آیت الله ضیاءآبادی : یاد خدا این است که ببینیم خدا از ما چه خواسته است

قال الله تعالي: "مَن أعرَضَ عَن ذِكرِي فإنّ لَهُ مَعِيشَهً ضَنكاً و نَحشُرُه يَومَ القيَامَهِ أعمَي"

زندگی دشوار و بسیار سخت را نصیب کسی می کند که از یاد خدا غافل شود و اعراض کند. این شخص در دنیا به هر کاری دست بزند به مشکل برمی خورد و زندگی بسیار سخت نصیبش می شود و در آخرت هم کور و نابینا محشور می شود و او می گوید خدایا در دنیا بینا بوده ام، چرا کور محشورم کرده ای؟ خداوند متعال می فرماید: در دنیا به حرف من اعتنایی نکردی، دستوراتم به تو رسید ولی تو گوش نکردی. امروز هم تو بی اعتنا و فراموش می شوی.

هر کسی که از حد مشخص شده من تجاوز کند، مجازات می شود. آدمی که ایمان به من ندارد و برخلاف دستوراتم عمل کرده در آخرت عذابش شدیدتر و سنگین تر است و پایان ندارد. در دنیا عذابش سبک تر است و روزی تمام می شود.

کلمه ذکر در قرآن زیاد آورده شده است و تکرار شده است. ذکر یاد است، یاد کار قلب است. یاد کسی کردن یعنی در قلب، او را به خاطر آوردن. به یاد کسی بودن در الفاظ نیست. مثلا دلمان برای کسی تنگ شد، برای او نامه ای می نویسیم یا به خانه اش می رویم. به یادش میفتیم و از او تشکر می کنیم. به یاد خدا بودن یعنی من به این فکر کنم که من وجود نداشتم و او مرا به این دنیا آورده است. و به ما گوش و چشم و دستورات و نواهی و کیفر و پاداش داده است. یاد خدا افتادن تسبیح دست گرفتن نیست، عمل به دستوراتش است.

از این رو خداوند متعال در قرآن زیاد تکرار می کند: "يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا" ای مردمی که به من ایمان دارید و به قول خودتان مرا شناخته اید، فراوان به یاد من باشید. در هر جا هستید به یاد من باشید.

 یاد خدا این است که ببینیم خدا از ما چه خواسته است.

"اقم الصلوه لذکری" نماز که می خوانید به یاد من باشید. ارزش نماز وقتی است که یاد خدا کنیم و تکرار شود. نماز فقط رکوع و سجده کردن نیست. هدف نماز ذکر و یاد من بوده است و این نماز است که از فحشا و منکر جلوگیری می کند."فاذکرونی اذکرکم" یاد من کنید تا یاد شما باشم. یاد من از همه بالاتر است. روایت داریم که اگر هر وقت دیدید قرآن می خوانی و دلت با من نیست برخیزید، تنها خواندن قرآن نبوده است. قرآن تا وقتی مطلوب است که هم قلب و هم اعضای بدن قرآنی باشد.

امام صادق علیه السلام می فرمودند: اگر مردم خدا را می شناختند تمام دنیا برایشان مانند خاک زیر پا می شد و چنان لذتی می برند که دیگران در دنیا نمی برند. ما خدا شناس نیستیم، مردم شناس هستیم. در دنیا کسانی هستند که با خدا مرتبط هستند و به این دنیا و پول ها اعتنایی نمی کنند. تا یاد خدا نباشد انسان نه خود و نه زن و بچه اش را نمی تواند اداره کند.

مردم در جنگی با پیامبر پیروز شده بودند و در راه برگشت شب شده بود و می خواستند استراحت کنند و دو نفر را انتخاب کردند که بیدار باشند و کشیک بدهند تا دشمن حمله نکند. این دو نفر هم شب را تقسیم کردند. مثلا نصف شب را عمار و نصف دیگر را عباد کشیک بدهد. نصف شب عمار بیدار مانده بود و برای استفاده از وقت تصمیم گرفت نماز بخواند، یکی از لشگر دشمن کمین نشسته بود که همه بخوابند و پیامبر صلی الله علیه و آله را بکشد. وقتی دید یک نفر بیدار است و ایستاده است تیر را به سمت او پرتاب کرد و به او خورد و او تحمل کرد تیر دوم را هم همینطور، با تیر سوم عباد را بیدار کرد و گفت: ترسیدم پیامبر را به قتل برسانند. و گفت: به خدا قسم اگر ترس این را نداشتم که پیامبر صدمه ببیند اگر رگ قلبم قطع می شد نمازم را قطع نمی کردم. این برای ما افسانه است و باورمان نمی شود. نمی خواهید بدانید درد و درمان شما چیست؟ 

توبه کار شوید کارتان درست می شود، البته توبه واقعی. تمام دشواری هادر دنیا بخاطر اعمالمان است. "ظهر الفساد في البر والبحر بما كسبت أيدي الناس" درد شما گناهان شماست، درمان شما توبه شماست. از لکه چربی بر لباسمان خوشمان نمی آید ولی لکه های گناه بر روحمان برایمان مهم نیست که پاک نمی شود. هزاران لکه به جانمان خورده است. دیگر از نماز لذت نمی بریم.

در دنیا غرق در رنج و بدبختی و در آخرت هم اعمی و جهنم هستیم. تا فرصت باقیست به فکر بیفتیم. راه باز است. اگر ذکر الله شود همه چیز درست می شود.

/1102101304