امروز دحو الارض است ، روزی که " کعبه " بنا شد
بنا به فرموده خداوند متعال در قرآن کریم، نخستین خانه‌ای که در روی زمین برای عبادت پروردگار منان بنا شد، کعبه معظمه بود اِنَّ اَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ لِلنّاسِ لَلَّذی بِبَکَّهَ مُبارَکاً وَ هُدًی لِلْعالَمینَ. ( آل عمران / آیه ۹۶) نخستین خانه‌ای که برای مردم (و نیایش خداوند) قرار داده شد، همان است که در سرزمین مکه است، که پربرکت و مایه هدایت جهانیان است.
امیرمومنان علی بن أبی طالب (ع) فرمود: أنّ أوّل شیئ نزل من السّماءِ إلی الأرض لهو البیت الذی بِمکّه، انزله الله یاقوة حمرا …
یعنی: نخستین چیزی که از آسمان به زمین فرود آمد، همان خانه مقدسی است که در مکه است. خداوند سبحان، آن را به صورت یاقوت سرخ نازل فرمود…
هم چنین آن حضرت در نهج‌البلاغه، در این باره فرمود: الا ترون ان الله سبحانه، اختبر الاولین من لدن آدم صلوات الله علیه الی الآخرین من هذا العالم باحجار لا تضر و لا تنفع، و لا تبصر و لا تسمع، فجعل‌ها بیته الحرام الذی جعله الله للناس قیاما … (هج البلاغه، خطبه ۲۳۴ (خطبه قاصعه)، فراز ۲۸)
یعنی: آیا نمی‌بینید که خداوند سبحان، پیشینیان را از زمان حضرت آدم (ع) تا آخرین نفر از این جهان، آزمایش نموده است به سنگ‌هایی که کعبه معظمه از آن بنا شده است و نه زیان دارد و نه سود می‌بخشد و نه می‌بیند و نه می‌شنود، پس آن سنگ‌ها را بیت الحرام خود قرار داد و آن را خانه‌ای برای عبادت و پرستش بندگان بر پا داشت.
به هر روی، این خانه مقدس و مبارک، از زمان حضرت آدم (ع) تاکنون محل عبادت موحدان و تقوا پیشگان بوده است و توسط حضرت آدم (ع) و با دستیاری جبرئیل (ع) بنا شد.
به گزارش ایسنا به نقل از پایگاه اطلاع رسانی حج، بنا به نقل شیخ عباس قمی (ره)، تاریخ بنای کعبه معظمه از سوی حضرت آدم (ع) مصادف با ۲۵ ذی‌القعده بوده است. (۴)
ولادت حضرت ابراهیم (ع) و حضرت عیسی بن مریم (ع)
بنا به روایتی از امام علی بن موسی الرضا (ع)، در شب بیست و پنجم ذی‌القعده، دو پیامبر بزرگ الهی، یعنی حضرت ابراهیم خلیل الرحمن (ع) و حضرت عیسی بن مریم (ع) دیده به جهان گشودند.
البته درباره تولد حضرت ابراهیم (ع) روایت دیگری نیز نقل شد.
حضرت ابراهیم (ع) در عصر دیکتاتوری نمرود بن کنعان، در سرزمین «بابِل» متولد شد و با این حاکم ستمگر و بت پرستی مردم نادان، به مبارزه همه جانبه برخاست و صد‌ها سال بعد، در سرزمین فلسطین، حضرت عیسی (ع) از مادری باکره و شوهر ندیده، به نام حضرت مریم بنت عمران (س)، پا به عرصه گیتی نهاد و به اصلاح و ارشاد یهودیان گمراه و ستمگر شام و فلسطین پرداخت.
حرکت پیامبر (ص) از مدینه برای حجة الوداع - سال دهم هجری قمری
پیامبر اکرم (ص) از آغاز ذی‌القعده سال دهم قمری به تمام مناطق مسلمان نشین و طوایف و قبایل مسلمان عربستان خبر داد که وی در این ماه به مکه معظمه خواهد رفت و مراسم عمره و حج را به جای خواهد آورد و هر کسی مایل است، وی را همراهی کند، زاد و توشه خویش برگیرد و به سوی مکه معظمه حرکت کند.
امام علی بن ابی طالب (ع) که در این ایام، از سوی پیامبر اکرم (ص) در سرزمین «یمن» به سر می‌برد و علاوه بر دعوت و تبلیغ اسلامی، با دشمنان اسلام در آن دیار مبارزه می‌کرد، پیکی به وی از سوی پیامبر (ص) رسید، که او نیز به سوی مکه معظمه حرکت کند.
امام علی بن ابی طالب (ع) به محض دریافت نامه پیامبر (ص) به همراه یاران خویش عازم مکه شد.
پیامبر خدا (ص) پس از فراهم آوری تدارکات سفر و امکانات لازم، به همراه دختر گرامی‌اش حضرت فاطمه زهرا (س) و تمامی همسران خود، در ۲۵ ذی‌القعده و به قولی در ۲۶ این ماه، از مدینه خارج شد. در این سفر روحانی و به یاد ماندنی، در حدود یکصد و چهار هزار و یا یکصد و بیست و چهار هزار نفر از مسلمانان شرکت کردند.
حضرت علی (ع) نیز که به همراه یاران خویش به سوی مکه عازم شده بود، یکی از یارانش را جانشین خویش در سپاه تحت فرمانش گذاشت و زود‌تر از آنان، به سوی مکه حرکت کرد. بدین جهت، چند روز زود‌تر از یارانش به پیامبر (ص) ملحق شد.
حضرت علی (ع) در نزدیکی‌های شهر مکه معظمه، به پیامبر (ص) و سایر مسلمانان رسید و پیامبر (ص) با دیدن وی بسیار خرسند و خوشحال شد.
این سفر، چون آخرین سفر رسول خدا (ص) به مکه معظمه، جهت انجام مراسم حج بود، به «حجةالوداع» شهرت یافت.
بر اساس این گزارش، پیامبر اکرم (ص) در بازگشت از همین سفر زیارتی، در مکانی به نام «غدیر» حضرت علی (ع) را به عنوان جانشین خویش معرفی کرد.
/1102101305