حجت الاسلام ابوالقاسمی :خدا در قلب ما است ولی از کجا می توانیم او را ببینیم؟

نعمت ولایت 

وقتی کسی اشتباهی کرده است واجب است که بگوید اشتباه کردم. اگر کسی توبه نکند کار بدی کرده است ولی کسی که برای نعمتی شکر نمی کند از آن شخص بدتر است. آدم ها بیشتر نعمت استفاده می کنند یا اینکه خلاف می کنند؟ اصلا کسانی هم که خلاف می کنند از نعمت هایشان دارند استفاده می کنند. اگر دست نداشت چه می کرد؟ اگر این شکلی باشد کسی که شکر نکند زشتی عملش بیشتر از کسی است که عذرخواهی نکند. اگر کسی برای نعمت بزرگ ولایت امیرالمومنین علیه السلام شکر نکند خیلی زشت است. فقط همین یک نعمت را باید تشکر کنیم. باید به این نعمت افتخار کنیم.

فرق حمد با شکر

«اللهم لک الحمد حمدالشاکرین» در آستانه ماه محرم هستیم. در زیارت عاشورا  به بهترین رفتارها اشاره می کند تا بدترین آنها. حتی به اسب ها سم تازه زدند. در زیارت عاشورا همه چیز هست. یک معجونی است. در آخرش یک درخواست در حال سجده دارد. خدایا من تو را تشکر می کنم بر آن مصیبت هایی که بر سر اهل بیت علیهم السلام آمده است. این معنی نمی دهد، پس باید یک معنی دیگری داشته باشد. در زبان عرب حمد با شکر فرق می کند. شکر همان معنی تشکر است ولی حمد بالاتر از تشکر است.

حمد چه موقعی اتفاق می افتد؟

 وقتی که ما به یک عظمتی برخورد می کنیم. مثلا یک عظمتی در نظر بگیریم. در فارسی می گوییم عجب جمعیتی! عجب منظره زیبایی! در لغت عرب می گویند: الحمدلله! در زیارت عاشورا یک نقطه با عظمت در بین همه است و آن عظیم رزیتی است. مصیبت های عظیمی که بر سر ابا عبدالله الحسین علیه السلام و اصحابشان وارد شد. حمد همیشه با عظمت همراه است. حضرت موسی علیه السلام از خداوند پرسید: خدایا تو به این عظمت جایی داری؟ خدا گفت: من آنقدر بزرگ هستم که در آسمان و زمین جا نمی شوم ولی یک جایی گذاشته ام. پرسید: آنجا کجا است؟ گفت: قلب آدم ها است. قلب انسان آنقدر بزرگ است که خداوند می تواند جا شود ولی در آسمان ها و زمین جا نمی شود. انسانی که قلبش را به خدا می دهد مومن است. لذا می فرماید: «قلب المومن حرم الله» البته قلب حرم خدا است. بعضی ها دل به خدا نمی دهند.

خدا در قلب ما است ولی از کجا می توانیم او را ببینیم؟

 یک رفتاری است که در آن می توانیم خدا را ببینیم. خدا وقتی که از ما چیزی خواست گفت: نماز اول وقت بخوان. اگر برای خدا در دلم جایی قرار داده باشم یک عملی از من سر می زند. ایمان و عمل با هم ارتباط دارند. هر کسی ایمانش بیشتر باشد، عملش بیشتر است. امیرالمومنین علیه السلام ایمان تکمیل در دلش دارد. در بین چهارده معصوم بیشتر بر امام حسین علیه السلام مصیبت وارد شده است. امام حسین علیه السلام هر چه خداوند خواست وسط گذاشت. لذا فرمود: الحمدلله. مصیبتی که خدا در قلبش برای امام حسین علیه السلام دارد. وقتی مصیبت ها را می بینیم خدا را می بینیم. اگر حسین علیه السلام در قلبش خدا را قبول نداشته باشد که در زمان مصیبت ها پا پس می کشد. خودشان فرمودند: «الناس عبید الدنیا»¹ دین یعنی تسلیم خدا شدن، تسلیم خدا شدن لقلقیه زبان است. «و اذا محصوا بالبلاء قل الدیانون»² وقتی در مصیبت ها قرار می گیرند دین داران کم هستند. در زمان امام صادق علیه السلام شخصی خدمت ایشان آمد و گفت روی من حساب کنید. حضرت به خادم فرمودند: به داخل تنور برو. آن شخص گفت: آقا چرا به من اینطور می فرمایید. حضرت فرمود: چیزی نیست. هارون مکی از آنجا می گذشت، حضرت به او فرمودند: هارون به داخل تنور برو. هارون رفت و در آنجا نشست و حضرت به خادم فرمودند: در تنور را ببند. آن شخص رفت و دید هارون مکی در تنور نشسته است و آتش بر او اثری ندارد. حضرت فرمودند: از این شیعیان چند تا دارید؟ آن شخص گفت: اصلا نداریم.

وقتی امام حسین علیه السلام خدا را در قلبش قبول دارد، هستی اش را وسط می گذارد و در آخر می گوید: «الهی رضا برضائک».

سجده آخر زیارت عاشورا

این الحمدلله برای مصیبت نیست، برای درک عظمت است. نکته دیگر این است که کسی عظمت را درک می کند به سجده می افتد. رفتار را نگاه کن. با کربلا برخورد کردی باید سجده کنی.

اگر ما از کربلا شنیدیم و به سجده نیفتادیم، درست نفهمیده ایم. استاندارد برخورد نکرده ایم. کسی برای خدای با عظمت هستی اش را وسط می گذارد. حضرت آدم علیه السلام از بهشت رانده شد و خیلی گریه می کرد در حدود 300 سال. جبرئیل نازل شد و به او گفت اسامی که می گویم بگو. اسامی را گفت و به اسم حسین علیه السلام که رسید، گریه اش گرفت. گفت: این اسم چه کسی است؟ گفت: یک دستور خدا است و پای دستور خدا هستی اش را می گذارد. در دلش گفت: خدا به من گفت: کل بهشت برای تو ولی این سیب را نخور، ولی من حرفش را گوش نکردم. پای دستور تو زندگی اش و عزیزانش را گذاشت. تا آدم خجالت کشید، خدا به او گفت آمرزیدمت. کربلا به ما می گوید که چیزی نیستیم و سر انسان را به خاک می اندازد. کربلایی که انسان را به خاک نیندازد کربلا نیست.

همه اهل بیت علیهم السلام عظمت دارند ولی برای یک نفر مشخص کرد که هستی اش را بگذارد و آن هم امام حسین علیه السلام بودند. خدا را در کربلا می شود دید.

کسی که حسین علیه‌السلام  را زیارت کند، خدا را در عرش زیارت کرده است. اگر در محرم این عظمت را نبینیم بهره ای نبرده ایم.

اثری که در محرم باید بگیریم چیست؟

اگر کسی به خاک افتاد، خدا او را می گیرد و بلندش می کند. حضرت ابالفضل علیه السلام چگونه بالا رفت؟ هر وقت حسین علیه السلام را می دید می افتاد. عظمت را می بیند. کسی که در مقابل عظمت بیفتد بالا می رود. عظمت دیدیم می افتیم و بالا می برندمان. وقتی بالا رفتیم دست شیاطین به ما نمی رسد. کسانی که بالا می روند دیگر به گناه کثیف نمی شوند.

/1102101304

پی نوشت:

1.    

بحارالانوار، ج 44، ص 383 .

2.    

تحف العقول، ص 245 .