حجت الاسلام ابطحی : امام حسین (ع) وسعت رحمت پروردگار را او به رخ جهانیان کشید

رحمت واسعه

قرآن کریم در سوره مبارکه اعراف از لسان پروردگار متعال می فرماید: «و رحمتی وسعت کل شیء»¹ در دعای کمیل هم امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند: «اَللّهُمَّ اِنّي أَسْأَلُكَ بِرَحْمَتِكَ الَّتي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْء» این جمله کاملا نشان می دهد حضرت با چه شور و شعفی خدای متعال را به عنوان حقیقت بی نهایتی که همه را در رحمت گسترده بی کرانش غوطه ور کرده، می نگرد. همین یک جمله برای اینکه از دعای کمیل بهره مند شویم کافی است. دعای کمیل یک سفره عریض و طویل است. باید از آن گلچینی برداریم.

 خدایی برای خودمان ساخته ایم که نمی شود با او صفا کرد. یک چیزهایی را فرموده اند که ما درست نگرفته ایم. امیرالمومنین علیه السلام چه خدایی داشتند که با او صفا می کردند؟ امام باقر علیه السلام فرموده : آن خدایی که برای خودت درست کرده ای را دور بینداز. او به چه دردی می خورد. با توهماتتان خدایی ساخته اید که با او نمی توانید صفا کنید. خدای متعال از همه ما می خواهد یکی مثل خودش را درست کنیم.

امام صادق علیه السلام فرمودند: اگر مردم می دانستند خدا چقدر دوستشان دارد از خوشحالی می مردند ولی ما اهل بیت علیهم السلام می دانیم. آدم وقتی خوش است هیچ اتفاقی برایش نمی افتد و گُر نمی گیرد و عصبانی نمی شود.

دوری از عصبانیت

یک شخصی نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد و گفت: من حوصله سخنرانی ندارم، هر چه می دانی را در دو کلمه به من بگو. حضرت فرمودند: پس گوش کن. توصیه می کنم هیچ وقت عصبانی نشوی. چه کنیم که اینقدر شیرین شویم که هیچ کسی نتواند ما را تلخ کند؟ خداوند در قرآن می فرماید من در انحصار کسی نیستم، برای همه هستم. خدا دارم چه غم دارم! خدا می گوید: من در درجه اول برای گنهکاران و کسانی که کم آورده اند هستم، بعد برای اولیاء. ناله گنهکاران پیش من از تسبیحِ تسبیح گویان محبوب تر است. گناه موجب می شود انسان از خودش راضی نباشد.

بخشش

حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند: خدای متعال گفته است اینکه خدا به ما فرموده است روزی پنج بار سرمان را به خاک بگذاریم برای این است که ما را خاکی کند که هیچ غروری نداشته باشیم. امام علی علیه السلام فرمودند: «شرُّ النّاسِ مَنْ لا یَعفو عَن الزَلّةِ وَ لا یَستُرُ العَورَةَ.»² بدترین مردم كسی است كه لغزش را نمی‌بخشد و عیب و خطا را نمی‌پوشاند. گذشت خیلی جنبه می خواهد.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: قیامت که می شود خدای متعال به اهل محشر می گوید من حق خودم را به همه شما حلال کردم، شما یکدیگر را حلال کنید و به بهشت بروید. اینکه از هم نگذریم خیلی زندگی بدی است. آخر دعای کمیل یک جمله است که برای کل این دعاکافی است. می فرماید: «یا سریع الرضا» به همان اندازه که ما زود راضی نمی شویم، خداوند زود از ما راضی می شود.

یک نمونه از بخشش ابا عبدالله الحسین علیه السلام بخشیدن حر بود. جناب حر کسی بود که تا اعماق جهنم رفت. چون راه را بر امام زمانش بست. آن وقتی که خدمت ابی عبدالله علیه السلام آمد و سرش را پایین انداخته بود گفت: آقا جان آن کاری که کردم، کردم. روزنه ای از توبه بر من باز کنید. حضرت به او فرمودند: سرت را بالا بگیر. نمی خواهد به کارهایت نگاه کنی به من نگاه کن. بخشش یعنی کار خدایی کردن. حضرت به او فرمودند: خودم می نشینم برایت طلب مغفرت می کنم. این ها آن درس های گرفتنی از ابی عبدالله علیه السلام است.

امام سجاد علیه السلام فرمودند: هیچ پیامبری نیست مگر اینکه خدای متعال کربلا را به رُخش کشید. هر پیامبری برای پیامبر شدنش نیاز بوده است برود و کربلا را زیارت کند. همه وقتی آمدند و زمین کربلا را زیارت کردند گفتند: خوشا به حال تو که آن ماه پرتو افکن ظلمت زدا در آغوش تو می آرامد. در یک کلمه می گوییم: «السلام علیک یا رحمة الله الواسعة و یا باب نجاة الاُمّة» اصلا وسعت رحمت پروردگار را او به رخ جهانیان کشید.

می گویند خدمت امام صادق علیه السلام بودیم و اسم جدشان آمد و ایشان گریه شدیدی کردند که ما هم شروع به گریه کردن کردیم. بعد خواستم تسلیتی به امام بگویم. گفتم آقا غصه نخورید، روز قصاص شما اهل بیت علیهم السلام از روز عاشورا بالاتر است. تا این را گفتیم امام صادق علیه السلام فرمودند: ما که قصاص نمی کنیم. شما اهل تلافی هستید ما تلافی نمی کنیم. از کربلا و روز عاشورا بالاتر نداریم. آخر دعای عرفه ابی عبدالله علیه السلام می فرمایند: «الهی حققنی بحقائق اهل القرب» خدایا من می خواهم حقیقت شوم، آن چنان که کسانی که به تو نزدیک شدند، حقیقت هستند. ما پَر کاه هستیم. پیغمبر صلی الله علیه و آله فقط دعا می کردند ولی ما فقط نفرین می کنیم. آقا که بیایند عالم را می بخشند و ما کوتاه نمی آییم.

روز عاشورا یک شخصی نیزه ای به سمت امام پرتاب کرد و به ایشان اصابت کرد. حضرت نیزه را در آوردند و به دنبال او رفتند و او فرار می کرد. حضرت به دنبال او رفتند و فرمودند: نترس من کاری با تو ندارم. یک شی قیمتی از جیبشان در آوردند و به سمت او پرتاب کردند. فرمودند: وقتی به خانه می روی این را سوغاتی به خانواده ات بده.

/1102101304

پی نوشت:

1.     

آیه 156 سوره اعراف

2.     

غرر الحكم، ح5735

 تمام حقوق مادی و معنوی این خبر متعلق به سایت وارث می باشد و هرگونه کپی برداری بدون ذکر منبع شرعاً اشکال دارد.