مجموعه اشعار ویژۀ شهادت امام رضا (ع)

مجموارث:

مرد سماوات زمین خورده است /کعبه حاجات زمین خورده است 

سلسله جنبان خدا دوستان/لرزه گرفته است چرا دوستان؟

حبّه انگور چه با تاک کرد؟/مستی ما را ز چه در خاک کرد؟

برق چرا خانه الله سوخت؟/وز همه حجاج حرم ، راه سوخت

حضرت خورشید ز خود شسته دست/حجره توحید به حجره نشست

وای از این موی پریشان شده/روایت سلسله جنبان شده

رنگ خدا را ز چه نشناختند؟/قافیه را مثل حنا باختند

چند قدم رفت و زمین گیر شد/از سفر این مه به صفر سیر شد

جان دو عالم به لبش جان رسید/لرزه ز زانو لب و دندان رسید

زلف شد و پیچ شد و تاب شد/قامت او طاقی ز محراب شد

رفت و ملاقات ، ور افتاده بود/کوه خدا از کمر افتاده بود

خالی از اندیشه محراب ها/ چفت شد و بسته شد از باب ها

در کف دستش دل خود را گرفت/دل که نگو، حاصل خود را گرفت

نم نمک، از گریه چو لبریز شد/ای پسرم گفت لبش خود به خود

این پسر کیست که ماه آمده؟/یا که به خورشید گواه آمده

او جگر مرد جگر دار ماست/او پسر دلبر عیّار ماست

آمده لب ترکند از جام او/گریه کند بر غم فرجام او

غسل کرامت به دستان اوست/دفن بلّیات به دستان اوست

سر به سر از درد چه حالی شده؟/جان پدر نعل سوالی شده

بر سر دامن سر بابا گرفت/باز گریزی به فغان پا گرفت

روز حسین از همه جا سخت تر/اکبر لیلا شده خوش بخت تر

دامن خورشید به بر ماه داشت /بنده به بالین خود الله داشت

محمد سهرابی

 

 

 

اگر جدا کنی از خود مرا کم از صفرم

و گر کنار تو باشم فزون تر از عددم

گدایی درت از خلق بی نیازم کرد

که در سوال کسی جز تو را صدا نزنم

هزار بار شدم غافل از تو دیدم باز

فزونی کرمت سوی این حرم کشدم

ز کثرت کرمت ای کریم اهل البیت

خجالتی که کشیدم هماره می کُشدم

زهی کرامت و لطفت که دعوتم کردی

بجای آنکه گذاری به سینه دست ردم

مرا میان سگان درت پناه بده

  و گرنه گرگ گنه حمله کرده می دردم

بهای یک ثمن بخس هم ندارم لیک

بهانه ایست قبولم کند، اگر چه بدم

  غلامرضا سازگار

 

 

 

 

 گر نسیمی از سر کویت وزد سوی جحیم

دود آن عود و شرارش برگ ریحان می شود

زخم بی داروی جان و درد بی درمان دل

هر دو باخاک سر کوی تو درمان می شود

غم ندارم گر مرا در آتش دوزخ برند

چون برم نام تو را آتش گلستان می شود

مردگان روح را احیاگر جان می کند

هر که جسمش دفن در خاک خراسان می شود

گو اجل جان مرا گیرد ز کافر سخت تر

چون نگاهم بر تو افتد مرگ ، آسان می شود

در مفام رافتت این بس که نام چون تویی

روز و شب ذکر من آلوده دامان می شود

در بیابانی که لطفت ضامن آهو شود

گر گذار گرگ افتد گرگ چوپان می شود

گردش چشم تو را نازم که با ایمای آن

نقش شیر پرده ناگه شیر غران می شود

ناز بر فردوس آرد فخر بر رضوان کند

هر که یک شب در خراسان تو مهمان می شود

هر که چشمش اوفتد بر گنبد زرین تو

گاه ، مجنون گاه ، خندان گاه ، گریان می شود

گر به قعر نار ، شیطان بر تو گردد ملتجی

وادی دوزخ به چشمش باغ رضوان می شود

غرفه هایت همچو روی حور گل انداخته

بس که روز و شب ضریحت بوسه باران می شود

هر که با اخلاص گوید در حریمت یک سلام

اجر آن بالاتر از یک ختم قرآن می شود

مور اگر یک دانه با لطف تو گیرد در دهن

بی نیاز از خرمن زلف سلیمان می شود

در کنار حوض صحن تو که رشک کوثر است

زنگی ار صورت بشوید ماه کنعان می شود

پور موشایی و در طور تو هر کس لب گشود

 همکلام ذات حق ، چون پور عمران می شود

سائل کوی تو گر خواهد به دست قدرتش

خاک، مشک و سنگ، لعل و ریگ، مرجان می شود

در هوای جرعه ای از جام سقا خانه ات

خضر اگر در کوثر افتد باز عطشان می شود

خاک اگر شد خاک کویت مرهم زخم دل است

آب اگر شد آب جویت آب حیوان می شود

هر که شد زوار تو در طوس ای روی خدا

زائر ذات خدای حی سبحان می شود

آستان قدس تو دارالشفای عالم است

درد این جا بی دوا و نسخه درمان می شود

هر که از مهمان سرایت لقمه ای گیرد به دست

مهر در دستش کم از یک قرصه نان می شود

وانکه خوابش می برد در پشت دیوارت شبی

ماه در بزمش کم از شمع فروزان می شود

هر که را تابید بر سر آفتاب صحن تو

گر رود در سایه طوبی پشیمان می شود

بی تو صبح عید سال نو اگر آید مرا

صبح عید وسال نو شام غریبان می شود

با تو گر شام عزای دوستان باشد مرا

خوب تر از ظهر روز عید قربان می شود

در صف محشر پریشانی نبیند لحظه ای

هر که با یاد غمت این جا پریشان می شود

تا ابد زین میهمان داری که مامون از تو کرد

شرمگین از مادرت زهرا خراسان می شود

با تمام زشتی و آلودگی در سوگ تو

قطره های اشک (میثم) بحر غفران می شود

غلامرضا سازگار

 

 

 

در مقام ((رضا)) گرفت آرام ، ((شاهدِ)) ایستگاه آخر بود

اشک او دانه دانه می غلطید ، صاف و ساده شبیه مرمر بود

گنبد زردو صحن گوهرشاد.، محو دارالشفای خاور بود

زخم انگور داشت چشمانش ، رنگ و رویش شبیه ساغر بود

نم نمک قطره قطره می بارید ، چهره ی آسمان مکدر بود

آنچه بر روزگار آمد از ، فهم و اداراک ها فراتر بود

روبه دروازه های مشرق و نور، موجهایی پر از کبوتر بود

 

 

 

چه شده که شقایق و لاله

می چکد از زلالی چشمت

آسمان هم به گریه افتاده

هم نفس با نگاه بارانیت

ناله ناله فرات می ریزد

زمزم اشک های پنهانیت

بغض های دلت ترک می خورد

در همان شام بیقرای که ...

لاله لاله دل پریشانت

خون شد از خون آن اناری که ...

در غروب نگاه محزونت

آرزویی به جز شهادت نیست

چه غریبانه اشک می ریزی

و به بالین تو جوادت نیست

خوب شد که ندید فرزندت

بین آن کوچه دست بر پهلو

روضه خوان شد نگاه خونبارت

کوچه، دیوار، لاله، در، پهلو

سر سپردی به خاک دلتنگی

گوشه حجره قتلگاهت بود

گریه گریه مصیبتی اعظم

جاری از گوشه نگاهت بود

چه به روز دل تو آوردند

که عطش شعله می کشید از جان

ذکر لب های تشنه ات هر دم

السلام علیک یا عطشان

آه با چشم غرق خون دیدی

کربلا کربلا مصیبت بود 

هم نوا شد دل شکسته تو

با سری که پر از جراحت بود:

بر سر نیزه های نامحرم

لحظه لحظه چه بر سرت آمد

وای از دست های سنگینی

که به تکریم دخترت آمد

سنگ ها گرم بوسه از لب هات

در همان کوچه در عبوری که ...

چه شد ای سر بریده زینب

سر در آوردی از تنوری که ...

 

 

 

 

آن لحظه که پرپر زدی و آه کشیدی 

معصوم? مظلومه، کجا بود رضا جان 

بر دیدنت آمد چو جوادت ز مدینه 

سوز جگرش، یا ابتا بود رضا جان 

تنها نه جگر، شمع‌صفت شد بدنت آب 

کی قتل تو اینگونه روا بود، رضا جان 

تو ناله زدی، در وسط حجره و زهرا

بالای سرت نوحه‌سرا بود رضا جان 

یک چشم تو در راه، به دیدار جوادت 

چشم دگرت کرب و بلا بود، رضا جان 

جان دادی و راحت شدی از زخم زبان‌ها 

این زهر، برای تو شفا بود رضا جان 

از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت 

اما به لبت، ذکر خدا بود رضا جان 

روزی که نبودیم در این عالم خاکی 

در سین? ما، سوز شما بود رضا جان 

از خویش مران «میثم» افتاده ز پا را 

عمری درِ این خانه گدا بود رضا جان

 غلامرضا سازگار

 

 

سجده به خاک حرمت یا رضا 

سایه فکنده، عَلَمَت، یا رضا 

کعبه به دور حرمت یا رضا 

زندگی از فیض دمت، یا رضا 

به جان زهرا قسمت یا رضا 

تو مطلع الفجر چهار اختری 

تو بر تن عالم خلقت، سری 

بلکه تو یک محمّد دیگری 

ضامن خلقی به صف محشری 

هم پسر موسی ابن جعفری 

ابوالحسن بضع? پیغمبری 

که خوبْ‌تر از پدر و مادری 

خاک درت، دارو و درمان ماست 

سای? تو بر سر ایران ماست 

جای تو در قلب خراسان ماست 

ضامن آهوی بیابان ماست 

ولایتت، تمام ایمان ماست 

جحیم هم روض? رضوان ماست 

در تن ما خوبْ‌تر از جان ماست 

رضا رضا، رضا رضا می‌کند 

روی به ایوان طلا می‌کند 

به زائران تو دعا می‌کند 

نام تو هم دردْ، دوا می‌کند 

حاجت ما را که روا می‌کند 

زائر تو، هر چه خطا می‌کند 

باز رضا نگه به ما می‌کند 

تو می‌کنی زائر خود را سلام 

یأس به درگاه تو باشد حرام 

عادت من عجز و گدایی مدام 

زهر ستم ریخت عدویت به کام 

آب شد اعضای وجودت تمام 

ای به همه عالم خلقت، امام 

تا که بگیرد پسرت انتقام 

تو از بـرای فـرجش دعا کن 

خون جگر ریخت ز چشم ترت 

آب شد ای جان جهان، پیکرت 

در پی تشییع تن اطهرت 

زنان نوغان همه چون خواهرت 

پیش روی جنازه‌ات، مادرت 

دگر نشد بریده از تن، سرت 

بود یگانه پسرت در برت 

خون سرت نریخت بر منظرت 

غریبی و با همه، آشنایی 

کلیم نه، کلام کبریایی 

اشکْفشان به یاد کربلایی 

نگفت تو عزیز مصطفایی 

تو که به درد عالمی، دوایی 

گر چه ز جدّ و پدرت جدایی 

تا تو، امام مهربان مایی 

وسط کوچه همینکه بدنت لرزه گرفت

ناگهان بال و پر روح الامین خورد زمین

این چه زهری است که داری به خودت می پیچی

گاه پشت کمرت گاه جبین خورد زمین

از سر تو چه بگوییم؟ روی خاک افتاد

از تن تو چه بگوییم؟ همین ... خورد زمین

دگرت نیست توان تا که ز جا برخیزی

ای که با تو همه ی دین مبین خورد زمین

داشت می مرد اباصلت که چندین دفعه

دید مولاش چه بی یار و معین خورد زمین

زهر اول اثرش بر جگر مسموم است

پهلویت سوخت که زانوت چنین خورد زمین

پسرت تا ز مدینه به کنار تو رسید

طاقتش کم شد و گریان و حزین خورد زمین

به