مجموعه اشعار آئینی ویژۀ اربعین حسینی

 

 

بنازم آنکه دایم گفتگوی کربلا دارد      دلی چون جابر اندر جستجوی کربلا دارد

دلش چون کربلا کوی حسین است و نمی داند    که همچون دوردستان آروزی کربلا دارد

به یاد کاروان اربعینی با گریه می گوید        به هر جا هست زینب رو به سوی کربلا دارد

اگر چه برده از این سر زمین آخر دلی پرخون        ولی دلبستگی از جان به کوی کربلا دارد

به یاد آن لب تشنه هنوز این عاشق خسته به کف جامی لبالب از سبوی کربلا دارد

اگر دست قضا مانع شد از رفتن به پابوسش        همی بوسیم خاکی را که بوی کربلا دارد...

عبدالعلی نگارنده

 

 

آنچه درسوگ تو ای پاک تر از پاک گذشت   نتوان گفت که هر لحظه، چه غمناک گذشت

چشم تاریخ در آن حادثه تلخ چه دید  که زمان مویه کنان از گذر خاک گذشت

سرخوشید بر آن نیزه خونین می گفت       که چه ها بر سر آن پیکر صد چاک گذشت

جلوه روح خدا در افق خون تو دید      آنکه با پای دل از قبله ادراک گذشت

مرگ هرگز به حریم حرمت راه نیافت  هر کجا دید نشانی ز تو چالاک گذشت

حرّ آزاده شد از چشمه مهرت سیراب که به میدان عطش پاک شد و پاک گذشت

آب شرمنده ایثار علمدار تو شد که چرا تشنه از او این همه بی باک گذشت

بر تو بستند اگر آب، سواران عرب      دشت دریا شد و آب از سر افلاک گذشت

با حدیثی که ملائک ز ازل آوردند        سخن از قصه عشق تو زلولاک گذشت

نصراللّه مردانی

 

 

اربعین آمد و اشگم ز بصر می آید      گوییا زینب محزون ز سفر می آید

باز در کرب و بلا شیون و شینی برپاست     کز اسیران ره شام خبر می آید

صامت بروجردی

 

 

آنچه از من خواستی با کاروان آورده ام       یک گلستان گل به رسم ارمغان آورده ام

از در و دیوار عالم فتنه می بارید و من بی پناهان را بدین دارالامان آورده ام

اندرین ره از جرس هم بانگ یاری برنخاست کاروان را تا بدین جا با فغان آورده ام

تا نگویی زین سفر با دست خالی آمدم      یک جهان درد و غم و سوز نهان آورده ام

قصه ویرانه شام ار نپرسی خوش تر است  چون از آن گلزار، پیغام خزان آورده ام

دیده بودم تشنگی از دل قرارت برده بود      ازبرایت دامنی اشک روان آورده ام

تا به دشت نینوا بهرت عزاداری کنم   یک نیستان ناله و آه و فغان آورده ام

تا نثارت سازم و گردم بلا گردان تو     در کف خود از برایت نقد جان آورده ام

تا دل مهرآفرینت را نرنجانم ز درد       گوشه ای از درد دل را بر زبان آورده ام

محمدعلی مجاهدی (پروانه)

 

ما را که غیر داغ غمت برجبین نبود    نگذشت لحظه یی که دل ما غمین نبود

هرچند آسمان به صبوری چو ما ندید  ما را غمی نبود که اندر کمین نبود

راهی اگر نداشت به آزادی و امید     رنج اسارت، این همه شورآفرین نبود

ای آفتاب محمل زینب کسی چو من  از خرمن زیارت تو خوشه چین نبود

تقدیر با سر تو مرا همسفر نبود        در این سفر، مقدّر من غیر ازین نبود

گر از نگاه گرم تو آتش نمی گرفت     در شام و کوفه، خطبه من آتشین نبود

در حیرتم که بی تو چرا زنده ام عهدی که با تو بستم از اول، چنین نبود

ده روزه فراق تو عمری به ما گذشت  یک عمر بود هجر تو، یک اربعین نبود

محمدجواد غفورزاده (شفق)

 

ساربانا ز اشتران بگشای بار    لحظه ای ما را به حال خود گذار

اینکه بینی سرزمین کربلاست  خاک او آغشته با خون خداست

در حریم قدسی صحرای دوست       بشنو این گلبانگ، این آوای اوست

نی نوا، در نینوای راستین       مویه ها دارد ز نای اربعین

ناله آتش بال در پرواز بین همطراز آه گردون تا زمین

اشک می ریزد ز چشم کائنات  در عزای تشنه کامان فرات

آن بلا جویان که تا بزم حضور    راه پیمودند با سامان نور

رایت توحید از اینان پایدار ماند و می ماند به دور روزگار

گر فرات اینجا چو دریا خون گریست    نی عجب، خورشید برهامون گریست

مشفق کاشانی

 

 

بار بگشایید اینجا کربلاست      آب و خاکش با دل و جان آشناست

بر مشام جان رسد بوی بهشت        به به از این تربت مینو سرشت

ماه اینجا واله و سرگشته است       و آن شهاب ثاقب از خود رفته است

اربعین است اربعین کربلاست  هر طرف غوغایی از غم ها به پاست

گویی از آن خیمه های نیم سوز       خود صدای العطش آید هنوز

هرکجا، نقشی ز داغ ماتم است       هر چه ریزد اشک در اینجا کم است

باشد از حسرت در اینجا یادها  هان به گوش دل شنو فریادها

تا قیامت کربلا ماتم سراست   حضرت مهدی «حسان» صاحب عزاست

حبیب اللّه چایچیان (حسان)

 

 

 

بسوز ای دل که امروز اربعین است    عزای پور ختم المرسلین است

قیام کربلایش تا قیامت   سراسر درسْ بهر مسلمین است

دلا کوی حسین عرش زمین است     مطاف و کعبه دل ها همین است

اگر خیل شهیدان حلقه باشند حسین بن علی، آن را نگین است

دل ما در پی آن کاروان است   که از کرب و بلا، با غم روان است

چه زنجیری به دست و بازوان است   که گریان دیده روح الامین است

به یاد کربلا دل ها غمین است دلا خون گریه کن چون اربعین است

جواد محدثی

 

 

باز در جان جهان یکسره غوغاست حسین  این چه شوری ست که از یاد تو برپاست حسین

این چه رازی ست که صد شعله فرو مرد و هنوز   روشن از داغ تو ظلمت کده ماست حسین

تا قیامت نرود نقش تو از لوح ضمیر    حیرتم کشت، بگو این چه معماست حسین

گر چه شد جوهر عشق از قلم عاطفه پاک رقم مِهر تو بر صفحه دل هاست حسین

دامن از شوق تمنّای تو، گلزار صفا    سینه از آتش سودای تو سیناست حسین

راهیان حرم قدس تو با شهپر عشق  همه رفتند و جهان محو تماشاست حسین

گر نه خون تو ثمر داد به میدان بلا      این همه شور شهادت به چه معناست حسین

تا به محراب محبت تو امامی، پیداست       خاک هر وادی گلرنگ، مصلاست حسین

غرق در موج مکافات کن اقلیم ضلال  قطره در قطره خونت همه دریاست حسین

بهمن صالحی

 

 

دیده خونبار دارد آسمان کربلا   هست تا در انتظار کاروان کربلا

روز و شب در انتظار مقدمِ آلِ علی ست     تشنه کامی ها به دشتِ بیکران کربلا

باغبان می داند و گلچین، که از سوز عطش می رود بر بادْ هر گل در خزانِ کربلا

از گلویِ نازکِ مرغ چمن خون می چکد       بر فرازِ باغ و دستِ باغبان کربلا

سرپناهش جای گل، خار مغیلان می شود عندلیب خسته بی آشیان کربلا

می کندجا بر فراز نی ز بیداد زمان     مِهر و ماه و اخترانِ آسمانِ کربلا

از برای دردِ بی درمان بیماران عشق تربت خونِ خدا شد ارمغان کربلا

همچو «رودی» دامن از اشک بصر دریا کند  هر که می جوید خبر از داستان کربلا

حسین پروین مهر (رودی)

 

 

آیینه شدی تا که خدا در تو درخشید

 

خورشیدترین حادثه ها در تو درخشید

 

بر دوست همان روز که با حنجره ی خون

 

گفتی تو «بلی» کرب و بلا در تو درخشید

 

شد کرب و بلا کعبه ی تو، حج تو مقبول

 

گفتی تو چو لبیّک، بلا در تو درخشید

 

ای معجزه ی سرخ به ایثار تو سوگند

 

تو خون خدایی، که خدا در تو درخشید

 

رضا اسماعیلی

 

 

 

باز عاشوراییان پیدا شدند        باز هم سوداییان شیدا شدند

وقت آن شد عشق خونین تر شود     لاله های غصه رنگین تر شود

بلبل اینجا ناله ها سر می کند لاله اینجا چشم هاتر می کند

اربعین غصه های گل کجاست اربعین ناله بلبل کجاست

اربعین عشق، عباست چه شد        اربعین، فریاد احساست چه شد

اربعین از نینوای خون بگو اربعین از اعتلای خون بگو

هان بگو از عشق، از معنای دین       وصف عباس آن مراد مومنین

ما فدای عشق بی آلایش ات   ما به قربان تمام خواهشت

تو مراد عشق بی پایان شدی  قبله گاه و معبد پاکان شدی

ساهره غلامی

 

 

 

 

چون تیر عشق جا به کمان بلا کند    اول نشست، بر دلِ اهل ولا کند

در حیرتند خیره سران از چه عشق دوست احباب را به بندبلا مبتلا کند

بیگانه را تحمل بار نیاز نیست   معشوق، ناز خود همه بر آشنا کند

تن پرور از کجا و تمنّای وصل دوست  دردی ندارد او که طبیبش دوا کند

آن را که نیست شور حسینی به سر ز عشق     با دوست کی معامله کربلا کند

یک باره پشت پا به سرِ ما سوا زند    تا ز آن میان از این همه خود را سوا کند

آری کسی که کشته او این بود سزاست    خود را اگر به کشته خود خون بها کند

باللّه اگر نبود خدا خون بهای او عالم نبود در خورِ نعلین پای او

حجة الاسلام نیّر تبریزی

 

 

داغ ِ تو بر جگرم افتاده

 

شعله بر بال و پرم افتاده

 

اين چهل روز خدا ميداند

 

به كجاها گذرم افتاده

 

بعد از آن رو زدنت بر دشمن

 

آب هم از نظرم افتاده

 

به خدا هركس و ناكس چشمش

 

به من و چشم ترم افتاده

 

(محمد حسن بيات لو)

 

نگاه گریه داری داشت زینب

 

چه گام استواری داشت زینب

 

دل با اقتداری داشت زینب

 

مگر چه اعتباری داشت زینب

 

چهل منزل حسین منجلی شد

 

گهی زهرا شد و گاهی علی شد

 

ندیدم زینب کبری تر از این

 

ندیدم زینت باباتر از این

 

ندیدم دختر زهرا تر از این

حسینی مذهبی غوغا تر از این

 

اگر چه غصه دارد آه دارد

 

به پایش خستگی راه دارد

 

به گردش آفتاب و ماه دارد

به والله که ایوالله دارد

همینکه با جلالت سر نداده

 

به دست هیچکس معجر نداده

پس از آنکه زمین را زیر و رو کرد

 

سپاه کوفه را بی آبرو کرد

 

به سمت کربلا خوشحال رو کرد

کمی از خاک را برداشت بو کرد

 

رسیدم کربلا ای داد بی داد

حسین سر جدا، ای داد بی داد

 

چهل روز است گریانم حسین جان

چو موی تو پریشانم حسین جان

 

چهل روز است می خوانم حسین جان

حسین جانم حسین جانم حسین جان

 تویی ذکر لبم الحمدلله

حسینی مذهبم الحمدلله

 

همین جا شیرخواره گریه می کرد

رباب بی ستاره گریه می کرد

 

گهی بر گاهواره گریه می کرد

گهی بر مشک پاره گریه می کرد

 

خدایا از چه طفلم دیر کرده؟

مرا بیچاره کرده، پیر کرده

 

 همین جا دور اکبر را گرفتند

ز ما شبه پیغمبر ما را گرفتند

 

ولی از من دو دلبر را گرفتند

هم اکبر هم برادر را گرفتند

 

"به تو گفتم که ای افتاده از پا

ز جا بر خیز ورنه معجرم را..."

 

همین جا بود که سقای ما رفت

به سمت علقمه دریای ما رفت

 

پناه عصمت کبرای ما رفت

پی او گوشواره های ما رفت

 

فقط از علقمه یک مشک برگشت

حسین بن علی با اشک برگشت

 

 همین جا بود که دلها گرفت و ...

کسی روی تن تو جا گرفت و ...

 

سرت را یک کمی بالا گرفت و...

 

واز پشت سرت سر را گرفت و...

 

همین که بر گلویت خنجر آمد

 

صدای ناله ی زهرا در آمد

 

همین جا بود الف را دال کردند

تنت را بارها پامال کردند

 

ته گودال را گودال کردند

تو را با سم مرکب چال کردند

 

اگر خواندم قلیلت علت این بود

که یک تصویری از تو بر زمین بود

 

تو ماندی و کبوتر رفت کوفه

تو را کشتند و خواهر رفت کوفه

 

خودم در راه و معجر رفت کوفه

چه بهتر زودتر سر رفت کوفه