حاج علی قربانی: هر چقدر معرفتمان کم تر باشد بهره مان هم از امام کمتر است+ گزارش تصویری

امام واسطه رحمت واسعه

کسی که به سمت زیارت امام می رود علی القاعده حجاب هایش کم می شود و نیت و قصدش امام است. بحثی که این چند شب دنبال کردیم فرازی از زیارت عاشورا است. یکی از بهره هایی که ما از این ایام می توانیم داشته باشیم بحث مصیبت زدگی برای حضرت سیدالشهدا علیه السلام است. قدم اول را برای این بهره گرفتن خود امام برداشته است. امام این قدم را برداشت تا ما توانستیم از این سفره بهره مند شویم. همه ذرات سر سفره عاشورا دارند بهره مند می شوند و مخصوص سال 61 نیست.

اصحاب امام حلقه اول بهره مندی از امام بودند که دیگر مثل آن ها به این عالم نمی آید. خود امام فرمودند: من هیچ اصحابی را مثل اصحاب خودم ندیدم و نمی شناسم.

امام حسین علیه السلام آب پاکی را در دست همه ریخته است و فرموده اند که من مثل این ها ندیده ام. مثلا حر چه ویژگی ای داشته است؟ دل حضرت زینب سلام الله علیها و بچه ها را سوزانده و آن ها را ترسانده است. او چه ویژگی ای داشته است که اصحاب امام زمان عجل الله تعالی فرجه ندارند. این قدر حر و زهیر آبرودار شدند که یک جناح از سپاه را حضرت به آن ها دادند.

بهره بردن از مصیبت

اگر امام این قدم را بر نمی داشتند اصلا همچین سفره ای پهن نمی شد. قدم دوم و سوم را دیگر ما باید برداریم. قدم دوم این است که خودمان را در محیط بلای امام قرار بدهیم و مصیبت زده حضرت سیدالشهدا علیه السلام قرار بگیریم. در زیارت عاشورا می خوانیم: «وَ اَسْئَلُ اللَّهَ بِحَقِّکُمْ وَبِالشَّاْنِ الَّذی لَکُمْ عِنْدَهُ اَنْ یُعْطِیَنی بِمُصابی بِکُمْ أفْضَلَ ما يُعْطِي مصاباً بِمُصِيبَتِهِ» از خدا می خواهیم به حق امام حسین علیه السلام و شان ایشان آن مصیبت حضرت را به من هم بدهد. بیشترین درجه ای که در محیط مصیبت برای امام است را به من هم بدهد. در این مسیر هر کسی که بایستد ایستادنش مساوی با دور شدن از امام است. هر کسی توقف کند بهره اش کم می شود. باید دائما توجه به امام داشته باشیم. اگر بایستیم این توقف مساوی با مغبونیت است. امام فرمودند: کسانی که امروزشان با دیروزشان یکی است ضرر می کنند. بحث مصیبت حضرت سیدالشهدا علیه السلام قابل تشکیک است. هر کسی به هر میزانی که از امام بهره می برد به همان میزان بهره اش از مصیبت بیشتر می شود.

هر چقدر معرفتمان کم تر باشد بهره مان هم کمتر است. وقتی جلوی حضرت صادق علیه السلام اسم حضرت سیدالشهدا علیه السلام را می آوردند در روایت دارد که ایشان دیگر تا شب تبسم و لبخند به روی لب ایشان نمی آمد. مقام اول برای سیر و سلوک یغظه است. وقتی که در خواب هستیم و صدای بلندی می آید و از خواب می پریم را عرب به آن یغظه می گوید. بعضی ها این قدر غفلتشان شدید شده است که در مجلس روضه هم خواب هستند و سر تا پایشان را غفلت گرفته است. می فرمایند: به واسطه مصیبتی که امام تحمل کرده است عکس العمل این بلا این است که وقتی خدا به امام حسین علیه السلام و عبادتشان نگاه می کند نتیجه اش رحمت واسعه به سمت زمین می شود. از بالا فیض به سمت زمین می بارد و امام تجلی رحمت واسعه الهی می شود. هر کسی بیشتر به امام توجه کند بیشتر از آن رحمت واسعه الهی به واسطه بلای امام بهره اش بیشتر می شود.

بالاترین بلا، بلای سیدالشهدا(ع) است

در جاهایی است که می فرماید این رحمت قطع نمی شود. به واسطه آن بلای امام خدا به زمین توجه کرد و رحمت واسعه اش را به زمین فرستاد. هر چقدر توجه به امام پیدا کردیم به همان میزان بهره مند می شویم. این لطف امام است و به واسطه عمل ما نیست. اگر به واسطه عمل ما باشد که باید از آسمان عذاب بیاید. به واسطه آن عهدی است که امام حسین علیه السلام با خدا بسته است. هر چقدر خدا به ایشان بلا داد ایشان باز هم فرمودند: باز هم بلایی داری؟ جام بلا تلخ است. انبیاء یک جرعه از این تلخی را چشیده اند و فقط لب هایشان را تر کردند و گفتند بس است. امام حسین علیه السلام سه جام بلا را نوشیدند. ایوب علیه السلام لبش را تر کرد و گفت: دیگر نمی توانم. وقتی بلا به ایوب نازل شد(ایوبی که به صابر بودن معروف بود) شیطان نازل شد. پیش خدا آمد و گفت: تو این همه به او نعمت داده ای و او باید تو را شکر کند. شیطان گفت: او را به من بسپار. در بحث بلا برای انبیاء خدا تکویناً دست ابلیس را باز گذاشته است. مخصوصا در مورد حضرت سیدالشهدا علیه السلام دست ابلیس تکویناً باز بوده است.

علامتش هم این است که وقتی حضرت زین العابدین علیه السلام خطبه خواندند و فرمودند: اگر پیغمبر صلی الله علیه و آله به جای اینکه توصیه کنند از فرزندانشان با مودت رفتار کنید، می فرمودند: هر بلایی که می شود را بر سرشان آورید دیگر از این بیشتر نمی توانستند بلایی بر سر ما بیاورند. هر آزاری که بلد بودند سر ما آوردند. اگر می خواستند بکشند می کشتند. امام سجاد علیه السلام داد می زدند و می فرمودند: پدر من را به قتل صبر کشتند.

می توانستند حضرت علی اصغر علیه السلام را در دست امام نکشند، این را اسراف در قتل می گویند. بهره ما از مصیبت امام از زمانی شروع می شود که امام خودش را وسط معرکه آورده است که همه از آن بهره مند شوند.

اوج بلا در گودی قتلگاه است ولی در آن جا هم صورتشان را روی خاک گذاشتند و با خدا مناجات کردند. حضرت ایوب علیه السلام یک خورده که بلا سنگین تر شد گفت دیگر نمی توانم. هر چقدر به گودی قتلگاه نزدیک تر شوی بهره ات بیشتر می شود.

امام رضا علیه السلام هر کجا که می خواستند روضه برای سیدالشهدا علیه السلام بخوانند جمله اول را نگفته به گودی قتلگاه می رسیدند. فرمودند: جد ما را مثل گوسفند ذبح کردند. امام دارد راه را به ما نشان می دهد. زیارت ناحیه ما را به مقام وحدت می رساند. ما این قدر باید گریه کنیم تا راهمان بدهند و به گودی قتلگاه بتوانیم نزدیک شویم.

/1102101304