نکته مهم شخصیت استاد چایچیان؛ وابستگی فکری ایشان به مرحوم علامه امینی است

وارث: مراسم نکوداشت استاد حبیب‌الله چایچیان شب گذشته با حضور علی انسانی، محمدعلی مجاهدی، رضا اسماعیلی، کامران شرفشاهی، عباس براتی‌پور، محمدمهدی سیار، حجت‌‌الاسلام محمدرضا زائری، گل‌علی بابایی و جمعی از اهالی فرهنگ و ادب در سازمان هنری رسانه‌ای اوج برگزار شد.

در این مراسم حجت الاسلام زائری بیان داشت : گاهی هنرمند و شاعر پیش از دیگران به درستی می‌فهمد که خودش خواننده آثار و اشعار خودش است، بسیاری از این ابیات را بعد از سال‌ها که مرور می‌کنند، احساس می‌کنند که مال خودشان نیست، شاید با کمی ملاحت و تسامح بخواهیم این تعبیر را به کار ببریم بیجا نباشد که اینجا سرقت ادبی فضیلت است و شاعر اشعاری را که برای خودش نیست را از آسمان به او امانت داده‌اند و به نام خودش آنها را منتشر کرده است.

حجت‌الاسلام زائری ادامه داد: ما امروز در حقیقت بزرگداشتی برای دستی برگزار می‌کنیم که استاد حسان را انتخاب کرده و بر آن نگاهی که از آسمان به او افتاده و او را برگزید و حاصلش اشعار و ابیات فراوانی است که در حافظه تاریخی ما ثبت شده و پیوند خورده است.

وی افزود: فضایی که با آن انس گرفته و بزرگ شده‌ایم مرهون استاد حسان هستیم شعرهای این شاعر زندگی ما را سر و سامان داده است، همچنین یکی از ویژگی‌های برجسته استاد حسام بهره‌مند شدن از دم مسیحایی و نفس روحانی علامه امینی است.

در پایان مراسم از حجت الاسلام زائری خواستیم  چند جمله درباره استاد حسان برای ما بگویند:

«  استاد امیر چایچیان به عنوان پیشکسوتان و بزرگان شعر آیینی در کشور مورد احترام و تجلییل هستند و ویژگی های متمایز و برجسته آثار ایشان و شخصیت ایشان و سابقه و کارنامه ایشان باعث شده که به یک موقعیت بسط پیدا کنند؛ نکته مهم شخصیت استاد چایچیان که به نظر من بیش از هر چیزی اهمیت دارد، اتکای ایشان و وابستگی فکری ایشان به یک استوانه معرفتی مثل مرحوم علامه امینی است، و اینکه آبشخور آثار ادبی و اشعار ایشان یک بنیان فکری و معرفتی مطمئن و عظیم مثل علامه امینی بوده است.

این نکته بسیار مهمی است که شعر حاصل معرفت و قابل اعتماد و اطمینان باشد، و در واقع دو ریشه ی سرچشمه و مبدأ داشته باشد. 

نکته دوم که کاملا در آثار استاد چایچیان مشهود است این است که ایشان خودشان را وقف اعتقاداتشان کرده اند، همان طور هم که خودشان در خاطراتشان گفته اند، و با سیدالشهدا(ع) عهد کرده اند که تمام اشعاری که تا آن موقع گفته بودند(در جوانی) کنار بگذارند و بسوزانند و دور بریزند؛ و فقط برای قرآن کریم و پیامبر اکرم(ص) و خاندان پیامبر شعر بگویند.

امام صادق(ص) در روایتی می فرمایند: " رَحِمَ اللهُ عبداٌ حَبَسَ نَفسَهُ عَلَینا" این حبس نفس به معنای وقف کردن کاملا در شخصیت و آثار و اشعار جناب چایچیان مشهود است. ما در کارنامه شعری ایشان جز ادای احترام و ادب و خاکساری و محبت و ولایت نسبت به اهل بیت(علیهم السلام) و آرمان ها و ارزش های متعالی الهی چیز دیگری نمی بینیم.

نکته سوم که باعث شده ایشان بیش از دیگران شناخته شده باشند کارهای ماندگاریست که ار ایشان در حافظه تاریخی ما و همه ی اهل مجالس و محافل مذهبی نقش بسته، اشعار برجسته ای مثل: ((امشب شهادتنامه شاه امضا می شود)) یا ((خیمه ها می سوزد و شمع شب تارم شده)) یا ((آمدم ای شاه پناهم بده)) یا بسیاری از کارهای مشابه ((من زاده ی علی بن مرتضایم)) در نوحه ها و محافل و مجالس و پلاکارد های مذهبی بارها خوانده شده و دهن به دهن و سینه به سینه دیده شده و نفس به نفس منتقل گردیده، و باعث شده که این آثار، آثار ماندگاری باشند و بسیاری از این ها حتی به صورت شاه بیت های اختصاصی و ماندگار باعث شده که در حافظه تاریخی ما ثبت شوند.

خوشبختیم که ایشان هنوز در بین ما حضور دارند و وجودشان اسباب خیر و برکت و رحمت هست برای علاقمندانشان و ارادتمندانشان و فکر میکنم که شخصیت استاد چایچیان یک الگو و نمونه هست برای آنکه بخواهند به ایشان اقتدا کنند.

 نکته پایانی که به نظرم میرسد مهم است این است که ما امروز در شعر آیینی خودمان در ادب، هنر و رسانه ای که خودش را متعد می داند، به این متعالی می داند، بیش از هر زمان دیگری نیازمند این اخلاص و تعهد هستیم؛برای اینکه فاصله بگیریم از تعارف و شعار و ظاهر و به عمق و حقیقت بیشتر نزدیک شویم.

هرچه اخلاص و تعهد بیشتر و هر چه وابستگی و التزام به معرفت و آگاهی و علم و دانش و ارتباط با علما بیشتر باشد آثار، آثار ماندگار تر و درخشان تری خواهد بود.»