سروده آیت الله صافی گلپایگانی در مدح حضرت زینب کبری سلام الله علیها

جهان ز مولد زینب چو خویشتن آراست

عنایت ازلی جلوه کرد از چپ و راست

زنی چگونه زنی فخر عالم و آدم

زنی که چون پدر و مام عروه الوثقی است

ولیّه الله و عین‌الله و لسان الله

زنی بزرگ که الگوی دانش و تقوا است

زنی کریمه، زنی عالم علوم خفی

زنی که پایه قدرش ز آسمان بالا است

زنی ستوده، زنی اسوه وقار و جلال

زنی که خواهر و هم رزم سیدالشهدا است

زنی بزرگ زنی قهرمان کوفه و شام

زنی که معدن صبر و عفاف و شرم و حیا است

زنی چگونه زنی آیت کمال ابد

زنی که درگه او مشعر و منا و صفا است

زنی تهمتن و شیرافکن و علی هیبت

زنی که بانوی بی‌مثل روز عاشوراست

زنی معلّم مکتب نبوت و وحی

که خود معلّمه مکتب کمال و وفا است

زنی عظیمه، بزرگ و عزیز و نیرومند

زنی که باقی از او انقلاب کرب و بلا است

عظیمه گر چه همی بوده است و خواهد بود

ولیک زینب کبری عظیم در عظما است

زنی به منطق و گفتار حیدر کرّار

زنی که در شرف و مجد، ثانی زهراست

مقام و مشهد او در دمشق و قاهره هست

دلیل آن که حقیقت، مدار عزّ و بقا است

از آن خطابه که در مجلس یزید سرود

هنوز ولوله و شور در زمین و سما است

چنان نمود یزید پلید را محکوم

که تا ابد بر تاریخ، ساقط و رسوا است

رساند ناطقۀ او به گوش عالمیان

که عزّ و مجد و کرامت از آن آل عبا است

بیان نمود در آن خطبه فصیح و بلیغ

که حق ز باطل و باطل ز حق همیشه جدا است

ره حسین و علی راه حق و توحید است

ره یزید و معاویه راه شرک و خطا است

سخن ز قدر و جلالش نمی‌توان گفتن

که درک شأن و مقامش ورای بینش ما است

سرود «لطفی صافی» مر این چکامه نغز

اگر قبول شود بس برای هر دو سرا است

منبع: کرب و بلا

/1102101305