چه کنیم که معصیت نکنیم ؟
وارث: انجام طاعت و ترک معصیت به حسب ظاهر مشکل است ، و سلمان شدن مشکل ، بلکه کالمحال است ، و لذا غیر از معصومین_علیهم و السلام_ همه به ترک طاعت و فعل معصیت مبتلا هستیم و معصوم شدن مثل اینکه نشدنی است ، ولی در افراد بشر ، شمر بسیار است : اما آیا چیزی هست که مطلب را آسان کند ؟
از اموری که سَهْلُ المَوْوُنة و آسان است_ولو عمل بر خلاف قول باشد_این است که انسان ملاحظه کند و ببیند اگر ملتزم به طاعت و تارک معصیت باشد ، آیا حال او مثل صورتی است که ترک طاعت و فعل معصیت می کند و آیا این حال مثل حالت اول است ، یا خیر ؟
فرض کنید اگر انسان نزد رییس جمهور یا رییس مطلق ، مقرب باشد ، این برای او بهتر است و یا این که نزد یک فقیر تهی دست و محروم ؟!
آیا خوب است به ذاتی که موت و حیات و مرض و صحت و غنا و فقر به دست او است مراجعه کنیم و رابطه ی دئستی داشته باشیم ، یا با کسی که خود محتاج و نا توان و بیچاره است ؟!
در طاعت اوامر الهی و نیز در معصیت و به فرمان شیطان ونفس بودن . امر دایر است بین اینکه با کسی که حیات و ممات . غنا و فقر و مرض و صحت و مریض خانه و دکتر وخزانه و ثروت و.... به دست او است : مجالست کنیم با کسی که هیچ ندارد ؟!
انسان کدام را اختیار می کند و محبت وجدانیه {نه به حسب خوف نار یا شوق بهشت} با کدام طرف است ؟
به حسب ظاهر بنده ی مطیع . پشتیبانش مثل کوه . محکم واستوار و منبع همه ی خیرات است . و بنده ی عاصی پشتیبانش محتاج تر از او و دشمن دانایی {شیطان} است که از دوست نادان بدتر است و صلاحدیدش تمام به زبان اوست .
نظیر شخصی که نزد کسی رفت تا او را از فقر و فشار و ناراحتی روزگار نجات دهد . او گفت : شایسته ترین کار برای شما اقدام به مرگ و خود کشی است !
صلاح دیدش از این قبیل است که بگوید : صلاح و نجات شما در این است که قرص مرگ آور یا خواب آور بخورید تا راحت شوید !!
بنابراین . ما در عزم و طاعت عزم به رفاقت و دوستی و همنشینی با غنی قادر و دانای کریم هستیم . و در عزم معصیت عازم به رفاقت و همنشینی با فقیر عاجز جاهل و لئیک .
منبع: {درمحضر بهجت.ج1.ص12 و 13}
/1102001307
از اموری که سَهْلُ المَوْوُنة و آسان است_ولو عمل بر خلاف قول باشد_این است که انسان ملاحظه کند و ببیند اگر ملتزم به طاعت و تارک معصیت باشد ، آیا حال او مثل صورتی است که ترک طاعت و فعل معصیت می کند و آیا این حال مثل حالت اول است ، یا خیر ؟
فرض کنید اگر انسان نزد رییس جمهور یا رییس مطلق ، مقرب باشد ، این برای او بهتر است و یا این که نزد یک فقیر تهی دست و محروم ؟!
آیا خوب است به ذاتی که موت و حیات و مرض و صحت و غنا و فقر به دست او است مراجعه کنیم و رابطه ی دئستی داشته باشیم ، یا با کسی که خود محتاج و نا توان و بیچاره است ؟!
در طاعت اوامر الهی و نیز در معصیت و به فرمان شیطان ونفس بودن . امر دایر است بین اینکه با کسی که حیات و ممات . غنا و فقر و مرض و صحت و مریض خانه و دکتر وخزانه و ثروت و.... به دست او است : مجالست کنیم با کسی که هیچ ندارد ؟!
انسان کدام را اختیار می کند و محبت وجدانیه {نه به حسب خوف نار یا شوق بهشت} با کدام طرف است ؟
به حسب ظاهر بنده ی مطیع . پشتیبانش مثل کوه . محکم واستوار و منبع همه ی خیرات است . و بنده ی عاصی پشتیبانش محتاج تر از او و دشمن دانایی {شیطان} است که از دوست نادان بدتر است و صلاحدیدش تمام به زبان اوست .
نظیر شخصی که نزد کسی رفت تا او را از فقر و فشار و ناراحتی روزگار نجات دهد . او گفت : شایسته ترین کار برای شما اقدام به مرگ و خود کشی است !
صلاح دیدش از این قبیل است که بگوید : صلاح و نجات شما در این است که قرص مرگ آور یا خواب آور بخورید تا راحت شوید !!
بنابراین . ما در عزم و طاعت عزم به رفاقت و دوستی و همنشینی با غنی قادر و دانای کریم هستیم . و در عزم معصیت عازم به رفاقت و همنشینی با فقیر عاجز جاهل و لئیک .
منبع: {درمحضر بهجت.ج1.ص12 و 13}
/1102001307