حجت الاسلام عالی: یکی از عوامل برکت دار شدن توبه است

استغفار عامل برکت دار شدن است

یکی از عواملی که در آیات و روایات تأکید شده است که در عمر و زندگی و مال انسان می آورد مسئله توبه و استغفار است. در سوره مبارکه نوح از قول حضرت نوح به امتش می فرماید: « فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا. يُرْسِلِ السَّمَاء عَلَيْكُم مِّدْرَارًا. وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَل لَّكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَل لَّكُمْ أَنْهَارًا»¹ به آنها گفتم از پروردگار خويش آمرزش بطلبيد كه او بسيار آمرزنده است. تا بارانهاي پر بركت آسمان را پي درپي بر شما فرستد، و شما را با اموال و فرزندان فراوان امداد كند، و باغهاي سرسبز و نهرهاي جاري در اختيارتان قرار دهد.

ساختار عالم وجود ساختار بندگی است. در آیات مختلف قرآن است که هر چیزی که در آسمان و زمین است عبد خداوند است. تمام عالم تسبیح خدا را می گویند. همه موجودات ذکر می گویند. تمام موجودات سه صفت خداوند را دارند: حیات، علم و قدرت. (حی و علیم و قدیر) البته هر کدام از این ها به تناسب خودش وجود دارند. عالم هوشیار است. اگر کسی از بندگی خارج شود یک واکنشی بر علیه او نشان می دهند. در روایت است که هر قطره باران ملکی دارد که به جایی که بندگی است هدایت می شود. هر جایی که از بندگی خارج شده باشند رحمت به آن ها نمی رسد.

اگر کسی گناه کند نسبت به او تنگ می گیرند. کما اینکه برعکس اگر بنده باشد و صاف باشد تمام عالم به او امداد می کنند. در بلا برای امتحان ممکن است قرار بگیرند ولی گره کور اصلاً در زندگیشان نیست.

اگر کسی با نظام بندگی هماهنگ باشد به او برکت می دهند. همان طور که عالم دنیا نسبت به گناه واکنش نشان می دهد فطرت انسان هم نسبت به گناه واکنش نشان می دهد و پس می زند. وقتی انسان فطرتش را خراب نکرده باشد اگر گناهی از او سر بزند طبیعتش آن آلودگی را پس می زند. طبیعت انسان های سالم این طور است که از دروغ بدشان می آید. اگر به او گناهی را نسبت بدهند بدش می آید حتی اگر آن را انجام دهد. خدا طوری فطرت ها را آفرید که از کفر و فسق بدش بیاید.

مگر زمانی که کسی این قدر خبیث شده باشد و گناه کرده باشد که دیگر نسبت به گناهان هیچ واکنشی نشان ندهد. از گناه و آلودگی خوشش هم می آید.

در روایت هست که علامت شیعه همین است که ممکن است گناه کند ولی ذاتش خوب است و ولایت ما اهل بیت علیهم السلام را دارد. روحش پاک است ولی عملش خطا است. چون ذاتش پاک است اگر یک گناهی کرد بدش می آید. این گناه را دوست ندارد و به آن افتخار نمی کند.

توبه واقعی

هم ساختار عالم و هم ساختار وجودی انسان خلاف گناه است. این پس زدن گناه، توبه است. اگر کسی از دستش در رفت و خدای نکرده گناهی مرتکب شد اگر در دلش می گوید خدایا چرا این گونه شد این همان توبه است و علامت شیعه بودن است و نور ولایت هنوز در وجودش است. اگر بدش آمد و افتخار نکرد توبه واقعی است. هر گناهی که کسی می کند یعنی به شیطان دارد می گوید چشم.

یک روایت خیلی قشنگی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله است که ایشان از جمعی که در آن نشسته بودند سوال کردند آیا می دانید تائب حقیقی کیست؟ گفتند: نه آقا. شما بفرمایید. حضرت فرمودند: اگر کسی توبه کند ولی حق الناس به گردنش باشد و با اینکه بتواند صاحبان حق را از خودش راضی کند ولی به سراغ این کار نرود این توبه اش واقعی نیست. گیر دارد. اگر آدم احیاناً جایی خرابکاری کرد اگر به نزد آن شخص برود و طلب حلالیت کند آبرویش نمی رود. آبرو دست خدا است. خدا به تو آبروی بیشتری می دهد. در روایات است که شهید اولین قطره ای که از او می ریزد خدا گناهانش را می بخشد و جبران همه گناهانش است به جز دینی که نسبت به مردم دارد. بازماندگانش باید بروند و ادا کنند.

مرحوم آیت الله بروجردی در زمان مرجعیتش اگر دل کسی را می شکست نزد آن شخص می رفت و دست او را می بوسید تا راضی شود. در بین گناهان تنها غیبت است که نیازی نیست به آن شخص بگویی چون موجب کدورت و فتنه می شود و گفته اند برای خودش و آن شخص استغفار بطلبد. ولی در جاهای دیگر اگر مال کسی را خورده است و یا آبرویی برده است باید حلالیت بطلبد.

پیغمبر صلی الله علیه و آله فرمود: اگر کسی توبه کرد ولی رابطه اش با خدا هیچ فرقی نکرد و به فکر جبران اعمال واجبی که از او قضا شده است نباشد این توبه واقعی نیست. اگر هنوز اخلاقش را عوض نکرده است و تغییری نکرده است توبه واقعی نیست.

پی نوشت:

1.    

آیات 10 تا 12 سوره نوح