استاد فاطمی نیا: با فضیلت ترین افراد کسانی هستند که از نفس و مالشان را در راه خدا تقدیم می کنند

امام علی علیه السلام نامه ای به حارث همدانی مرقوم فرمودند که نکات مهمی در این نامه وجود دارد. ایشان می فرمایند: به ریسمان قرآن چنگ بزن و از قرآن نصیحت بپذیر. ببین قرآن چه می گوید. وقتی می گوید "لاتقربوا الربا" بگو چشم. در ادامه می فرمایند: حلال قرآن را حلال بدان و حرامش را هم حرام بدان. در اجتماع چیزهایی است که روی حساب قراردادها تنظیم می شود ولی به این معنا نیست که درست باشد. چیزی را که نمی دانیم حرام است یا حلال است باید مسکوت بگذاریم.

نام خدا را بزرگ بدار. مگر حقی در کار باشد و آبرویی بخواهد برود. یاد مرگ را زیاد کن. نه به طوری که مثل بیماری شود و ماتم بگیری. یاد مرگ بودن نه اینکه همش بگوییم من الان می میرم. جناب سلمان آذوقه ای خریده بود. عده ای مقدس نما به او گفتند: از کجا معلوم که یک ماه بمانی؟ سلمان جواب داد: از کجا معلوم که نمی مانم؟ این طرفش هم هست.

نه فقط یاد مرگ را زیاد کن، بلکه بعد از مرگ را هم زیاد کن. بین مردم خیلی رایج است که می گویند فلان شخص مرد و راحت شد. این حرف عوامانه است. البته بعضی ها هستند که در این دنیا ظلم زیادی بهشان می شود. ولی از این نظر که این عالم حساب و کتاب دارد این حرف صحیح نیست. اگر ما را بعد از مرگ رهایمان کنند مرگ باعث راحتی همه ما می شود ولی این طور نیست. وقتی بمیریم از ما می پرسند که چرا فلان کار را کردی و فلان حرف را زدی.

بعد می فرماید: هر چه شنیدی نقل نکن که در دروغ گویی تو کافی است. دقت کنید این اشتباه خیلی در میان ما رایج شده است. رسانه های خارجی خیلی دروغ می گویند. این طور نیست که هر چه بشنوی بگویی. مدیون مردم می شویم. در ادامه می فرماید: هر چه که مردم می گویند را هم فوراً رد نکن. آن شخص خجل می شود. بعضی از حرف ها درست است.

خشمت را فرو ببر. یک کسی در جلسه ای دیگری را خار کرد و توجیحش آن بود که رک است. مولای ما امیرالمومنین علیه السلام فرموده بودند: هر کسی در خلوت برادر دینی اش را نصیحت کند او را زینت داده است. اگر در غیر مردم او را نصیحت کند زشتش کرده است. می فرماید: خشمت را فرو ببر و به هنگام غضب حلیم باش. به خودت مراجعه کن و بگو مواظب باش. با وجود قدرت و امکانات گذشت کن که عاقبتت به خیر می شود.

در راه خدا قدری از نعمت را خرج کن و نعمت را ضایع نکن. آثار نعمت خدا باید در تو دیده شود. انکار نکن از ترس اینکه چشمت می زنند.

حضرت می فرمایند: با فضیلت ترین افراد کسانی هستند که از نفسشان و مالشان به پیشگاه خدا تقدیم می دارند. اولاً از نفس در راه خدا تقدیم کردن معنای عام دارد: ممکن است در راه خدا جانش را بدهد، در کارهای خیر شرکت کند و ... و اهله و ماله هم معنای عام دارد. همیشه به معنای کشته شدن نیستند گاهی وقت ها به کارهای مهم وا داشتن است. گره کسی را باز کردن است. بالاترینش شهادت است. مال یعنی در راه خدا انفاق کنی. آدم بخیل خیلی آدم پایینی است. این هایی که بخیل هستند بچه هایشان هم بخیل می شوند. افضل مومنین کسانی هستند که اهل انفاق باشند. اگر اجر انفاق را بدانیم اهل انفاق می شویم.

 در اواخر سوره مبارکه بقره آیات انفاق وجود دارد. می فرماید: مَثَل آنهایی که اموالشان را در راه خدا می دهند مانند یک دانه گندم است که از آن هفت سنبل بروید و از هر کدام هم 100 دانه بروید. 700 دانه می شود. خدا بیشتر از این هم می دهد. می فرماید: کسانی که اموالشان را در راه خدا می دهند اما بعد از اینکه این کار را کردند دیگر برای کسی اذیت و آزاری ندارند. بعضی ها انفاقی کنند توقعاتی دارند و اذیت و آزاری می کنند.

اگر در خفا به فقرا بدهید آن بهتر است. گناهانتان را می بخشد و عاقبت به خیر می شوی.

/1102101304