استغاثه به چه معنا است؟
وارث: واژه «اِستغاثه» مصدر باب استفعال از ریشه «غ، و، ث» به معناى طلب نصرت و فریاد‌رس خواهى، استمداد در حال شدّت و محنت، و کمک‌‌خواهى از خدا، هنگام بلا و رنج و گرفتارى است.[1]
نمونه آشکار استغاثه هنگامى است که انسان به بیمارى سختى مبتلا می‌شود، یا در امواج طوفان دریا گرفتار می‌آید و دست خود را از همه جا کوتاه می‌بیند و به اقتضاى فطرت توحیدى، این حقیقت را درمی‌یابد که در عالم، قدرتى وجود دارد که بتواند وى را در هر شرایطى که باشد نجات دهد. در این‌‌حالت، انسان با تضرّع و زارى، فقط به خدا استغاثه می‌کند.[2]
البته این واژه برای کمک خواستن از بشر نیز کاربرد داشته[3] و منحصر به درخواست کمک از خدا نیست.
برای آگاهی بیشتر: ر. ک: دائرة المعارف قرآن کریم، ج 3، مدخل استغاثه.
نمونه آشکار استغاثه هنگامى است که انسان به بیمارى سختى مبتلا می‌شود، یا در امواج طوفان دریا گرفتار می‌آید و دست خود را از همه جا کوتاه می‌بیند و به اقتضاى فطرت توحیدى، این حقیقت را درمی‌یابد که در عالم، قدرتى وجود دارد که بتواند وى را در هر شرایطى که باشد نجات دهد. در این‌‌حالت، انسان با تضرّع و زارى، فقط به خدا استغاثه می‌کند.[2]
البته این واژه برای کمک خواستن از بشر نیز کاربرد داشته[3] و منحصر به درخواست کمک از خدا نیست.
برای آگاهی بیشتر: ر. ک: دائرة المعارف قرآن کریم، ج 3، مدخل استغاثه.
[1]. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، تحقیق، داودی، صفوان عدنان، ص 617، دمشق، بیروت، دارالقلم، الدار الشامیة، چاپ اول، 1412ق؛ مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج 7، ص 27، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1360ش.
[2]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی، محمد جواد، ج 6، ص 564، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش.
[3] . قصص، 15. «فَاسْتَغاثَهُ الَّذی مِنْ شیعَتِهِ عَلَى الَّذی مِنْ عَدُوِّهِ».
منبع: اسلام کوئست
/1102101305