چرا فقها خواندن با فریاد را مبطل نماز میدانند؟
بر اساس حدیث زیر انسان هر چقدر نماز را با صدای بلندتر بخواند بهتر است و بیشتر از آتش جهنم دور میشود: «وَ أَمَّا الِاجْتِهَارُ فَإِنَّهُ یَتَبَاعَدُ لَهَبُ النَّارِ مِنْهُمْ بِقَدْرِ مَا یَبْلُغُ صَوْتُهُ وَ یَجُوزُ عَلَى الصِّرَاطِ وَ یُعْطَى السُّرُورَ حِینَ یَدْخُلُ الْجَنَّةَ».(روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، ج 2، ص 335، ط القدیمة). اما بر اساس فتوای مجتهدین، بلندخوانی اگر به حد فریاد برسد، نماز را باطل میکند. این موضوع چگونه قابل جمع است؟!
وارث: بله. روایتی وجود دارد که اعلام میکند قرائت در نماز این ویژگی را داراست که لهیب و شراره آتش را به همان اندازه که صداى شخص مىرسد از او دور کرده و نمازگزار براحتى از پل صراط مىگذرد و با وارد شدن به بهشت، شادمانى بسیار به او دست مىدهد. [1]
در مورد این روایت باید گفت:
اولاً: این روایت مرسل است و در اندک منابع روایی نقل شده است.
ثانیاً: با فرض پذیرش روایت، محتوای آن ناظر به بلند کردن صدا تا میزان پذیرفته شده در عرف است، نه بلند کردن صدا تا حد امکان؛ زیرا در غیر این صورت، مخالف با صریح قرآن خواهد بود که میفرماید: «وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِکَ وَ لا تُخافِتْ بِها وَ ابْتَغِ بَیْنَ ذلِکَ سَبیلا»؛[2] و نمازت را زیاد بلند، یا خیلى آهسته نخوان و در میان آن دو، راهى (معتدل) انتخاب کن.[3]
بر همین اساس، فقها با استناد به صریح آیه قرآن حکم به ممنوعیت فریاد در نماز دادهاند و این منافاتی ندارد با آنکه در نمازهای جهریه، انسان مقداری صدای خود را بلندتر کند تا جایی که خلاف عرف نباشد.
در مورد این روایت باید گفت:
اولاً: این روایت مرسل است و در اندک منابع روایی نقل شده است.
ثانیاً: با فرض پذیرش روایت، محتوای آن ناظر به بلند کردن صدا تا میزان پذیرفته شده در عرف است، نه بلند کردن صدا تا حد امکان؛ زیرا در غیر این صورت، مخالف با صریح قرآن خواهد بود که میفرماید: «وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِکَ وَ لا تُخافِتْ بِها وَ ابْتَغِ بَیْنَ ذلِکَ سَبیلا»؛[2] و نمازت را زیاد بلند، یا خیلى آهسته نخوان و در میان آن دو، راهى (معتدل) انتخاب کن.[3]
بر همین اساس، فقها با استناد به صریح آیه قرآن حکم به ممنوعیت فریاد در نماز دادهاند و این منافاتی ندارد با آنکه در نمازهای جهریه، انسان مقداری صدای خود را بلندتر کند تا جایی که خلاف عرف نباشد.
[1] . فتال نیشابورى، محمد بن احمد، روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، ج 2، ص 335، قم، رضى، چاپ اول، 1375ش.
[2] . اسراء، 110.
[3] . ر. ک: پاسخ 15403.
منبع: اسلام کوئست
/1102101305