حجت الاسلام دارستانی: امام صادق(ع) اقامه ی عزای سیدالشهدا(ع) را احیاء کرد

احیا کردن اقامه ی عزا و زیارت حضرت سیدالشهدا(ع)

دوران امامت امام صادق علیه السلام شاید یکی از سخت ترین دورانهای زندگانی 14 معصوم علیهم السلام باشد. بخشی از امامت ایشان در دوران بنی امیه بود و بخشی دیگر در دوره ی بنی عباس. در دوران ایشان کربلا فراموش شده، امتی آمده که کربلا را ندیده اند، امام صادق علیه السلام برای معرفی کربلا قیام کرد به شور و شعور حسینی پرداخت. جهاد و قیام و بُعد معرفتی حضرت را معرفی کردند.

حضرت لباس جنگ می پوشند و از لشکریان تقاضای آب می کنند آقایی که می داند همه ی بچه ها تشنه هستند، آقایی که داغ علی اصغرشان را دیدند، آقایی که می داند همه اهل خیمه تشنه لب هستند چنین آقایی آب برای چه می خواهند؟ حضرت به این دلیل آب خواست که روز قیامت می خواستند به مادر و حضرت علی علیه السلام بگوید این امت که مرا کشت به من آب هم دادند. از یک طرف می خواهند آنها را نجات دهند از طرفی نمی خواهد ذلت ببیند.

کار بعدی که امام صادق علیه السلام انجام داد اقامه ی عزای سیدالشهدا علیه السلام بود. امام صادق علیه السلام در دیدار دوستان و اقوام بعد از احوالپرسی می پرسیدند که کربلا رفته ای؟ یعنی می خواستند زنده نگه دارند. امامی که فریاد زد هر کس به اندازه ی بال پشه برای جد غریبم حسین علیه السلام گریه کند بهشت بر او واجب می شود.

نتیجه ی عمر امام صادق علیه السلام این می شود که در عصر امامت امام موسی کاظم علیه السلام شیعه برای اولین بار می تواند دهه ی محرم بگیرد که به زحمت امام صادق علیه السلام این حاصل شده است. چقدر حدیث در باب ثواب و عظمت اقامه ی عزای امام حسین علیه السلام از امام صادق علیه السلام داریم.

زهری که به امام صادق علیه السلام ذره ذره حضرت را آب کرد تدریجی آقا را کشت در طی چند روز زهر اثر کرد روای می گوید امام صادق علیه السلام را که دیدم فقط اسکلتی بود که رویش پوست بود گریه ام گرفت اما حضرت فرمود هر وقت خواستی گریه کنی برای جدّ غریبم گریه کن.

نگوئید هر چه سنگ است برای پای لنگ است، خدا کسی را که دوست دارد بیشترین بلا را سرش می گذارد حضرت فاطمه سلام الله علیها در پنج سالگی مادرش را از دست داد و در 18 سالگی بچه هایش را گذاشت و از دنیا رفت. سیدالشهدا علیه السلام در 5 سالگی یتیم شد و در کربلا در یک غروب 17 نفر از اعضای خانواده اش را قربانی کرد.

نقل است حضرت ابراهیم علیه السلام چهارصد هزار گوسفند داشت اما دلبستگی نداشت خدا می خواست او را امتحان کند به جبرئیل فرمود خودت را به شکل انسان در بیاور و پشت سر او بایست و این ذکر را بگو: سبّوحٌ قدّوس و ربنا رب الملائکه و الروح؛ حضرت تا ذکر محبوبش را شنید برنگشت صاحب صدا را ببیند بلکه فرمود: ای صاحب صدا یک بار نام محبوبم را بردی یک سوم گوسفندانم را به تو می دهم اگر بار دیگر نام محبوبم را ببری دو سوم آنها را به تو می بخشم. جبرئیل مجدد ذکر را تکرار کرد. مومن وقتی ببیند یک نفر نام خدایش را می برد کیف می کند.

آه کشیدن برای مظلومیت اهل بیت علیهم السلام هم عبادت است

حضرت به جبرئیل فرمود اگر برای سوم نام محبوبم را ببری تمام ثروتم را به تو می دهم جبرئیل مجدد ذکر را تکرار کرد حضرت ابراهیم تمام اموالش را بخشید و فرمود اگر بار دیگر نام محبوبم را ببری تا آخر عمر غلامی ات را می کنم. بار چهارم که جبرئیل ذکر را تکرار کرد حضرت برگشت و فرمود تا آخر عمر غلامی ات را می کنم.

اگر آن ملک یک بار می گفت حسین! کار تمام بود و حضرت ابراهیم دیگر نمی گفت اگر بار دیگر بگویی دوسوم مالم را می دهم. وقتی می گویی حسین جگرت می سوزد! وقتی چند جوان دور هم جمع می شوند و حسین می گویند چه وضعی در عالم پیش می آید؟ حسین سر تا پا روضه است! قلبش، صدایش و لب و دهانش روضه است!

محبت سیدالشهدا علیه السلام سهل الوصول ترین، میان برترین، کاری ترین راه برای رسیدن به خدا است. سید جواد ذاکر سیر و سلوکش در راه خدا بوسیله سیدالشهدا علیه السلام بود. خدا دوست دارد هر کس را که سیدالشهدا علیه السلام را دوست داشته باشد.

پله ی اول انسان وقتی مصیبت سیدالشهدا علیه السلام را می شنود آه می کشد، امام صادق علیه السلام فرمود: هر آهی که برای ما می کشید یک عبادت است. پله ی دوم، درد پشت درد است مصیبت سیدالشهدا علیه السلام را که می شنوی دلت به هم می ریزد و بی قرار می شوی و آه پشت سر آه می کشی و نفست تنگ می شود هنوز گریه نکرده ای! خیلی اوقات هست که وقتی از هیات بیرون می آیی گریه ات می گیرد یعنی در پله ی دوم هستی که این هم مزد دارد اما هنوز آنقدر دلت به درد نیامده که اشکت جاری شود. گاهی اوقات فقط دلمان برای سیدالشهدا علیه السلام می گیرد ولی به اشک ریختن نمی رسد.

ثواب اندوه دل و هاله ی اشک در چشم برای مظلومیت سیدالشهدا(ع)

 امام صادق علیه السلام درباره ی این افراد می فرماید: «اگر چنین شدی یعنی جزو آن دسته هستی که محبت ما را داری و دلت با ماست سه بشارت به تو می دهم؛ اول در لحظه ی مرگت از روسل خدا صلی الله علیه و آله تا امام عصرت در نزت حاضر می شوند. دوم ملک الموت مهربانتر از مادر جانت را می گیرند. سوم وقتی در لحظه ی مرگ ما را می بینی دلت شاد می شود خدا این شادی را از تو نمی گیرد تا ورود به بهشت کنار حوض کوثر که قدح از امیرالمومنین علیه السلام می گیری. یعنی وقتی غسلت می دهند، وقتی به سرازیری قبر وارد می شوی شاد هستی و ناراحت نمی شوی.»

پله ی سوم اینکه هاله و حلقه ای از اشک در چشمت جمع شود و چشمت تار می شود اما اشک جاری نمی شود. امام صادق علیه السلام فرمود: هر کس برای جدّ ما چشمش را هاله ای از اشک بگیرد در آن لحظه خدا با محبت به او نگاه می کند زود دعا کند که دعایش مستجاب می شود. اگر فقط با این هاله ی اشک این قدر نزد خدا عزیز می شویم پس وقتی اشک می ریزیم و بر صورت می زنیم چقدر عزیز خواهیم شد؟

پله ی چهارم از دوازده محبت به سیدالشهدا علیه السلام این است که امام صادق علیه السلام فرمود: هر کس به اندازه بال پشه برای جدّ غریبم حسین علیه السلام گریه کند خدا گناهش را می بخشد. بعضی ها اشکال می گیرند که چنین که می گوئید جوانان ترغیب به گناه می شوند اگر چنین بود که خدا هم نباید توبه را قرار می داد. هر گناهی که انجام دهیم اگر بعد از آن توبه کنیم خدا می بخشد اما گریه بر امام حسین علیه السلام که بالاتر است رزق آسمانی است هر وقت برای امام حسین علیه السلام گریه می کنی از گناهانت پشیمان می شوی.

چرا اشک را در مقابل نماز می گذارید؟ همه ی ما نماز خواندن را از امام حسین علیه السلام گرفتیم. همه ی ما دلمان به زلف امام حسین علیه السلام گره خورد. مگر نمی شود یک فرد مسیحی یا یهودی که نماز نمی خواند در هیات بیاید و اشک بریزد. می توانید بگویئد جوان هیات را زود تمام کن و به خانه برو تا نماز صبحت قضا نشود. نماز و اشک که مقابل هم نیستند برای اشکی که برای امام حسین علیه السلام می ریزی مزد می گیری و نماز صبحت قضا شود چوب می خوری تضادی با هم ندارند.