مختصری درباره سوره آسمانی"طارق"
طارق یعنی کسی که شب وارد می شود. این سوره مکی است.
وارث: طارق کسی را گویند که شبانه بر اهل خانه خود وارد شود. اما طارق در این سوره کنایه از ستاره است، زیرا که در شب ظاهر می شود.
این سوره با سوگند به آسمان و طارق آغاز می شود:
سوگند به آسمان و طارق و تو چه می دانی که طارق چیست؟ همان ستاره درخشانی که پرده شب را می شکافد؛ (قسم به اینها که) هیچ نفسی نیست مگر اینکه نگاهبانی بر او (گماشته شده) است.
اگر روز به آسمان بنگری، هیچ ستاره ای نمی بینی. گویا همه مرده اند و اثری از آنها در آسمان نیست. اما شب هنگام، می بینی که همگی در آسمان ظاهر می شوند. گویا دوباره جان گرفته اند.
انسان نیز همین گونه است. خداوند ملائکه ای را مأمور کرده است که نفس و روح انسان را پس از مرگ او حفظ کنند. با مرگ انسان، پرونده او بسته نمی شود؛ بلکه حیات انسان در روز قیامت دوباره آغاز می شود. زندگی و حیاتی که مطابق کردار انسان در دنیا می باشد.
در آیات 5 تا 10 می خوانیم:
پس انسان باید بنگرد که از چه آفریده شده است. از آب جهنده ای خلق شده است که از میان پشت و سینه خارج می شود. بی تردید او (خدا) بر بازگردانیدن وی یقیناً تواناست. آن روز که رازها (همه) فاش شود. پس انسان را نه نیرویی باشد و نه یاوری.
این آیات، انسان را بدین اندیشه فرا می خواند که: بنگریم از چه خلق شده ایم و چگونه در رحم مادر شکل گرفته، و وارد فضای این دنیا شده ایم. آری، خداوندی که ما را از نطفه ای آفریده است، قطعاً می تواند دوباره ما را زنده کند و این امر برای او دشوار و بعید نیست. آفرینش دوباره در همان روزی که برای حساب و جزای اعمال حاضر می شویم و قدرت هیچگونه دفاعی را در محکمه الهی از خویشتن نداریم.
این سوره با سوگند به آسمان و طارق آغاز می شود:
سوگند به آسمان و طارق و تو چه می دانی که طارق چیست؟ همان ستاره درخشانی که پرده شب را می شکافد؛ (قسم به اینها که) هیچ نفسی نیست مگر اینکه نگاهبانی بر او (گماشته شده) است.
اگر روز به آسمان بنگری، هیچ ستاره ای نمی بینی. گویا همه مرده اند و اثری از آنها در آسمان نیست. اما شب هنگام، می بینی که همگی در آسمان ظاهر می شوند. گویا دوباره جان گرفته اند.
انسان نیز همین گونه است. خداوند ملائکه ای را مأمور کرده است که نفس و روح انسان را پس از مرگ او حفظ کنند. با مرگ انسان، پرونده او بسته نمی شود؛ بلکه حیات انسان در روز قیامت دوباره آغاز می شود. زندگی و حیاتی که مطابق کردار انسان در دنیا می باشد.
در آیات 5 تا 10 می خوانیم:
پس انسان باید بنگرد که از چه آفریده شده است. از آب جهنده ای خلق شده است که از میان پشت و سینه خارج می شود. بی تردید او (خدا) بر بازگردانیدن وی یقیناً تواناست. آن روز که رازها (همه) فاش شود. پس انسان را نه نیرویی باشد و نه یاوری.
این آیات، انسان را بدین اندیشه فرا می خواند که: بنگریم از چه خلق شده ایم و چگونه در رحم مادر شکل گرفته، و وارد فضای این دنیا شده ایم. آری، خداوندی که ما را از نطفه ای آفریده است، قطعاً می تواند دوباره ما را زنده کند و این امر برای او دشوار و بعید نیست. آفرینش دوباره در همان روزی که برای حساب و جزای اعمال حاضر می شویم و قدرت هیچگونه دفاعی را در محکمه الهی از خویشتن نداریم.
کتاب گلستان سوره‌ها – ص 162
محمدحسین جعفری
/1102101305