شیوه رفتاری امام رضا علیه السلام

آن حضرت فرمود: من را واگذارید، همانا از جوار جد بزرگوارم (ص) بیرون می‎‌‎روم و در غربت رحلت می‎کنم و در کنار قبر هارون دفن خواهم شد. محول سیستانی می‌‎گوید: تا خراسان آن بزرگوار را مشایعت کرده، همراه ایشان بودم تا اینکه در طوس وفات یافت و او را نزد هارون دفن کردند. شیخ صدوق، عیون اخبارالرضا (ع)، ج 2، ص 464؛ مسعودی).

حضرت رضا (ع) از آنجا که سرانجام این سفر را می‌‎دانست، فرزندش جواد (ع) را که در آن زمان کودکی چند ساله بود به هنگام وداع با جدّ بزرگوارش به مسجدالنبی بردند و خودشان نیز بعد از وداع با قبر پیامبر اکرم (ص) به روضه جده‌اش حضرت صدیقه زهرا (س) مشرف شدند و درد و دلهای خود را به آن حضرت عرض کرد. (محمدتقی خراسانی، حدیقة‎الرضویة، ص 74 به نقل از عمادزاده، زندگانی امام رضا (ع)، ص 476).

اینکه امام رضا (ع) پیش از حرکتشان به سمت طوس برای وداع با جدشان بر سر مرقدشان حاضر می‌‎‎شوند، اینکه در آنجا شروع به گریستن می‎کنند، اینکه می‎‎‌فرمایند در غربت رحلت می‎‌‎کنم، این رفتارهای امام رضا (ع) ما را یاد چه ماجرایی می‎‌‌‎اندازد؟

کمی به دوران ائمه گذشته بر می‎‎‌گردیم، جاییکه روزی امام حسین (ع) پیش از حرکتشان به سمت سرزمین کربلا برای وداع نزد مرقد جدشان حاضر می‎‎‌شوند، به خواب می‎‎‌روند و در خواب با جدشان از این سفر می‎‎‌‌گویند، جاییکه امام حسین (ع) نیز چون فرزندشان امام رضا (ع) اشک از چشمانشان جاری شد، اما رسول‌‎الله (ص) فرمودند حسین جان! تو باید به این سفر بروی، شاید حضرت به امام رضا (ع) نیز چنین فرمودند که رضاجان! تو نیز باید به این سفر بروی، شاید کشور ایران در نقطه از جهان باید این منبع نور الهی را در آغوش خود می‌‎گرفت و تا زمان ظهور امام مهدی (ع) شاهد بهره‎‎مندی عاشقان از نور مولایشان می‎‎‌شد.

اگر ما شیعیان و مؤمنان قائل بر این هستیم که امام هر زمانی در شب قدر مقدرات عالم و عالمیان را رقم می‌‎زند و هر رویدادی در آن سال و در تمام دوران زندگانی اهل‎‎بیت (ع) با امضای امام زمان آن عصر (ع) بوده است، پس چطور ممکن است این اقدام امام رضا (ع) خارج از منظر باشد؟! چطور ممکن است ماجرای شهادت امام حسین (ع)، امام حسن و دیگر اهل‌‎بیت (ع) را خارج از این فضا تصور کنیم؟! پس می توان اینگونه برداشت که امام رضا (ع) خودشان اینگونه در شب قدر آن سال رقم زدند و همینطور دیگر اهل بیت (ع)...