روزی که چشم زمین کعبه بود
انگار اینگونه مقدر بود که اولین نگاه آسمان و زمین به هم با مسجد باشد... جایی که قرار است تا ابد محلی برای عروج بشریت و سیر الی الله و پیوند خاک با افلاک باشد.
در روایات در مورد این روز آمده است:
زمین در آغاز به صورت پستی‌ها و بلندی‌ها یا شیب‌های تند و غیرقابل سکونت بود، بعدها باران‌های سیلابی مدام باریدند، ارتفاعات زمین را شستند و دره‌ها را گستردند، اندک اندک زمین‌هایِ مسطح و قابل استفاده برای زندگی انسان و کشت و زرع پدید آمد، مجموع این گسترده شدن، «دحو الارض» نام‌گذاری می‌شود.
از امیرالمومنین (ع) روایت شده است که فرمودند: نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در بیست و پنجم ذی القعده بود. کسی که در این روز روزه بگیرد و شبش را به عبادت بایستد، عبادت 100 سال را که روزش را روزه و شبش را عبادت کرده است خواهد داشت.
به نظر برخی از مفسران، آیه 30 سوره نازعات «وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا» به همین واقعه اشاره دارد، گذشته از واقعه دحوالارض، رویدادهای دیگری نیز در این روز رخ داده‌اند که اهمیت آن را دو چندان کرده اند از جمله:
ـ میلاد حضرت ابراهیم (ع)
ـ میلاد حضرت عیسی مسیح (ع)
ـ خروج رسول اکرم (ص) از مدینه به همراه هزاران حاجی به سوی مکه به قصد حجة الوداع. در این سفر وجود مقدس حضرت زهرا (س) و نیز تمامی همسران پیامبر (ص) ایشان را همراهی می‌کردند.
ـ در روایتی نیز آمده است که حضرت مهدی (عج) در همین روز قیام خواهد کرد.
این روز اعمال بسیار مهمی دارد که برای اطلاع از آن ها می توانید به کتب ادعیه مانند مفاتیح الجنان مراجعه کنید.
/1102101305