این دل شده هیئت اباعبدالله/ من آمـده ام تا کـه به پای تو بمیرم

دستش به دست زینب و میخواست جان دهد

 

میخواست پیش عمه عمو را صدا زند

 

می دید آمده ببردسهم خویش را

 

بیگانه ای که زخم بر آن آشنا زند

 

سنگی رسید بوسه به پیشانی اش دهد

 

دستی رسیده چنگ به سمت عبا زند

 

در بین ازدهام حرامی و نیزه دار

 

درمانده بود حرمله تیرش کجا زند

 

از بس که جا نبود در انبوه زخمها

 

تیغی زتن کشیده و تیغی به جا زند

 

پا میزنند راه نفس بند آوردند

 

پر میکنند تا که کمی دست و پا زند

 

خون از شکاف وا شده فواره میزند

 

وقتی ز پشت نیزه کسی بی هوا زند

 

طاقت نداشت تا که ببیند چه میشود

 

طاقت نداشت تا که بماند صدا زند

 

طاقت نداشت تا که…صدای پدر رسید

 

پربازکرد پربسوی مجتبی زند

 

دستش کشید و هرچه توان داشت میدوید

 

تیغی ولی رسید که آن دست را زدند

 

حسن لطفی

عمو رسیدم و دیدم؛ چقدر بلوا بود!

سر تصاحبِ عمامه ی تو دعوا بود

به سختی از وسط نیزه ها گذر كردم

هزار مرتبه شكر خدا كمی جا بود!

ثواب نَحر گلویت تعارفی شده بود

سرِ زبان همه جمله ی - بفرما- بود

عمو چقدر لبِ خشكتان ترك دارد!

چه خوب می شد اگر مشك آب سقا بود

زنی خمیده عمو رد شد از لبِ گودال

نگاه كن؛ نكند مادر تو زهرا بود

برای كشتن تان تیغ و نیزه كم آمد

به دست لشگریان سنگ و چوب حتی بود!

تمام هوش و حواس سپاه كوفه و شام

به فكر جایزه ی بردنِ سر ما بود

بلند شو؛ كه همه سوی خیمه ها رفتند

من آمدم سوی گودال، عمه تنها بود

وحید قاسمی

 

این هم از جنس آسمانی هاست

 

حیدری از عشیره ی زهراست

 

یاکریم است و با کریمان است

 

رود نه برکه نه خودش دریاست

 

خون خیبر گشا به رگ هایش

 

او که هست؟ از نژاد شیر خداست

 

با حوانان هاشمی بوده

 

آخرین درس خوانده ی سقاست

 

می نویسد عمو و  بر لب او

 

وقت خواندن فقط فقط باباست

 

مجتبی زاده ای شبیه حسن

 

شرف الشمس سید الشهداست

 

عطری از کوی فاطمه دارد

 

نفسش بوی فاطمه دارد

 

کوه آرامشی اگر دارد

 

آتشی هم به زیر سر دارد

 

موج سر میزند به صخره چه باک

 

دل به دریا زدن خطر دارد

 

پسر مجتبی است می دانم

 

بچه ی شیر هم جگر دارد

 

همه رفتند  او فقط مانده

 

حال تنهاست و یک نفر دارد

 

آن هم آن سو میان گودالی

 

لشگری را به دور و بر دارد

 

آرزو داشت بال و پر بشود

 

دست خود را رها کند بدود

 

جگرش بی شکیب میسوزد

 

نفسش با لحیب میسوزد

 

می وزد باد گرم صحرا و

 

روی خشکش عجیب میسوزد

 

بین جمع سپاه سیرابی

 

یک نفر یک غریب میسوزد

 

دست بردار از دلم عمه

 

که تنم عنقریب میسوزد

 

روی آن شیب گرم میبینی؟

 

روی شیب الخضیب میسوزد

 

سینه اش را ندیدی از زخمِ…

 

…نوک تیری مهیب میسوزد

 

چشم بلبل که خیره بر گل شد

 

ناگهان دست عمه اش شل شد

 

دید چشمی به آسمان وا بود

 

تشنه ای بود میان خونها بود

 

لحظه های جسارت وغارت

 

در دل قتله گاه بلوا بود

 

رحم در چشم نانجیبی نیست

 

بین خولی و زجر دعوا بود

 

دید دست جماعتی نامرد

 

تکه های لباس پیدا بود

 

حجمی از دشنه ها به هم می خورد

 

لبه ی تیغ ها مهیا بود

 

لبه ی دشنه ها که پایین رفت

 

ساقه ی نیزه ها به بالا بود

 

داد می زد حرامزاده  نزن

 

پسرش را ز دست داده نزن

 

خنده بر اشکهای ما نکنید

 

این چنین با غریب تا نکنید

 

دستهای مرا جدا سازید

 

تار مویی از او جدا نکنید

 

پیر مرد است بر زمین خورده است

 

نیزه ی خویش را عصا نکنید

 

نعل تازه بر اسبها نزنید

 

حلقه در حلقه چکمه پا نکنید

 

آب هم نخواستیم ای قوم

 

به تنش تیغ ونیزه جا نکنید

 

با خدا حرف می زندآرام

 

جان زهرا سر و صدا نکنید

 

دستش از کتف او جدا تا شد

 

باز هم پای حرمله وا شد

حسن لطفی

عمه جان ول کن من از اصغر که بهتر نیستم

عمه با قاسم مگر اصلا برادر نیستم؟

سن و سالم را نبین از قد و قامت هم نپرس

پهلوانم من ، مگر از نسل حیدر نیستم؟

هی فقط امروز چسبیدی به من از صبح زود

دستهایم را رها کن من که دختر نیستم

تو به فکر بچه ها ، زن ها ، به فکر خیمه باش

من بزرگم ، لااقل کمتر ز اصغر نیستم

نالۀ هل من معین دارد کبابم می کند

من مگر عمه ز سربازان لشکر نیستم؟

گیرم این مردم همه دشمن، کسی هم نشوند

عمه جان دارد صدایم می کند ، کر نیستم

یک عمو مانده برایم در تمام زندگی

دیگر اصلا فکر دست و بازو و سر نیستم

دارد آنجا عمه جان هی نیزه بالا می رود

حیف عمه ، قتلگه من پیش مادر نیستم

آسمان دارد صدایم می کند این الحبیب؟!

من اگر بالم نسوزد که کبوتر نیستم

مهدی صفی یاری

طفلی اگر بزرگ شود با کریم ها

یک روز می شود خودش از کریم ها

عبدلله حسین شدم از قدیم ها

دل می دهند دست عمو ها یتیم ها

طفل حسن شدم بغلت جا کنی مرا

تو هم عمو شدی گره ای وا کنی مرا

آهی که می کِشد جگر من، مرا بس است

شوقی که سر زده به سر من، مرا بس است

وقتی تو می شوی پدر من، مرا بس است

یک بار گفتن پسر من، مرا بس است

از هیچ کس کنار تو بیمی نداشتم

از عمر خویش، حس یتیمی نداشتم

دستی كریم هست كه نذر خدا شود

وقتی نیاز بود، به وقتش جدا شود

از عمه ام بخواه كه دستم رها شود

هر كس كه كوچك است، نباید فدا شود؟

باید برای خود جگری دست و پا كنم

با دست كوچكم سپری دست و پا كنم

علی اکبر لطیفیان

تا که عمامه از سرت افتاد

تیر خوردی و پیکرت افتاد

یک سه شعبه دوباره حرمله زد

تپش قلب اطهرت افتاد

ای عمو جان تو رفتی از حال و

بر سرم اشک خواهرت افتاد

مثل اصغر سرت که بالا رفت

نیزه ای زیر حنجرت افتاد

نفست را گرفته این  نیزه

آه آهِ مکررت افتاد

صورتت تا به روی خاک آمد

فاطمه در برابرت افتاد

آمده مادری کند زهرا

بر سر دامنش سرت افتاد

در کنار نگاه تو دستِ

یادگار برادرت افتاد

با صدای شکستن دستم

عمه ام یاد مادرت افتاد

حنجر من شبیه اصغر شد

سر من مثل اصغرت افتاد

جان بابا قبول کن از من

هدیه ای که به محضرت افتاد

مجتبی شکریان

سر می نهد تمام فلک زیر پای او

دل می برد ز اهل حرم جلوه های او

عبدالله است و ایل و تباری کریم داشت

با این حساب عالم و آدم گدای او

انگار قاب کوچکی از عکس مجتبی

هر لحظه می تپد دل زینب برای او

او حس نمی کند که یتیم است و خون جگر

تا با حسین می گذرد لحظه های او

بالاتر از تمامی افلاک می نشست

وقتی که بود شانۀ عباس جای او

نیمش حسن و نیمه دیگر حسین بود

بوی مدینه می رسد از کربلای او

مثل رقیه روح و روان حسین بود

او همچو عمه دل نگران حسین بود

مسعود اصلانی

در سرش طرح معما می کرد

با دل عمه مدارا می کرد