حجت الاسلام محب زاده: عطای اهل بیت(ع) به اندازه معرفت ماست+گزارش تصویری

تربیت اسلامی

هدف، تربیت بشر است به تربیت الهی. همه ی تعلیمات گفته شده ی توسط انبیاء و ائمه ی معصوم علیه السلام  با هدف تربیت بشر است آن هم تربیتی الهی یعنی انسان در اثر عمل به دستورات برنامه ی زندگی که عبارت است از دین و مناسک عبادی تربیت می شود آنچنان که در دنیا انسان ها بر اثر عمل به یک سری دستورات تحت تربیت قرار می گیرند.

اگر پدر و مادری فرزند خود را رها کنند و اولادشان باری به هر جهت بار بیاید، تربیت نمی شود. برای تربیت شدن باید یک سری اعمال با دقت تمام انجام شود. در مباحث تربیتی می گویند: تربیت قبل از انعقاد نطفه است و در زمان حمل و بارداری هم ادامه دارد تا زمان به دنیا آمدن و زمانیکه انسان از حالت ظاهری کودکی خارج شود. این ها همه بخاطر مسائل ریز دنیایی است، حال اگر کسی قرار است در مدار معنوی رشد کند باید یک سری مسائل را رعایت کند.

بعضی سوال کردند که چه لزومی دارد ما مناسک عبادی را انجام بدهیم؟ امروز که ما درگیر جنگ فرهنگی و به اصطلاح جنگ نرم هستیم، دشمن خیلی کارها کرده است و به وسیله ی شوخی و مزاح هم خیلی از مقدسات، مورد هجوم قرار می گیرد که مثلأ چه لزومی دارد ما نماز بخوانیم؟ می گویند: خداوند که به نماز ما احتیاجی ندارد. اتفاقأ جواب همین است؛ خداوند هیچ نیازی به مناسک عبادی ما ندارد ولی این ما هستیم که نیاز داریم. پدر و مادر نیازی ندارند که فرزندشان صبح به مدرسه برود یا اینکه دندان هایشان را مسواک بزنند ولی فرزند است که نیاز دارد با عمل به آن دستورات تربیت شود و رشد کند.

تربیت و پرورش

تربیت در اصطلاح به معنای پرورش است و پرورش هم یک کار زمان بر است. اگر فرزندی در اثر یک پروسه ی پانزده یا بیست ساله تربیت شد، هر جا برود مشتری دارد و همه می گویند: خدا پدر و مادرت را بیامرزد. اما اگر تربیت نشده بود و به دستوراتی که پدر و مادر به او داده بودند عمل نکرد، انسانی می شود که هر جایی مورد اعتراض دیگران قرار می گیرد.

دین، برنامه ی زندگی است

اگر کسی به این برنامه ها ی زندگی عمل کرد، در مسیر هدایت قرار می گیرد. اگر قرار شد کسی به مدارج عالی معنوی دست پیدا کند، باید چقدر زحمت بکشد؟ چه کسی دوست ندارد حالات روحانی و کرامات مرحوم آقای بهجت را داشته باشد؟ اما برای رسیدن به این مدارج باید یک سری مراحل طی شود. اهل بیت علیه السلام  آمدند تا این مراحل را به ما یاد دهند با عنوان الگوی عملی.

قرآن می فرماید: و مـا خـلقـت الجـن و الانـس الا ليـعبدون¹ و من جن و انس را نيافريدم مگر براى اينكه عبادتم كنند.

در اینجا بعضی دچار تناقض می شوند، که خداوند نیازی به عبادت ما ندارد ولی در اینجا اینطور می فرمایند.

و در جای دیگر جواب را داده اند آنجا که می فرمایند: فَسْیَلُوا اَهْلَ الذِّکْرِ اِنْ کُنْتُمْ لاتَعْلَمُونَ²  اگر این موضوع را نمى دانید بروید و از اهل اطلاع بپرسید.

از امام صادق علیه السلام  پرسیدند: "اهل ذکر" که در قرآن آمده است، به چه معناست؟ فرمودند: ما اهل بیت، اهل ذکر هستیم.

یعنی اگر گرفتار شدید به در خانه ی ما اهل بیت بیایید.

از وجود مبارک سید الشهدا علیه السلام  سوال کردند: معنای وما خلقت الإنس والجن الا ليعبدون چیست؟ امام حسین علیه السلام  فرمودند: خدا را بشناسد.

ایشان خدا را باتمام وجود درک کرده است از راه همین عبادات شرعی که برای ما مقرر شده است. یکی از آفاتی که تهدید می کند کسانی را که می خواهند در مسیر رشد و کمال حرکت کنند این است که فکر کنند خبری است و این بسیار ضربه زننده است و قرآن هم اشاره می کند:  ...يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ عَلي‏ شَيْ‏ءٍ ...³  گمان می کنند چیزی هستند.

وقتی انسان خیال کرد چیزی شده است آن وقت مشکل ایجاد می شود غرور وجود انسان را می گیرد.

مرحوم حضرت امام رحمت الله در کتاب آداب الصلاة می نویسند که خودشان بفهمند هیچ است، کوچک بودن و ذلّت خود را در برابر پروردگار عالم را بفهمد، برعکس آنچه در وجود عمده ی ما انسان ها هست.

گرفتاری عمده ای که ما در بسیاری از مجالس داریم این است که همه خود را علّامه می دانیم. وقتی این طور می شود دیگر باب معنویت بسته می شود و کسانی که رشد کردند و بالا رفتند آن هایی بودند که خود را کسی نمی دانستند و روی خود حساب های آن چنانی نمی کردند.

به شهادت قرآن طبق آیه مباهله، امیر المومنین علی علیه السلام  نفس پیغمبر صلی الله علیه و آله  هستند و لذا بدانید هرجا نام مبارک ایشان آمد بر نام حضرت علی علیه السلام  باید صلوات را فرستاد.

امام علی علیه السلام  در دعای کمیل می فرمایند: ای خدای من ای سید و مولای من آیا باور كنم كه مرا در آتش می سوزانی با وجود آنكه به توحید و یكتائیت گرویدم و با آنكه دلم به نور معرفتت روشن گردید و زبانم به ذكرت گویا شد و در باطنم عقد محبت استوار گردید و بعد از آنكه از روی صدق و خضوع و مسكنت به مقام ربوبیتت اعتراف كردم.

امام علی علیه السلام خود را بدهکار خداوند می دانند، نه مثل ما که دو رکعت نماز خوانیم و توقع داریم از آسمان برایمان حور العین نازل شود.

امام حسین علیه السلام  آموزگار عشق و معرفت است  

راوی می گوید: امام حسین علیه السلام  را دیدم در گودی قتلگاه که لب هایشان تکان می خورد و متوجه شدم مشغول مناجات با پروردگار هستند. سید الشهدا علیه السلام  هر چه داشتند در طلب اخلاص تقدیم خداوند کردند ولی مدعی نیستند.

اگر کسی در حقیقت خود را دست خالی دید در دستگاه پر عظمت پروردگار عالم و فهمید چیزی نیست در برابر ایشان، باور کرده است آن را به معنای حقیقی کلمه نه فقط زبانی.

رسول خدا صلی الله علیه و آله به بچه ها سلام می کرندند که بعد از ایشان این جریان سنت شود و نیز این عمل تواضع و فروتنی حضرت را نشان می دهد. ما نیز نباید فکر کنیم کسی هستیم.

هر چقدر معرفت ما بیشتر باشد، عطای اهل بیت (علیه السلام ) بیشتر است

عربی آمد خدمت سید الشهدا علیه السلام و عرض کرد: آقا، یک دیه کامل ضامن شدم و ندارم بدهم (سائل بایستی زیرک باشد) عمده جاهایی که مشکل داریم و حاجاتمان برآورده نمی شود، عیب از طرف ماست.

سیدالشهدا علیه السلام  سوال کردند: در خانه ی ما چه آوردید؟

تمام روایات تأکید دارند که حاجت در زیر قبّه ی حرم سیدالشهدا علیه السلام برآورده است.

پاسخ داد: آبرویم را بر در خانه ی شما آوردم حضرت فرمودند: سه سوال از شما می پرسم اگر همه را جواب دادی کل پول را به تو خواهم داد اگر یکی را پاسخ دادی ثلت آن و اگر دوتا را پاسخ دادی یک دوم را به تو می دهم.

آن کسانی که در دستگاه سیدالشهدا علیه السلام به درجات رسیدند صاحب معرفت بودند. فرمود: عطای ما به قدر معرفت شماست. هر چقدر معرفت شما بیشتر باشد، عطای ما بیشتر است.

حضرت سوال ها را پرسیدند و سائل همه را پاسخ داد. حضرت سیدالشهدا علیه السلام تمام درهم را به ایشان دادند و هنگامی که خواست برود حضرت به او انگشتر قیمتی خود را دادند. سائل شروع به گریه کرد و حضرت از ایشان علت را پرسیدند، او گفت: حیف این دستی که روزی زیر خاک برود. کسی نبود به این سائل بگوید: نبودی ببینی در کربلا با اباعبدالله علیه السلام چه کردند.

پی نوشت:

1-      سوره ذاريات آیه 56

2-      سوره نمل آیه 43

3-      سوره مجادله آیه 13