حجت الاسلام اسلامی: ارزش وجودی خود را درک کنیم

در روایات آمده است عارفً بحقِ ولذا چهار مورد درباره شناخت وجود دارد: شناخت خدا- شناخت خودمان- شناخت خلق-شناخت جامعه

چطور می توانیم خدا را بشناسم؟ هر کس به دنبال خدا  و یا اصلأ هر چیز دیگری برود آرام آرام به آن می رسد.

خداوند در حديث معروف قدسي آمده است: « من طلبني وجدني و من وجدني عرفني و من عرفني احبني و من احبني عشقني و من عشقني عشقه و من عشقه قتله و من قتله فعلي ديته و من علي ديته فانا ديته»(خداوند فرمود): هر كس مرا طلب كند، مرا مي يابد و هر كه مرا بيابد، مرا مي شناسد و هر كه مرا بشناسد، مرا دوست دارد و هر كسي مرا دوست بدارد، عاشقم مي شود و هر كه عاشقم بشود، عاشقش مي شوم و هر كس را كه عاشقش بشم، او را مي كشم و هر كس را بكشم، ديه او به گردن من است و هر كس كه به گردن من ديه دارد، من خودم ديه او هستم.

امام حسین علیه السلام همه چیز خود را برای خداوند دادند و خدا هم همه چیز را برای امام حسین علیه السلام می دهد و لذا فرمودند: هر کس می خواهد مرا در عرش زیارت کند امام حسین علیه السلام را زیارت کند. قدر این سلام هایی که به امام حسین علیه السلام می دهیم را باید بدانیم، همه ی این سلام ها جواب دارد اما چرا گوش دلمان نمی شنود باید از خودمان بپرسیم. ما باید نقش خودمان را به نحو احسن اجرا کنیم. 

همین الان که دلمان می شکند می گوییم ای کاش ما هم جزء پیاده ها بودیم که اربعین به کربلا می روند و می گوییم کاش با آن ها شریک بودیم. اصلأ ما کسی نیستیم که راضی باشیم به رضای خداوند لذا هر آنچه که خودشان برای ما مقدر کرده اند و را باید بپذیریم از مشکلات و مریضی و گرفتاری تا مسائل دیگر همه را باید بپذیریم و نقش خود را ایفا کنیم. وقتی خدا را شناختیم دیگر هر چه دستور دادند عمل می کنیم.

هر آنچه خداوند به ما گفته است باید چشم بگوییم و مسائلی که از ما خواسته شده انجام ندهیم مثل دروغ گفتن را انجام ندهیم و ببینیم چقدر ثواب به ما می رسد. 

ما هیئتی ها هرآنچه اول بگوییم در آخر هم می گوییم و همه ی حرف ما خداشناسی است. خداوند همه ی انسان ها را در مجلس امام حسین علیه السلام راه می دهد حتی گنهکاران را بلکه تحولی در زندگیشان ایجاد شود.

حر تا لحظه ی آخر و تا روز عاشورا هر کاری خواست انجام داد اما یک لحظه فکر کرد و دید حساب و کتابی هست. اگر توانستیم عقل را حاکم کنیم و شهوت و هوس را مهار کنیم و از راه صحیح وارد شویم اینجا ما برنده ایم. برای اشک ریختن و نفس کشیدن و حضور ما در این مجالس ثوابی قرار داده شده است و حتی چرت زدن و اذیت شدن در مجالس و با هر نیتی بیاییم ثوابی برای ما در آن قرار داده شده است. 

امام حسین علیه السلام می فرمایند: دل مومن عرش خداوند رحمان است.

چرا دلمان را با عشق های مجازی پر کنیم؟ این ها را باید دور ریخت و همانجور که جناب حر تصمیم گرفت عمل کنیم و سرمان را بالا بگیریم چرا که تصمیم گرفتیم قلب خود را منزل خداوند کنیم و دیگر سرباز رشید امام حسین علیه السلام هستیم.

حیف نیست ما که در روضه ها و مجالس امام حسین علیه السلام بزرگ شدیم بمانیم دست خالی و آن هایی که یک شبه آمدند برنده باشند، با قوه ی رحمیه خود تصمیم بگیریم دیگر گناه نکنیم و همه ی بدی ها را دور بریزیم. اسم امام علی علیه السلام هم برای ما قوت قلب است و هر وقت می خواهیم کاری را انجام دهیم نام مبارک ایشان را می آوریم.

خداوند می فرماید من از روح خودم در انسان دمیدم و ما نماینده ی تام الاختیار خداوند بر روی هستیم، چرا باید به سمت گناه برویم. جسم ما مستحق به بهشت است و لذا به کمتر از بهشت نفروشیم آن را اما روح ما خریداری جز خداوند ندارد و جز مقام اُلوهیت جایگاهی ندارد. 

خداوند در قرآن می فرمایند: ای نفس های اطمینان یافته که توانستید بر نفس اماره خود غلبه کنید بازگردید به سوی خداوند. ما باید بر نفس مطمئنه برسیم ولی خیلی از آن دور هستیم. اگر دستمان در دست اماممان نباشد، شیطان ما را می برد و لذا همان شیطان شش هزار سال عبادت خود را فروخت برای فریب انسان. 

وقتی قلبمان را به خداوند بسپاریم به هر آنچه که بگوییم بشو می شود، در این ایام اربعین سمبل ولایت را که باعث برگزاری این مجالس پیاده روی است را از ما نگیرد و خوش به حال آن هایی که در این مجالس حضور دارند و باید خاک پایشان را سرمه ی چشم خود کنیم.