چرا مرگ را فراموش می کنیم؟!

آینده انسان در هر حالتی، گروگان مرگ است و هیچ راه فراری برای هیچ کس نیست: «أَینََما تَکونُوا یدْرِککمُ الْمَوْتُ وَلَوْ کنتُمْ فِی بُرُوجٍ مُشَیدَةٍ»؛ «هر جا باشید، مرگ شما را در می یابد، هر چند در برج های محکم باشید» (آیه 78 سوره نساء)

یک پای آینده ما مرگ است؛ کوبنده، توفنده، بی رحم و شتابان. هر کسی باید همیشه در آینده نزدیک یا دور خود، جایگاه مهمی برای مرگ قرار دهد و مهم ترین برنامه های زندگی و رفتار و گفتار خود را بر اساس آن تنظیم نماید.

اما سوال این است که چرا این مساله مهم، همیشه به ورطه فراموشی سپرده می شود و مردم کمترین اعتنایی به آن قائل نیستند؟! شاید دلایل آن را بتوان در یکی از گزینه های زیر جستجو کرد:

1- شخص اعتقادی به جهان پس از مرگ و آخرت ندارد و مکافات و مجازاتی برای خود نمی پندارد و همه چیز را به پوچی می انگارد!! به همین جهت مرگ را سرپوشی بر همه جنایت ها، فسادها، ظلم ها، تباهی ها و انحرافات خود می داند.

2- شخص اصلا فهم و درکی از زندگی دنیوی و اخروی ندارد و نسبت به همه چیز بی تفاوت و لا بشرط است و اصولا درکی از حال و آینده ندارد. چنین شخصی نیز هیج آمادگی خاصی برای مرگ ندارد!

3- شخص اعتقاد به جهان پس از مرگ و حساب و کتاب شدید آن دارد؛ ولی  خودش را معیار و ملاک حساب و کتاب و راحتی و سختی مرگ و آخرت می داند و همه چیز را با مدار خود می سنجد! چنین شخصی همیشه توجیهی برای انحطاطات و اشتباهات و اعوجات خود دارد و بدین شکل، مساله مرگ را برای خود حل می کند!

4- شخص به مرگ و قیامت اعتقاد دارد ولی به سختی ها و منازل و مهالک آن باور قلبی ندارد و فکر می کند همه چیز به راحتی و خوشی حل می شود و به گفته یکی از وعاظ منحرف، خدا هیچ کس را به جهنم نمی برد!! چنین شخصی هم نسبت به مرگ بی تفاوت است!! و...

در هر حالت، روشن است که انسان از قطعی ترین و روشن ترین مساله زندگی غافل است و از کنار آن به راحتی عبور می کند و حتی برای خدا تعیین تکلیف می کند!! با این وضعیت کمتر کسی است که در آینده خود، جایگاه مهمی برای مرگ قائل باشد!!