حجت الاسلام پناهیان: بزرگترين عذاب اين است که خدا با انسان سخن نگويد+گزارش تصویری

ماه رجب ماه عبادت و مقدمه دو ماه عبادت برتر ديگر یعنی شعبان و رمضان است که طبيعتا انس خود را با قرآن بايد شروع کنيم. کساني که مي خواهند از ماه رمضان بهره بيشتري ببرند بهتر است از ماه شعبان تغييري در برنامه عبادت روزانه خود بدهند. از جمله اینکه روز انه چهارده مرتبه قرآن بخواند، طوریکه در مجموع پنجاه آيه تلاوت کرده باشد. بی شک اسراري در تعداد چهارده مرتبه رجوع به قرآن وجود دارد. مسئول و سرایدار خانه امام  می گفت: حضرت امام، روزانه دورازده مرتبه قرآن تلاوت مي کردند. مسئله مهم اين است که هنگام قرآن خواندن بايد از آن لذّت برد که براي فهم آيات اين قاعده لازم است. اگر کسي بتواند زيبايي قرآن را درک کند قرآن هداياي خود را به او خواهد داد که انسان احساس مي کند خدا با او صحبت مي کند و اين دلنشين ترين حس دنيا است.
همچنان که در روايات آمده سخن گفتن خداوند با انسان مورد اقبال و دلنشين است. اگر انسان به قرآن دل دهد احساس مي کند خداوند در لحظه با او صحبت مي کند و تصورش به تاريخي بودن آن نيست بلکه لحن و معني قرآن نيز براي انسان واضح مي شود. در دنيا بزرگترين تفريح براي انسان تلاوت قرآن خواهد شد و احساس غم و تنهايي نخواهد کرد چرا که خدا را خواهد داشت. رحمت بي نهايت خدا در حجم آيات قران جمع شده است.
لذت شنيدن کلمات قران را با مدد گرفتن از اهل بيت بايد چشيد و مي توان با اراده به اين مرتبه رسيد. ائمه با تلاوت قرآن بدنشان به لرزه مي افتاد. اين ارتعاش قرآن نتیجه هيجان بسيار زيبايي است که آيات دارند. بزرگترين عذاب اين است که خدا با انسان سخن نگويد. بواسطه قرآن خواندن و اشک ريختن مي شود از خدا خواست که این اتفاق رخ دهد. هر کمبودي در زندگي انسان به علت اين است که از منبع انرژي که قرآن می باشد، استفاده نکرده است. يکي از علتهای گريه هاي حضرت فاطمه سلام الله علیها بعد از وفات پيامبر اکرم صلی الله علیه و آله اين بود که ديگر آيات قرآن نازل نخواهد شد. خداوند به واسطه روح بزرگوار و لطيف حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها وحي را بر ایشان نازل مي کرد. 

به فرموده امام باقر عليه السلام: ظاهر قرآن تلخ است. اول اينکه قران متکبرانه با بنده اش سخن گفته و دوم اينکه از عذاب برای انسان سخن می راند. به بيان قرآن خداوند منذر و قرآن موعظه است و اين باعث شده انسان به سمتش نرود. آيات عذاب قرآن محبت خدا به انسان است. در ادعيه مختلف ميزان کمي از بهشت در مقابل عذاب الهي امده است. عشق خدا به بنده اش در آيات جهنم بيشتر ديده مي شود چرا که با سخن گفتن از بهشت سخن تمام مي شود و حيات به پايان مي رسد. اين نمونه هايي از رازهاي عشق بازي خدا با بنده اش است. دعا قران ساعد است، قرآن، قرآن نازل است و دعا بازتاب اين قرآن به سوي خدا است. هر جا سخن از عذاب و سخت گيري خدا در قرآن بود نشانه محبت خدا است که بايد محبت خدا را ديد. لَوْ أَنزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَّرَأَيْتَهُ خَاشِعًا مُّتَصَدِّعًا مِّنْ خَشْيَةِ اللَّهِ وَتِلْكَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ 1من باب اين آيه باید گفت خشيت و ترس وجود انسان را فرا مي گيرد ولي مانند آب جاري مي شود و لطيف مي شود.

در ظاهر امام علي عليه السلام هم به مانند قرآن يک نوع تلخي ديده مي شود و بايد از اين ظاهر تلخ به باطن امام علي عليه السلام رسيد. زماني که از سختگيري هاي امام علي عليه السلام گلايه مي شد پيامبر صل الله عليه و آله فرمودند: لا تشكوا عليا ، فوالله إنه لأخشن في ذات الله ارفعوا السنتکم عن علي ابن ابي الطالب. او سخت گير است در راه خدا. و به خاطر همين سخت گيري مردم ايشان را دوست نداشتند.

غلامي را نزد امام علي عليه السلام بردند. امام علي عليه السلام پرسيدند: آيا دزدي کرده اي؟ غلام گفت: بله. امام علي عليه السلام فرمودند: اگر يک بار ديگر اقرار کني حدّ جاري خواهم کرد و دستت را قطع خواهم کرد. غلام گفت: دزدي کرده ام. امام علي عليه السلام انگشتان او را قطع کرد. يکي از خوارج غلام را در حال شیدایی و مدح گويي امام علي عليه السلام ديد و پرسيد چه شده است؟ غلام با حالتی خوش گفت: مولايم علي انگشتانم را برای اجرای حدّ قطع کرده است. خارجي به نزد مولا رفته و گفت: چرا آن غلام را حدّ زده اي و چگونه است که او شيدا و راضي است؟
مولا فرمودند: پيامبر اکرم صلی الله عليه و آله فرمودند: علي جان اگر مومن را شمشير زني تا از عشق تو دست بردارد، دست بر نمي دارد و اگر دنيا عسل شود و تو در کام منافق بگذاري تا از تو خوشنود باشد نخواهد شد. امام علي عليه السلام به امام حسن عليه السلام فرمودند: آن غلام را بياوريد. امام علي عليه السلام به غلام فرمودند: شما که ما را دوست داردي چرا دزدي مي کنيد؟ غلام گفت: اشتباه کرده ام. امام علي عليه السلام انگشتان او را میان پارچه ای مقابل دستانش قرار دادند و مورد عنایت قرار داده و فرمودند: برو و ديگر گناه نکن.

إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَ الْهُدَى مِن بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي  الْكِتَابِ  أُولَئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ يَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ³و در ایه ای دیگر آمده است: إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتَابِ وَيَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا أُولَئِكَ مَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ وَلَا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ⁴

 بزرگترين کتماني که در طول تاريخ صورت گرفته است، کتمان بخش هاي سياسي دين است. اميرالمونين در راه خدا خشن بود. در عرصه سياست سخت گير بود و خائنين را متلاشي مي کرد و در عرصه زندگي فردي گناهکاران را عفو مي کرد و دست نوازش بر سر آنها مي کشيد. وقتي مردم براي بيعت نزد امام علي عليه السلام رفتند ايشان فرمودند:  وَ اعْلَمُوا أَنِّي إِنْ أَجَبْتُكُمْ رَكِبْتُ بِكُمْ مَا أَعْلَمُ وَ لَمْ أُصْغِ إِلَى قَوْلِ الْقَائِلِ وَ عَتْبِ الْعَاتِبِ وَ إِنْ تَرَكْتُمُونِي فَأَنَا كَأَحَدِكُمْ وَ لَعَلِّي أَسْمَعُكُمْ وَ أَطْوَعُكُمْ لِمَنْ وَلَّيْتُمُوهُ أَمْرَكُمْ وَ أَنَا لَكُمْ وَزِيراً خَيْرٌ لَكُمْ مِنِّي أَمِيراً 5

امام علي عليه السلام ديدند مردم نماز مستحبي را به جماعت مي خوانند در صورتي که بدعت و حرام است. امام علي عليه السلام بدعت انها در عبادت را بخشيد ولي در سياست ايشان کوتاه نمي آمدند. فردي در جنگ صفين به امام علي عليه السلام گفت: دست از خون ما بر دار. شام براي ما و عراق براي شما باشد. امام علي عليه السلام فرمودند: اگر مي دانستم خدا اجازه اين کار را مي دهد انجام مي دادم. خدا کسي از اهل قرآن را که در عمل به قرآن کوتاهي و سکوت کند نمي بخشد.  اعلم يا رفاعة انّ هذه الأمارة امانة فمن جعلها خيانةلعنه اللَّه الي يوم القيامة ⁶ رياست و مديريت امانت است هر کس در اين امانت خيانت کند لعنت خدا تا قیامت با او خواهد بود.اگر کسي به يک خائن راي بدهد برای اینکه روي کار بيايد، تا روز قيامت خدا از او بيزار است.

پی نوشت:

1.سوره مبارکه حشر آيه 21

2.ارشاد مفيد طبع سنگي، ص 94

 3. سوره مبارکه بقره، آيه 159

 4.سوره مبارکه بقره آيه147 

5.خطبه 92 نهج البلاغه 

6.دعائم‏الإسلام ، نعمان بن محمد تميمى‏ ج 2  ص 531 ؛

مستدرك‏الوسائل، محدث نوري ، ج 17 ، ص 355 ؛ 

مكاتيب الائمة ، علي احمدي ميانجي، ج‏ 1 ، ص 455