روایتی از استقبال ارادتمندان بانوی کرامت از خدام حرم

وارث: از مدت ها پیش می دانستم خادمان آستان ملک پاسبان حضرت معصومه سلام الله علیها، برای کسانی که پای رفتن به آستان کبریایی بانو را ندارند، اسباب زیارت معنوی حضرت را فراهم کرده و در قالب طرح های مختلف از جمله زیارت نیابتی یا سفیران کریمه، صحن های حرم را به اندازه دل مؤمنان در سرتاسر گیتی وسعت بخشیده و توفیق زیارت اهل بیت(ع) را برای همگان فراهم می کنند.

برای من که هر روز به آستان بانوی کرامت رفته و امکان زیارت داشتم این طرح چیز عجیبی بود و با خود می گفتم، مگر می شود زیارت پرچم و خادمان بانو، طعم بهشتی زیارت بانو را داشته باشد.

تا اینکه یک روز با یکی از این کاروان های سفیران همراه شدم و به چشم خویش شوق زیارت را در چشم و دل مردم دیدم. باورتان نمی شود؛ وقتی مردم و به خصوص جوانان می شنیدند قرار است، خدام حرم حضرت معصومه سلام الله علیها به همراه پرچم متبرک آستان بانوی کریمه وارد یک شهر یا روستا یا محفل شوند انگار شهر خود را برای حضور بانو آذین می بستند.

نفس ها در سینه حبس می شد و سرانجام آن لحظه ملکوتی فرا می رسید؛ درها گشوده می شود و فرشتگان بال می گشایند و خدام در یک صف منظم وارد حلقه مردم می شود.

مردم به احترام بانو کنار رفته و مانند یک دسته نظامی منظم به احترام خدام بانو ایستاده و تنها جمله ای که از زبان و چشم جاری است، اشک است و مردم با اشک های خود خدام را طواف کرده و دست بر پرچم آستان مبارک می کشند.

باورت نمی شود، انگار همین حالا در ورودی درب ضریح ایستاده ای و می توانی ایوان و گلدسته های طلایی حرم بانو را از ورای قلب های مشتاق مردم ببینی. می توانی طواف مردم را بر گرد وجود یار مشاهده کنی و ببینی که چگونه مردم مانند یک اقیانوس، پرچم متبرک آستان را در آغوش گرفته اند.

کوتاه اندیشی است تصور کنی مردم فقط برای یک پرچم دست از پای نمی شناسد، بلکه این همه شوق شور و شعف فقط به خاطر یک چیز است و آن حضور بانو در میان مردم.

حال تصور کن گروهی از خدام آستان مقدس حضرت معصومه سلام الله که خود بانو هستند، پرچم بانوی کرامت را در میان جمع بانوان قرار دهند، این صحنه، صحنه ای است که در هیچ کوچه و تاریخی نمی توانی آن را مشاهده کنی، تصویری است از گردآمدن حوریان بر گرد خدا. می توانی طواف عشق را ببینی، طوافی که حسن آغاز و حسن ختام آن اشک است.

هرکسی با چشم های گریان از بانو چیزی را می خواهد، ولی شیرینی دعایی که می توانی در این جمع و محفل زمینی اما عرشی، ببینی دعا برای فرج است؛ فرج است که خود از جنس حضور و بهشت است.

برای من باور کردنی نیست، وقتی تصاویر حضور بانوان خادم را در بیمارستان ها، مدارس، شهر های دور نزدیک، مراسم اعتکاف و حتی سایر کشورها می دیدم شور و شعف وجودی مردم نا خودآگاه اشک های مرا می ریخت و امروز بود که با دل خود درک کردم صحن معنوی حرم یعنی چه.