نیمة شعبان لیلة القدر اهل بیت علیهم السلام

وارث: با تولد ولی خدا بهترین برکات شامل مردم می گردد، زیرا او خیر أهل الأرض[1] است و اثر وجود بهترین انسان زمین، تمام زمین و ساکنانش را بهره مند می سازد. ولی عصر رحمه الله و آخرین حجّت الهی که خیر اهل الارض زمان ماست، در سحرگاه نیمة شعبان سال 255 (ه‍. ق) چشم به جهان گشودند و این شب مبارک که میلاد موفور السرور آن حضرت است، احتمال دارد شب قدر نیز باشد، همان گونه که به برخی اعمال لیالی قدر در این شب نیز سفارش گردیده است.[2]

نیمة شعبان، شب مبارکی است که در فضائل شباهت بسیاری به لیالی قدر دارد و همان گونه که در برتری شب های قدر فرموده اند که: فإنّها لیلة آلی الله علی نفسه الا یردّ سائلاً له فیها ما لم یسأل معصیة.[3] در فضیلت شب نیمه شعبان نیز نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله و سلم فرمود که: خداوند در شب نیمه شعبان به اندازة موی گوسفندان قبیلة بنی کلب بندگانش را می آمرزد؛ یغفر الله لیلة النصف من شعبان من خلقه بقدر شعر معزی بنی کلب[4] و این سخن، کنایه از فراوانی آمرزیده شدگان در این شب مبارک است.

کلام نورانی دیگری از امام صادق علیه السلام نشان می دهد نیمة شعبان نیز در حدّ خویش، شب قدر و واجد یکی از درجات تقدیر امور است. ایشان در برابر این سنت با لیالی مبارکه قدر فرمود: انّها اللیلة التی جعلها الله لنا أهل البیت بإزاء ما جعل لیلة القدر لنبینا صلی الله علیه و آله و سلم؛ [5] همین طور که خداوند به پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم شب قدر مرحمت فرمود، به ما اهل بیت نیز نیمه شعبان را عطا کرد.

امام باقر علیه السلام در پاسخ پرسشی دربارة فضیلت شب نیمه شعبان فرمود که با فضیلت ترین شب پس از لیلة القدر، شب نیمه شعبان است که خداوند در این شب فضل خویش را بر برندگانش ارزانی می دارد و با منّ و کرم خود آنان را می آمرزد، پس برای نزدیکی به خدای سبحان در این شب بکوشید؛ چون خداوند سوگند یاد کرده است که هیچ سائلی را ـ تا وقتی که امر ناپسند و گناهی نخواسته است ـ محروم نگرداند: هی أفضل لیلة بعد لیلة القدر؛ فیها یمنح الله تعالی العباد فضله و یغفرلهم بمنّه. فاجتهدوا فی القربة إلی الله (تعالی) فیها، فإنّها لیلة آلی الله تعالی علی نفسه إلا یرد سائلاً له فیها، ما لم یسئل معصیة و... فاجتهدوا فی الدعاء و الثناء علی الله (عزّوجلّ).[6]

پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم نیز شب نیمه شعبان به عایشه فرمود که در نیمه شعبان اجل ها نوشته و ارزاق قسمت می گردد و خدای عزّوجلّ در این شب بیش از موهای بزهای قبیلة بنی کلب، بندگانش را می آمرزد و فرشتگان را به آسمان دنیا و از آنجا به زمین نازل می کند و در این نزول ابتدا در مکه فرود می آیند.[7]و[8]

پی نوشت

[1]. الکافی، ج1، ص467؛ من لایحضره الفقیه، ج4، ص177.

[2]. ر.ک: اقبال الاعمال، ص214.

[3]. آن شب، شبی است که خداوند بر خود فرض کرده که درخواست کننده‌ای را مادامی که معصیت و گناه درخواست نکند، بی‌پاسخ نگذارد؛ الامالی، طوسی، ص297؛ وسائل الشیعه، ج8، ص106.

[4]. فضائل الأشهر الثلاثه؛ ص61؛ بحارالانوار، ج94، ص86.

[5]. الاماری، طوسی، ص297؛ مصباح المتهجد، ص762؛ بحارالانوار، ج94، ص85.

[6]. الامالی، طوسی، ص297.

[7]. فضائل الأشهر الثلاثه، ص62؛ بحارالانوار، ج94، ص89.

[8] . موعود موجود، جوادی آملی، ص60