حالات عجیب مرحوم "محمدباقر شفتی" در نماز

وارث: مرحوم میرزا محمد تنکابنی می گوید: من برای درک نماز صبح به نماز جماعت مرحوم شفتی می رفتم. ایشان زمانی که تکبیرة الاحرام قرائت می فرمود، به کلمه ی اللّه مدّ می داد. من از شاگردانش سؤال کردم که در کلمه ی اللّه جای مدّ نیست، سید چرا مدّ می دهد؟ در پاسخ گفتند: ما نیز این امر را از ایشان سؤال کردیم، در جواب فرمود: زمانی که به کلمه ی مبارکه ی اللّه اکبر تکلم می کنم، از حالت اختیار بیرون می روم و این مدّ دادن اختیاری نیست. سید همه ی نماز را با خضوع و تمام و با حزن و گریه قرائت می کرد و بر هر مستمعی واضح می شد که نماز او با نهایت حضور قلب است و در نوافل هم ذکر رکوع و سجود را سه دفعه می خواند و در زیر کف دست ها هم مهر می گذاشت.

خلاصه نماز آن بزرگوار در حضور و خضوع مانند نداشت و مستمع را هم به گریه می انداخت او مناجات خمس عشره را حفظ کرده بود و هر روز با حالت گریه آن را می خواند.