عملی که باعث رهایی از آشفتگی زندگی و نگهبانی فرشتگان از انسان می‌شود

وارث: آیت الله مصباح یزدی در برنامه «زمزمه معرفت» رادیو معارف، با اشاره به اینکه  مهم‌ترین عامل سقوط و انحراف انسان پیروی از هوای نفس است گفت:‌ راهکار غلبه بر آن را باید آموزش ببینیم.

وی با بیان اینکه یک سری عوامل طبیعی و غریزی وجود دارد که به نام هوای نفس انسان را به گمراهی می‌کشد گفت: ابتدا اتباع از هوای نفس از مکروهات شروع می‌شود و بعد به مشتبهات، محرمات تا به کبائر می‌رسد.

آیت‌الله مصباح یزدی با بیان اینکه درک لذتها یا فرار از دردها باعث می‌شود که انسان به سراغ هوای نفس برود گفت:‌ وقتی که این عوامل گسترش پیدا کرد بین لذتهایش تضاد  ایجاد می‌شود چرا که مجبور می‌شود از بین لذتها دست به اتخاب بزند که این لذت را انتخاب کنم یا لذت دیگر را.

وی با بیان اینکه نوع انسان لذت را به احساس رضایت آنی تفسیر می‌کند گفت: بعد از مدتی متوجه می شویم که برای رسیدن به این لذت باید مقدماتی را انجام دهیم و این مقدمات شاید درد و رنجهایی نیز داشته باشد اما توجه به آینده آن آن را می‌پذیرم و در اینجا از تعبیر منفعت برای انجام آن استفاده می‌کنیم.

آیت‌الله مصباح با بیان اینکه برخی اوقات برخی اوقات منافع با هم متضادند و باید بین آنها دست به انتخاب بزند یا اینکه دو چیز مضر است که باید از بین آنها دست به انتخاب بزند گفت: در  چنین مواردی از اصطلاح مصلحت استفاده می‌شود.

وی با بیان اینکه برخی گمان می‌کنند که مصلحت چیزی  متفاوت از لذت است گفت: اگر چه به لحاظ عنوان «مصلحت و لذت» دو چیز است ولی به هر حال آن چیزی که مصلحت دارد باعث سلامتی رفع بلا یا در آخر باعث رفتن فرد به بهشت می‌شود.

آیت‌الله مصباح یزدی با اشاره به اینکه انسان به ذاته دنبال لذت و رفع رنج است گفت: اما گاهی در مقام لذت جویی آنی است و گاهی در مقام منفعت و مصلحت است.  

وی با بیان اینکه هوای نفس پذیرش لذتهای آنی بدون در نظر گرفتن منفعت و مصلحتهای بعدی است گفت: راهکار اسیر نشدن در لذت آنی امیر شدن بر هوای نفس است و آن را به تبعیت خود دراوریم.

آیت الله مصباح یزدی با اشاره به راهکاری که این امر را برای انسان میسر می‌کند گفت: آن مخالفت با هوای نفس است و این راهکار را نیز اهل بیت فرموده‌اند.

وی در توضیح آن با اشاره به حدیثی در کتاب شریف کافی گفت: امام صادق (ع) می‌فرماید: ‌‌هیچ بنده‌ای نیست که میل خود را به میل من مقدم بدارد مگر اینکه این آثار بر آن مترتب خواهد شد؛ کارش را پراکنده می‌کنم یعنی راه مشخصی برایش وجود ندارد که به سمت جلو حرکت کند و به هدف برسد؛ دنیایش را آشفته می‌کنم و آنچنان دلش را به آن مشغول می‌کنم که به هیچ چیز دیگر فکر نکند؛ این در حالی است که روزی آن به میزانی است که برایش مقدر شده است و قرار نیست چیزی بر آن افزوده شود.

آیت‌الله مصباح یزدی با اشاره به  اثرات مقدم داشتن خواست خدا در زندگی گفت: امام صادق (ع) در ادامه حدیث می‌فرماید: به عزت و جلال و عظمت و نور و علوّ و مقام بلندم سوگند، هیچ بنده‏اى خواست مرا بر دلخواه خود مقدم ندارد جز آنکه فرشته‌‏هاى من او را نگهبانى کنند و آسمانها و زمین را کفیل روزى او سازم و از پس تجارت و بهره‏‌جوئى هر تاجرى من پشتیبان اویم و دنیا هم به آستان بوسى او آید.