کسانی که حضرت زهرا(س) در دعا آنها را بر خود مقدم می‌داشت
امام مجتبی (ع) در روایتی به رفتاری زیبا از مادرشان فاطمه (س) اشاره می‌کند که درسی زندگی‌ساز برای ما محسوب می‌شود.
وارث: یکی از ویژگی‌های بارزی که در زندگی نورانی حضرت فاطمۀ زهراء(س) نمایان است، نحوۀ رفتار ایشان با همسایگان خویش است. به راستی در تمام رفتارهای ائمۀ (علیهم‌السلام) برای ما محبان درس‌هایی نهفته است. فاطمۀ زهراء(س) پیوسته همسایه را بر خویش مقدم می‌داشت و در مناجات‌های خود برای آنان دعا و خیرشان را از خداوند طلب می‌کرد.
امام حسن مجتبی(ع) در روایتی می‌فرماید: مادرم زهراء(س) را در شب جمعه دیدم که تا سپیده صبح مشغول عبادت و رکوع و سجود بود و مؤمنان را یک به یک نام مى‌برد و دعا مى‌کرد، اما براى خود دعا نکرد. عرض کردم: مادر جان! چرا براى خودتان دعا نمى‌کنید؟ ایشان فرمود: فرزندم اول همسایه، بعد خانه (خویش).
پس ما نیز به تأسی از مادرمان زهراء(س) به دعا در حق دیگران بپردازیم، با این کار نه تنها در مرتبه‌ای خود را شبیه ایشان کرده‌ایم، بلکه دعا در حق دیگران باعث بهره‌مندی بیشتر خودِ دعاکننده نیز خواهد شد. بر اساس روایات، وقتی برای دیگران دست به دعا بر می‌داریم، خداوند هزاران مرتبۀ آن را به خودِ دعاکننده عطا می‌کند.
* متن حدیث:
رَأَیْتُ أُمِّی فَاطِمَةَ ع قَامَتْ فِی مِحْرَابِهَا لَیْلَةَ جُمُعَتِهَا فَلَمْ تَزَلْ رَاکِعَةً سَاجِدَةً حَتَّى اتَّضَحَ عَمُودُ الصُّبْحِ وَ سَمِعْتُهَا تَدْعُو لِلْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ وَ تُسَمِّیهِمْ وَ تُکْثِرُ الدُّعَاءَ لَهُمْ وَ لَا تَدْعُو لِنَفْسِهَا بِشَیْءٍ فَقُلْتُ لَهَا یَا أُمَّاهْ لِمَ لَا تَدْعِینَ لِنَفْسِکِ کَمَا تَدْعِینَ لِغَیْرِکِ فَقَالَتْ یَا بُنَیَّ الْجَارَ ثُمَ الدَّار. (علل الشرایع، ج1، ص182)