یک مداح وقتی مداحی میکند، به اندازه ممدوح او را بالا می برند/در ضیافت بلای سیدالشهدا کارت ورود بکاء است
آیت الله بهجت می فرمایند: یک مداح وقتی مداحی میکند، به اندازه ممدوح او را بالا می برند؛ ولی حیف که خودش نمی فهمد.
وارث: حجت الاسلام میرزا محمدی درهمایش سراسری مسولین استانی سازمان بسیج مداحان و فعالان عرصه ستایشگری اهل بیت علیهم السلام با اشاره به درک جایگاه رفیع ستایشگری اظهار داشت:یکی از سفارشهای بسیار مهم پروردگار در قرآن کریم که نقش تربیتی دارد سفارشی است که بیش از 12 بار در قرآن کریم تکرار شده است؛ و در آیات مختلف و مخاطبان گونان بیان شده است و آن یادآوری نعمت است که درمنصب نوکری و ستایشگری هم اثر وضعی بسیار خوبی دارد.
میرزا محمدی ادامه داد: انسان باید عظمت این نعمت را بشناسد و در کنار آن به قدر دانی و شکر گزاری آن مشغول باشد. قرآن کریم قبل از دعوت به شکر نعمت ما را به یادآوری نعمت دعوت می کند. در این یادآوری مخاطب فقط مومنین نیستند، انسان است.
در سوره مائده خطاب به مومنین آمده است: ای مومنین! نعمتی که خداوند به شما عنایت کرده را یادآوری کنید و در سوره فاطر خطاب به همه انسان ها آمده است: ای مردم! نعمتی که خداوند به شما عنایت کرده را یادآوری کنید.
یعنی یادآوری نعمت ربطی به جامعه دینی و انسان مومن و موحد ندارد، حتی انسان مشرک از باب اینکه انسان است و مخلوق پروردگار، واجب است که نعمت خداوند را یادآوری کند.
یادآوری نعمت برکاتی دارد از جمله اینکه: انسان احساس بی نیازی نمی کند. قرآن در یک قاعده کلی فرمود:" إِنَّ الْإِنْسَانَ لَيَطْغَى ..." یعنی قطعا انسان اهل طغیان و سر کشی است؛ چه زمانی؟ انسان حتی اگر توهم بی نیازی هم به او عارض شود طغیان می کند.
وی گفت: بنده اگر احساس بی نیازی از خدا کند، سرکش می شود. اینکه به ما دستور دادند قبرستان زیاد برویم، عیادت بیماران برویم و انسان های گرفتار را ملاقات کنیم یکی از فلسفه های آن این است که انسان فراموش نکند خدا به او نعمت حیات، سلامتی، امنیت، عقل و شعور داده است تا قدر بداند.
لذا ما تا جایگاه رفیع نعمت ستایشگری را ندانیم هزاران سال کتاب بخوانیم و مداحی کنیم تربیت نمی شویم. چون تربیت در اینجاست که انسان خودش را فقیر الی الله بداند.
میرزا محمدی با بیان اینکه ابلیس دائما بیماری تکبر را به انسان منتقل میکندمطرح کرد:ابلیس وسوسه میکند و انسان خود را برتر از دیگران می بیند؛ این تکبر انسان را بالا نمی برد. در دستگاه کبریایی خداوند این تکبر خریدار ندارد. هرکه خودش را برای خدا ، نه برای وزیر و رئیس و .... شکاند ( مَن تواضع للّه)، خداوند او را بالا میبرد. آیت الله بهجت می فرمایند: یک مداح وقتی مداحی میکند، به اندازه ممدوح او را بالا می برند؛ ولی حیف که خودش نمی فهمد. در هیئت ها به خواننده می گویند گریه نکن، اگر گریه کنی نمی توانی بخوانی، مگر ما قرار است بخوانیم؟ ما قرار است بالا برویم و اگر لیاقت داشته باشیم دیگران را هم با خود بالا ببریم.
این بالا بر " بکاء" است که به هر کسی نمی دهند، این ضیافت بلایی که سیدالشهدا در کربلا پهن کردند، شنیدید و برای مردم خواندید، فرق اصلی اش با ضیافت های دنیا این است: در ضیافت های دنیا لبخند وجود دارد. در ضیافت بلای سیدالشهدا کارت ورود بکاء است. اگر اشکت جاری شد مشخص است تو را، راه دادند.
حجت الاسلام میرزا محمدی ادامه داد: در زیارت هم اینطور است، اذن دخول که میخوانی گریه کن، حتی در روایت داریم اگر گریه ات نیامد، تباکی کن، در دعا و زیارت این است، در ستایشگری هم همین است. گریه یعنی انکسار، یعنی انقلاب، اگر برای من انکسارحاصل نشود، نمی توانم دیگران را هم منکسر کنم. این انکسار را به کسی می دهند که سر سفره ضیافت سیدالشهدا علیه السلام به بکاء نشسته باشند.
لذا قبل از ورود به جلسات توسل کنید. من اگر جلسه را به منزل بکاء رساندم دیگر من مدیر جلسه نیستم، مدیریت آن با امام حسین علیه السلام است. نظر امام علیه السلام منشاء اثر دارد. مدیر امام حسین علیه السلام است، روضه را در دهان شما میریزد و از نهاد شما خارج می شود بدون اینکه متوجه آن باشید. آن وقت در جلسات شما شیطان پرست می آید و توبه می کند.
میرزا محمدی در پایان مطرح کرد که: یک نوکر وقتی مورد توجه ارباب که قرار میگیرد، می شود " شریک الحسین". ارباب ما " شریک القرآن" است. یعنی هر ویژگی که قرآن دارد امام حسین علیه السلام هم دارد، قرآن کهنه نمی شود، قرآن نور است، قرآن شفا است، رحمت است، امام حسین علیه السلام هم همه اینها را شامل می شود.
یعنی آنقدر به ما آبرو می دهد که پا به پای ممدوح ما را بالا می برد. لذا هزار نفر به دیگران نصیحت می کنند و تاثیر ندارد، اما یک نوکر که نصیحت می کند اثر گزار می شود. ما باید باور کنیم که فقیر این درگاهیم و این امانت در دست ما است.