روحانی شهیدی که نوافل‌اش ترک نمی‌شد

وارث:  مبلغی با اخلاق و با عزت بود و با کشاورزی که خود انجام می ­داد، زندگی­ اش را اداره می­ کرد. حجت ­الاسلام شیخ عبدالحسین رضایی از روحانیون خطه رودسر گیلان بود که در سال 1306 شمسی در یک خانواده روحانی دیده به جهان گشود.

پدرش شیخ مرتضی اشکوری از افراد محترم منطقه بود. عبدالحسین در سال 1322 شمسی و پس از اتمام کلاس ششم ابتدایی مسیر تحصیلی­ اش را تغییر داد و در حوزه­ علمیه رودسر آموختن دروس حوزوی را آغاز نمود. شیخ دو سال بعد به اتفاق آقایان آیت­ الله محمدی­ گیلانی و آیت ­الله محفوظی به شهر مقدس قم رفت و حدود 10 سال در آن حوزه پر مائده به کسب دانش و تقوا مشغول بود؛ گفته ­اند که در فهم مطالب کتاب زیرک و باهوش بود و خود کلاس تدریس داشت.

یکی از دوستان ایشان می ­نویسد: خودم مشاهده کردم که نوافل شب ایشان ترک نمی ­شد. در زندگی بسیار باحیا و باوقار می ­زیست به قدری که در میان روحانیون رودسر و حومه نمونه و ممتاز بود.

به اهل­ بیت عصمت و طهارت(علیهم ­السلام) محبت ویژه­ای داشت و مقررات و نظم خوبی در زندگی­اش وجود داشت.

شیخ رضایی در سال 1332 شمسی به دعوت اهالی روستای بی­بالان از توابع رودسر به شمال رفت و مشغول ترویج و رتق و فتق امور دینی در آن سامان شد. از آنجایی که اهل اشکور بود لذا مدتی از سال را در آنجا می­ گذراند و ضمن کارهای تبلیغی به کشاورزی می­پرداخت و خودش کار می­ کرد و بخش اعظم زندگی ­اش را از همین راه می ­گذراند.

روحیه انقلابی داشت و در سالهای آخر عمرش به تدریس احکام و اخلاق در سپاه پاسداران رودسر مشغول بود. نزدیکی او به نهادهای انقلابی باعث حساسیت گروه­ های معاند و گمراه نسبت به ایشان شد و منافقین مدتها در کمین ترور ایشان بودند. عاقبت در زمستان سال 1361 شمسی در حالی که به خانه ­اش می­ رفت، با شلیک سه فرد مسلح  به شهادت رسید .

دختر شانزده ساله ­اش با دیدن جنازه پدر دچار شوک می ­شود و به پدر شهیدش می ­پیوندد. از شهید رضایی سه ­پسر و چهاردختر دیگر به یادگار مانده ­است.

وَلا تَحسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلوا في سَبيلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحياءٌ عِندَ رَبِّهِم يُرزَقونَ.

منبع: شهدای روحانیت جلد2