چرا پیامبر(ص) با وجود بی‌نیازی از مشورت، با دیگران مشورت می‌کردند؟

در صفحه ۲۱۳ کتاب شهید مطهری سیره نبوی به این پرسش که چرا پیامبر (ص) و امیرالمؤمنین (ع) با وجود بی‌نیازی از مشورت، با دیگران مشورت می‌کردند آمده است:

 

پیغمبر (ص) هم مشورت می‌کرد، علی (ع) هم مشورت می‌کرد. آن‌ها نیازی به مشورت نداشتند، ولی مشورت می‌کردند برای اینکه اولاً دیگران یاد بگیرند.

 

ثانیاً مشورت کردن شخصیت دادن به همراهان و پیروان است. آن رهبری که مشورت نکرده تصمیم می‌گیرد ولو صددرصد هم یقین داشته باشد، اتباع او چه حس می‌کنند؟ می‌گویند پس معلوم می‌شود ما حکم ابزار را داریم، ابزاری بی‌روح و بی‌جان. ولی وقتی خود آن‌ها را در جریان گذاشتید، روشن کردید و در تصمیم شریک نمودید، احساس شخصیت می‌کنند و در نتیجه بهتر پیروی می‌کنند.

 

«وَ شاوِرْهُمْ فِی الْامْرِ فَاذا عَزَمْتَ فَتَوَکلْ عَلَی اللَّهِ.»‌ای پیغمبر! ولی کار مشورتت به آنجا نکشد که مثل آدم‌های دودل باشی؛ قبل از اینکه تصمیم بگیری مشورت کن، ولی رهبر همین قدر که تصمیم گرفت تصمیمش باید قاطع باشد. بعد از تصمیم یکی می‌گوید: اگر این‌جور کنیم چطور است؟ دیگری می‌گوید: آن جور کنیم چطور است؟ باید گفت: نه، دیگر تصمیم گرفتیم و کار تمام شد. قبل از تصمیم مشورت، بعد از تصمیم قاطعیت.