نامه ای که میرزا جواد آقا ملکی تبریزی را ناراحت کرد
تعبیر آیات و روایات بسیاری در اسلام چنین است که دنیا محل گذر و مجموعه‌ای از لذائذ زودگذر و محدود است و در سوی دیگر آخرت جهانی است جاودان و ابدی که انسان در آن به اوج کمال و دارایی می‌رسد که بالاتر از آن وجود ندارد و مسلم است برتری آخرت بر دنیا.
وارث: خداوند متعال در قرآن می‌فرماید:
قُلْ مَتَاعُ الدُّنْيَا قَلِيلٌ وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ لِمَنِ اتَّقَى نساء/ به آن‌ها بگو: سرمایه زندگی دنیا، ناچیز است و سرای آخرت، برای کسی که پرهیزگار باشد، بهتر است! نساء/77
آیت‌الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی می‌فرماید: شیخ ما را اصحاب و یارانی از اهل تقوا بود که از جمله آن ها سیدی از بزرگان شهر همدان بود که جوانی نیکو سیرت و مراقب و مجاهدی با استقامت بود.
او در خدمت شیخ به تحصیل فقه و تزکیه نفس اشتغال داشت. روزی جمعی از همدان به خدمت شیخ رسیده بودند و از یکی از برادران سید شکایت داشتند که در بعضی از امور متعلق به تجارت کوتاهی می‌کند.
شیخ، سید را فرمود که نامه‌ای به برادرش بنویسد و او نامه‌ای نوشت و خدمت شیخ آورد.
شیخ نامه را گشود و دید سید در نامه برادرش را به خاطر بدرفتاری با مردم مورد ملامت قرار داده و نوشته این‌گونه رفتار هم اعتبار او را نزد مردم از بین می‌برد و هم در آخرت موجب زیان و ضرر خواهد بود. چون شیخ دید که سید ضرر دنیوی را بر ضرر اخروی مقدم داشته، بسیار ناراحت شد و فرمود که این نوشته شبیه نوشته های اهل غفلت است. کسی که مراقب اعمال و رفتار خود باشد، هیچ‌گاه ذکر دنیا را بر آخرت مقدم نمی دارد.1
با اقتباس و ویراست از کتاب افلاکیان خاک نشین