حجت الاسلام مهدوی ارفع:مسئله اصلی در زیارت عاشورا ثبات قدم است.
حجت الاسلام مهدوی ارفع در مراسم شب چهارم ماه محرم که در هیئت یا فاطمه الزهرا بابل برگزار شد گفت : هرکس در مسیر اهل بیت استقامت کند قطعا در قیامت با اهل بیت محشور و همنشین خواهد شد.
متن سخنرانی حجت الاسلام ارفع به شرح زیر است:
در معیت(زیارت عاشورا) از عمیق ترین لایه اعتقاد که بینشها و باورهای ماست دنبال همگرایی،الحاق و الصاق به اهل بیت هستیم.در زیارت عاشورا وقتی از سلام شروع می کنیم تا به موالات می رسیم،در مقام عالی از خداوند تقاضای معیت می کنیم.
ظاهراً در زیارت عاشورا با امام حسین صحبت می کنیم اما وقتی به مقام معیت می رسیم به امام حاضر و ناظر تقاضای معیت می دهیم.
همه ی ائمه جدای از شخصیت خودشان یک حقیقت واحد هستند(کلهم نور واحد)امام حسین زمان،امام مهدی است.مردم زمان امام حسین با ایشان هم مکان و هم زمان بودند اما معیت نداشتندو این تیرگی بر زندگیشان نشست،ما می خواهیم عبرت بگیریم و با امام زمان خود معیت داشته باشیم چه هم زمان و هم مکان باشیم و چه نباشیم.عطش زیارت با امام زمان اگر مبتنی بر معیت نباشد حتما دچار انحراف خواهد شد.
ملاقات با معیت ارزشمند است.کسی معیت با امام دارد که تمام قوا و ابعاد وجودیش با امام باشد(نشانه معیت).معیت داشتن یعنی تمام فکر و موضع گیری ما همان فکر و عقیده و رفتار و موضع گیری امام باشد.
هرجا بین خواسته ما و امام سر سوزنی تعارض باشد قطعا و بدون تعلل و تامل خواسته خود را فانی کند.
مهمترین اثر معیت با امام مشارکت در هر خیری که او انجام می دهد است.
انسان در هر آن در زندگی در حال خسران است.اگر چارچوب فهم و گرایشاتمان را با اهل بیت هماهنگ نکنیم هر نَفَسمان در حال خسران است.«ان الانسان لفی خسر» انسان در حال خسران زیان هستند مگر اینکه چهار ویژگی داشته باشند:
1-ایمان
2- عمل صالح
3- حق
4-صبر
ایمان داشتن یعنی نظام بینشی اش را اصلاح کند و آن طوری که خدارا اهل بیت باور دارند باور داشته باشد.
کسی که توانست از این مرحله عبور کند و خسران نداشته باشد،در همه خوبیهای خوبان عالم که برایش جان دادند و سختی کشیدند بدون زحمت شریک است.
اثر معیت این است که در تمام مقامات و فضائل و آثار زحمات دیگرانی که این نظام اعتقادی را دارند شریک خواهی بود.
«یا لیتنا کنا معک»یعنی آرزو داشتیم معیت داشته باشیم و اگر معیت داشته باشیم دستمان از کربلا کوتاه نیست و بدون زحمت شریک می شویم.آنچه در این دنیا اتفاق می افتد حقیقتش در آخرت تجلی پیدا می کند.«المرء مع من الاحب» هرکس با آن کسی که دوست دارد همنشین می شود.هرکس در مسیر اهل بیت استقامت کند قطعا در قیامت با اهل بیت محشور و همنشین خواهد شد.هرکس با امام خود محشور می شود،امام یعنی کسی که روبروی من ایستاده و هرکاری او انجام می دهد من هم انجام می دهم و قبولش دارم.
معیت یک اثر در دنیا دارد و یک دامنه بی نظیر و ابدیت در آخرت.
باید در حقیقت امام حسین ذوب شد نه در جسم حسین.
باید در حقیقت اندیشه و مکتب امام حسین حضور داشت نه در زمان و مکان امام حسین.
حسین حقیقتی است فرا زمان و فرا مکان،اصل این ماجرا جریانی است دائمی در هستی که همنشینی در آخرت را فقط ازین نقطه می توان رسید.
شرط همنشینی و شریک و همراه شدن با امام و کربلا استقامت است که مارا از معیت وارد ثبات قدم می کندخیلی ها به مقام ثبات قدم رسیدند اما چون ثبات قدم نداشتند ازشان گرفته شد.مؤمنی که با عاشورا حرکت می کند می فهمد حتی ممکن است معیت داشته باشد(منا) باشد و سقوط کند.
مسئله اصلی در زیارت عاشورا ثبات قدم است.
تلخ ترین روزهای تاریخ زمانی است حقِ غالب به علت ثبات قدم نداشتن افراد و یاران مؤثر مغلوب می شود.شرط اینکه خداوند همه بلاهای مادی و معنوی را از جامعه ایمانی رفع کند استقامت است.
اکنون در حال تجربه دورانی هستیم که دوره ای سختر از الآن برای انقلاب نبود(از نظر ذهنی).
شوک آخری که امسال قرار است وارد شود تا نظام را زمین بزنند،اگر استقامت کنیم خداوند ما را از همه بلاها نجات خواهد داد.
انتهای مسیر سلام و موالات و معیت و ثبات قدم یک ادعای بزرگ است و آن اینکه اگر در کربلا بودم قطعا از یاران امام بودم و کنار ایشان می ماندم.
باید ببینیم چه جایگاه ایمانی باید پیدا کنیم تا در بحرانی ترین صحنه تاریخ استقامت کنیم.
نهایت ثبات قدم رسیدن به مقام یاری امام است.