شعر/ما کربلا را بین عالم نشر دادیم

من شیر دخت شاه دشت کربلایم
من جرعه‌ای از باده (قالو بلایم)

هر چند روزی در خرابه جا گرفتم
حور و ملک خادم بر این صحن و سرایم

گرچه سه ساله هستم و سنی ندارم
در مکتب سرخ حسین (ع) صاحب لوایم

ترسی مرا از جنگ و از کشته شدن نیست
از نسل شیر حق علی مرتضایم (ع)

این ظاهرش بوده که در بند عدویم
ور نه خدا داند ز هر بندی رهایم

دشمن گمانش بوده من بودم اسیرش
ورنه عدو بوده اسیر گریه‌هایم

ما کربلا را بین عالم نشر دادیم
من بودم و زین العباد(ع)و عمه‌هایم

بعد از پدر نوبت رسیده بر رقیه (س)
در شام و کوفه لشکر خون خدایم

من زجر ملعون را به گریه زجر دادم
گشته سلاح جنگ من سوز و نوایم

گر چه تنم پر لاله و چون ارغوان است
ننشسته گردی بر حجاب و بر حیایم

دوری  بابا قلب من را سخت سوزاند
قلب همه عالم شکست از روضه‌هایم

بابا, اگر زنده رسیدم تا خرابه
چندین دفعه عمه سپر گشته برایم