فرمانروا هم که باشی، باید این کار را انجام دهی

یکی از موضوعات مهمی که در گنجینه روایی ما بسیار بر آن تأکید شده، اکرام معلم است. معلم در چنان جایگاهی قرار دارد که در روایات از او به عنوان پدر هم یاد شده است «الآباءُ ثلاثه: أبٌ وَلَّدَکَ وَ أبٌ زَوَّجَکَ و أبٌ عَلَّمَکَ؛ پدران سه نفرند: پدری که از او متولد شده‌ای، پدری که به تو همسر داده و پدری که به تو آموزش داده است».

امام حسین (ع) در یکی از رهنمودهای حیاتبخش خویش فرمود: «مَنْ دَعا عَبْدا مِنْ ظَلالَةٍ اِلی مَعْرِفَةِ حَقٍّ فَاَجابَهُ کانَ لَهُ الاَْجْرُ کَعِتْقِ نَسَمَةٍ؛ هر کس انسانی را از گمراهی به سوی شناخت حق و حقیقت فرابخواند و او نیز پاسخ مثبت دهد، به اندازه آزادی یک بنده پاداش خواهد داشت».

حضرت امیر مؤمنان علی(ع) احترام معلم را بر هر قشری از جامعه لازم می‌دانست و به مسلمانان سفارش می‌کرد که به پاس خدمات این گروه ارزشمند در هر مقامی که باشند، آنان را همانند پدر خود گرامی بدارند و در این زمینه فرمود «قُمْ عَنْ مَجْلِسِکَ لاِبیکَ وَمُعَلِّمِکَ وَلَوْ کُنْتَ اَمیرا؛ به پاس گرامیداشت پدر و معلم خود به پا خیز! گرچه پادشاه باشی. (غررالحکم و دررالکلم ، ح 2341)

منبع: تسنیم