منبرهای یک دقیقه ای/سیره اخلاقی و رفتاری امام مجتبی (ع)

سیره اخلاقی و رفتاری امام مجتبی (ع) را در سه بُعد می‌توان مورد بررسی قرار داد؛ رابطه او با خدا، دیگر مردم و دشمنان. در رابطه با خدا او عابدترین مردم در زمانه خود بود، بر اساس گزارشات روایی و تاریخی، آن حضرت وقتی صدای اذان بلند می‌شد اشک می‌ریخت، وقتی یاد قیامت و اتفاقات آن زمانه می‌افتاد می‌گریست، وقتی وضو می‌گرفت از عظمت قدرت الهی بدن مبارک آن حضرت به لرزه می‌افتاد و رنگ صورتش تغییر می‌کرد.

روزی مردی از سرزمین شام به مدینه منورّه آمد، او بر اثر تبلیغات دستگاه معاویه فریب خورده بود و خاندان پیامبر اکرم (ص) را دشمن خود می‌دانست، وارد مدینه شد و حضرت امام حسن (ع) را دید و شروع به ناسزا دادن کرد، اما رفتاری که حضرت در اینجا نشان دادند درسی بزرگ برای ما محبان و شیعیان آن حضرت است.

وقتی آن حضرت رفتار آن مرد شامی را دید، با نهایت آرامش و روحی بلند به او سلام کرد و لبخندی زد، سپس فرمود: ای مرد، گمان می‌کنم شما در این شهر مسافر باشید، اگر گرسنه‌ای تو را سیر خواهم کرد، اگر لباس نداری به تو لباس می‌دهم، اگر محتاجی تو را بی نیاز می‌کنم و اگر آواره‌ای تو را پناه می‌دهم، اگر حاجتی داری برآورده می‌کنم. سپس آن مرد شامی وقتی اوج مهر و محبت امام (ع) را دید، سخت گریست و با کمال شرمندگی عرضه داشت: گواهی می‌دهم شما خلیفه خدا هستید، خدا داناتر از کسی است که رسالت خویش را در کدام خاندان قرار دهد. شما و پدرت تا امروز جزو منفورترین افراد نزد من بودید اما اکنون شما و پدرتان محبوب‌ترین افراد نزد من هستید.

پی نوشت: گفتگوی حجت‌الاسلام عبدالرضا رضازاده با تسنیم/ اردیبهشت98