چطور اهل حساب و کتاب باشیم؟

 سوال بنده اختصاصا از حضرتعالی این است که تا کجا باید اهل حساب و کتاب باشیم؟ بعضی ها آنقدر پافشاری می کنتد و به اصطلاح مو را از ماست بیرون می کشند، حال انسان بد میشود. میخواهیم بدانیم آموزه های دینی در این باره چه می گویند؟ 

(گاهی  برایمان سوال است که چرا فلانی ) می خواهد مو را از ماست بیرون بکشد؟ یک جواب به من و شما می دهد و می گوید که این گونه بالادستی ها از من جواب می خواهند. و من باید جواب مسولین بالادستی هایم را بدهم.

مردم تا جایی که خدا از ما حساب و کتاب می خواهد، از خودمان حساب و کتاب می خواهیم. اگر خدا کلی حساب می کند، ماهم باید با خودمان کلی حساب کنیم. اگر به صورت ذره ای حساب می کند، طبق این آیه که می فرماید: " فمن یعمل مثقال ذره خیره * و من یعمل مثقال ذره شرا یره ". 
اگر خدا ذره ای حساب می کند ماهم از خودمان ذره ای حساب بکشیم. اگر خدا ظاهری حساب می کند ما هم ظاهری حساب کنیم. اگر خدا باطنی حساب میکند ما نیز باطنی حساب کنیم. 
اگر خدا ظاهر عمل را می خواهد، ما هم دلخوش به ظاهر عملمان باشیم. اگر خدا نیت عمل را می خواهد، ما هم به نیت عمل خود گیر دهیم. هر جور خدا از ما قرار است حساب و کتاب کند، ما هم از خودمان اینگونه حساب و کتاب بکشیم.

اینکه فرمودند قبل از اینکه در محضر خدا حساب پس بدهیم، خودمان از خودمان حساب بکشیم بخاطر این است که این قصه حساب و کتاب کردن برایمان آسان شود. خدا اولا حساب و کتابش از ما از همه امور است و ما هم باید از تمامی امور از خودمان حساب و کتاب بکشیم. خدا در همه مکانها و زمان هاست. نسبت به همه موضوعات ذره ای باطنی است.  با ملاک قیامتی نه با ملاک مردم. خدا با ملاک مردم از ما حساب کتاب نمی کشد. فردای قیامت به ما بگویند چرا اینگونه راه رفتی؟ چرا اینگونه لباس پوشیدی؟ چرا اینگونه عروسی گرفتی؟ و من بگویم خدایا به خاطر مردم این کارها را کردم، خدا می فرماید: " و تزروا وازره وزر اخری". من چکار به مردم دارم. از تو می پرسم که چرا اینگونه عمل کردی؟ خدا در روز قیامت به ما میگوید: " هیچ کس نبود به شما تذکر بدهد؟ کسی نبود به شما خوب و بد را نشان بدهد؟ ". خط کش قران و اهل بیت است و تنها حسابگر هم خداست و وادی هم قیامت است.

ما بااین سه ملاک خود را به وادی قیامت ببریم و خدا را ناظر اعمال خود بدانیم و خط کش هم اهل بیت هستند. و بااین سه تا باید از خودمان حساب بکشیم. به بهانه این که سخت نگیر و مو را از ماست نکش... 
بله خدا راجع به دیگران، رحمتش از غضبش بیشتر است. ما هم راجع به زن و بچه خود که حساب و کتاب کردیم سریع آنها را ببخشیم. چون خدا دیگران را زود می بخشد. اما خودمان را زود نبخشیم. خیلی نکته مهمی ست. ما خودمان را نباید ببخشیم. اگر خودمان را زود ببخشیم در اصل به سر خودمان کلاه می گذاریم. اما اگر دیگران را زود ببخشیم کار خدایی کرده ایم. پس حساب و کتاب از خودمان به شکلی که خدا از ما می کشد، بکشیم.

صحنه، صحنه قیامتی ست و معیار هم اهل بیت هستند و خداهم حسابگر می باشد.

از مردم می خواهیم حساب بکشیم حتما ببخشیم و زود فراموش کنیم. و حتما خیرات مردم را بزرگ پنداریم. گناهانشان را کوچک بشماریم.خیرات خودمان را کوچک دانسته و گناهانمان را بزرگ بدانیم. این ها همه ملاک های حساب رسی هستند. ان شاالله خداوند به همه ما توفیق حسابرسی که خودش می پسندند بدهد.