ماجرای بوسیدن دستان حضرت عباس توسط امام علی(ع) بعد از تولد ایشان
نوشتهاند هنگام تولد عباس(ع)، حضرت امیرالمونین علی(ع) نوزاد خود را در آغوش کشید و نوازش کرد، سپس اشک او جاری شد و دستان عباس(ع) را بوسید و او را در آغوش خود فشرد.
امّ‌البنین (س) با دیدن این منظره، از ایشان پرسید: «چرا دستان او را می‌بوسید؟ آیا عیبی در آن هست؟» امیرالمونین(ع) فرمود: «اگر خویشتندار باشی، خواهم گفت.
این دستها در پی یاری فرزندم حسین(ع) در کربلا قطع می‌شوند و ...» اشک در چشمان این مادر حلقه زد، ولی فرو نچکید؛ زیرا عشق و علاقه‌ی او نسبت به این خانواده به اندازهای بود که خود و فرزندانش را به دست فراموشی سپرده بود. او به جای زاری، عزم خود را جزم کرد تا ثمره‌ی زندگی‌اش را برای فداکاری در آن روز بزرگ آماده سازد.
ثمره‌ی پیوند وی با حضرت امیرالمونین(ع) چهار پسر بود: ابوالفضل العباس(ع)، عبداللّه که در ۲۵ سالگی به دست «هانی بن ثُبیث حضرمی» در کربلا به شهادت رسید، عثمان که در ۲۱ یا ۲۳ سالگی به دست «خولی بن یزید اصبحی» در کربلا به سختی مجروح و شهید شد و جعفر که او نیز در سن ۱۹ یا ۲۱ سالگی روز عاشورا، شهد شهادت نوشید.
همه‌ی اعضای این خانواده، از مادر خویش آموخته بودند که چگونه در خط ولایت و امامت فرزندان فاطمه(س) جان خویش را بر کف اخلاص نهند و در این راه، شهد شیرین وصال بنوشند.
منبع: جهان نیوز
افزودن دیدگاه جدید