خورشید هدایت

در دهم ماه رجب ، فاطمه بنت اسد- مادر امام - خود را به دیوار کعبه رساند و گفت: " خداوندا ! به تو و پیامبران و کتاب هایی که از طرف تو نازل شده اند و به سخن جدم ابراهیم (ع) سازنده این خانه ، ایمان دارم. پروردگارا ! به پاس احترام کسی که این خانه را ساخت و به حق کودکی که در بطن من است ، تولد این کودک را بر من آسان فرما !"
لحظه ای نگذشت که دیوار کعبه در برابر دیدگان مردم حاضر در آنجا شکافت ، فاطمه وارد کعبه شد و دیوار به هم پیوست.
 فاطمه بنت اسد ، سه روز در شریف ترین مکان هستی ، مهمان خدا بود تا این که در روز ۱۳  رجب سال سی ام عام الفیل ، نوزادی پای به عرصه هستی نهاد که فخر انسانیت بود و انسانیت مطلوب الهی را معنی بخشید.
فاطمه بنت اسد در حالی که فرزندخود را در بغل گرفته بود، از همان شکاف دیوار که دوباره گشوده شده بود، بیرون آمد و در برابر چشمان بهت زده مردمی که در آن مکان بودند، گفت: "پیامی از غیب شنیدم که می گفت ، نام فرزندت را " علی " بگذار.
فرزندی که جلوه زیبایی از هنر خداوند بود و راز آفرینش هستی در وجود مبارک آن نهفته شده بود. مولودی که کرامت را هستی بخشید و به شجاعت و مردانگی و مروت اجازه ظهور داد. فرزندی که فرمانروای عشق و محبت و نبض حیات زمین شد تا قلب هستی را به تپش و ادامه حیات وا دارکند.
فرزندی که فلسفه وجودش در زمین ، همان فلسفه وجود ماه و ستارگان در آسمان است.
فرزندی که هیچ باغ و سبزه ای بی نام او جوانه نمی زند و هیچ کودکی بی نام او پای نمی گیرد و هیچ انسانی بی نام او از زمین بر نمی خیزد.
علی (ع) معنی ایثار و فداکاری و الگوی همه  رزمندگانی است که برای اسلام جان فشانی می کنند. و مامور به نتیجه رساندن زحمات ۱۲۴ هزار پیامبر برگزیده الهی شد.
  پیامبر اکرم (ص) وی را از سه سالگی تحت سرپرستی خود قرار داد چرا که خدای مهربان اراده کرده بود آن حضرت به همه کمالات بشری  و تربیت الهی دست پیدا کند.
پس از بعثت پیامبر اکرم (ص) تنها همراه آن حضرت ، علی(ع) بود. بعد از فرمان خدا برای آغاز دعوت عمومی و زمانی که پیامبر برای دعوت خویشاوندان خود به اسلام ، میهمانی ترتیب داد و فرمود:" چه کسی از شما مرا در این راه کمک می کند تا برادر و وصی و نماینده من در میان شما باشد؛ " فقط علی (ع) که نوجوانی ۱۳ ساله بود، پاسخ داد و گفت: " ای پیامبر خدا! من تو رادر این راه یاری می کنم". پیامبر( ص) بعد از سه بار تکرار سئوال و شنیدن همان جواب ، فرمود: " ای خویشاوندان و بستگان من ! بدانید که علی( ع) برادر و وصی و خلیفه پس از من در میان شماست."
بدیهی بود که علی (ع) در ایمان به پیامبر و یاری دین خدا پیش قدم باشد چرا که تنها بشری است که خدای  حکیم ، به هنگام ورودش به عالم هستی ، در خانه خودمهمانش کرده است.
در همه دوران نبوت پیامبر اسلام و در همه روز های سخت و جنگ های دشوار با دشمنان اسلام ، علی (ع) بسیجی همیشه بیدار پیامبر (ص) بود  و از وجود مقدس آن حضرت محافظت و دین خدا را یاری می کرد.
پیامبر اعظم (ص) بعد ازپایان مراسم حج در آخرین سال عمر پر برکتش ، در راه برگشت از مکه ، با فرمان خدا ، آن حضرت را به عنوان جانشین خود و مولای مؤمنان معرفی کرد تا رسالتش را به پایان برساند، دشمنان از تضعیف اسلام نا امید شوند، دین خدا کامل و رضایت خدای مهربان حاصل شود.
 اراده خدای آفریننده انسان این است که همه  انسانها به سوی کمال حرکت و به مقامی که شایسته آن هستند، برسند و این علی ( ع) و عشق اوست که می تواند در این مسیر طولانی و سخت و در پیچ و خم دنیا ، دستگیر انسان شود و او را از گردنه های پر خطر عبور دهد. علی ( ع) معنی و مفهوم زندگی است که هم شمشیر می زند و هم عبادت و یتیم داری می کند. 
علی (ع) خورشید هدایت و روح عبادت است و همین ویژگی است که باعث می شود در واپسین لحظات زندگی نیز به فکر اصلاح و سعادت مردم باشد و به همه مسلمانان وصیت فرماید که:
"شما را به پرهیزگاری سفارش می کنم و به این که کارهای خود را منظم کنید و این که همواره در فکر اصلاح بین مسلمانان باشید. یتیمان را فراموش نکنید، حقوق همسایگان را مراعات کنید. قرآن را برنامه عملی خودقرار دهید، نماز را بسیار گرامی بدارید که ستون دین شماست."
امید که بتوانیم ذره ای از عشق پاک آن حضرت  را در دل خود جای دهیم و با بهره مندی از درس هایی که در مکتب علوی فرا می گیریم ، راه سعادت و کمال را بپیماییم.