شیخ رضا جعفری: غم و شادی ما منتسب به اهل بیت (ع) است / حاج منصور ارضی: پیر ما فرمود اسلام از محرم زنده است

گزیده سخنرانی حجت الاسلام جعفری در موضوع تفسیر آیه"الحمدلله رب العالمین" در ادامه آمده است:

کمال حمد در یک ذات و یک شیء به این است که آن شیء نسبت به جامع اشیاء اظهار الوهیت داشته باشد. یعنی کسی محمود است که نسبت به یک شیء جامعیت داشته باشد به نحوی که رب آن شیء محسوب شود. پس چون جز حق تعالی مصداق این کلی نیست پس حمد مخصوص الله جل و علاست.

اینکه الله محمود باشد یک لازمه ای دارد و آن این است که خودش حامد باشد. یعنی اگر کسی بخواهد خدای سبحان را حمد کندمی بایست او را در همه معلومات حق تعالی شهود کندو چون شهود حق تعالی در همه معلومات حق که یک حقیقت بی نهایت در مظاهر بی نهایت است لذا این دراک برای غیرخداوند میسور نیست.

الحمدلله رب العالمین هم اختصاص محمود بودن خداوند است هم اختصاص حامد بودن.پس محمود بودن خداوند عین حامدبودن خداوند است.

مقام حمد به این معنا به عنوان مصداق به آدم صفی الله هم اطلاق میشود.

وقتی خدای سبحان در شان جناب آدم می فرماید:" علم آدم الاسماء کلها ؛ همه اسماء را به آدم تعلیم داد"یعنی آدم جامع عوالم شد. چون آدم این نسبت را پیدا کرده است. پس آدم سلام الله علیه هم محمود است و هم حامد.

داستان جناب آدم از قصص مشکله قرآن کریم است.بطور مثال بعضی گفته اند مگر میشود که کسی به تعلیم اسماء الهی توصیف بشود و نداند که ابلیس دشمن اوست و اگر می داند نتواند در مقابل وسوسه او بایستد و سپس هبوط کند ومبتلا شود.

متن اشعاری که حاج منصور ارضی در ابتدای جلسه خواند:

بی قراران توآقا زیر پرچم زنده اند

آری آری سینه زنها فصل ماتم زنده اند

در حقیقت تو به آنها زندگی بخشیده ای

آن نفس هایی که از عیسی بن مریم زنده اند

عاشقان با هرنفس نام شما را می برند

سینه زن های تو آقا تا همان دم زنده اند

هرکسی پای غمت جان داد عمر خضر یافت

هم شهیدان می روند از بین ما هم زنده اند

پیر ما فرمود اسلام از محرم زنده است

پس مسلمانان یقینا از محرم زنده اند

کودکان از غربت شش ماه ات جان می دهند

داغ اکبر دیده ها با قامت خم زنده اند

لااقل آزاده باشید از خیالش بگذرید

مردهای این حرم هرچند هم کم زنده اند

قطره قطره اشک چشمم کار دریا می کند

موج روی موج غم ها را هویدا می کند

حلقه ی زنجیر دور گردنم را وا کنید

زخم اگر تا دل بگیرد زود سر وا می کند

حجم کوهان شتر سوزانده پاهای مرا

بس که در این کوچه ها پایین و بالا می کند

درنگاهش از شب تاراج خیمه دختری

مثل اسفند روی آتش تقلا می کند

کاش می مردم نمی دیدم که آن مرد پلید

نیزه اش را در گلوی شاه دین جا می کند

کاش دستم باز می شد گردنش را می زدم

نانجیب لعنتی با عمه بد تا می کند

کوچه و بازار را چرخیدم و دیدیم که وای

بر سر یک روسری یک شهر دعوا می کند

مرد شامی مثل یک سرمه به چشمش می کشد

چکمه هایی را که شمر بی حیا پا می کند