برپایی مجالس ذکر و یاد امام(عج) از تکالیف منتظر است
چرا که با این کار افزون بر این که برای امام(عج) دعا شده است کارهای نیک دیگری مانند زنده کردن امر( امامت) امامان بیان می شود و حدیث هایی که از اهل بیت(ع) رسیده است، بازگو می گردد.
نویسنده کتاب «مکیال المکارم» می گوید: « یکی از تکلیف ها و وظایف مردم در زمان غیبت حضرت مهدی علیه السلام آن است که مجالسی برپا کنند که در آن از امام زمان(عج) یاد شود و خوبی ها، فضیلت ها و مقامات شکوهمندش گفتگو گردد و به اطلاع همگان برسد و برای آن وجود شریف در آن مجالس دعا شود و از بذل و بخشش جان و مال در این راه خودداری نگردد؛ چرا که این کارها رواج دادن و گسترش آیین خدا، بزرگداشت و بالا بردن کلام خدا و کمک کردن به یکدیگر برای انجام نیکی و تقوا و گرامیداشت مراسم و شعائر الهی و یاری نسبت به ولی پروردگار است.»
افزون بر مطلبی که بیان شد و نیز ارزش های دیگری که در مورد برپایی این مجالس می توان برشمرد، فرمایش امام صادق علیه السلام است که در کتاب «وسایل الشیعه» و غیر آن نقل شده و بر این مطلب دلالت دارد:
حضرت(ع) می فرمایند: «به دیدار یکدیگر بروید، زیرا این دید و بازدیدها موجب زنده شدن دل های شما و بازگو کردن و یادآوری حدیث های ماست. حدیث ها و سخنان ما باعث همبستگی و مهربانی بیش تر بین برخی از شما با برخی دیگر خواهد شد. اگر سخنان ما را پذیرفتید و به کار گرفتید هدایت می شوید و نجات می یابید و اگر سخن ما را رها کردید گمراه می گردید و هلاک می شوید؛ بنابراین، شما احادیث و سخنان ما را بپذیرید و به کار بندید من نیز ضامن و عهده دار نجات شما می باشم. »
دلالت این روایت بر مطلب ما به این گونه است که دلیل دستور دادن آن حضرت(ع) به دید و بازدید شیعیان این است که انگیزه و وسیله ای برای زنده شدن امر (امامت) ایشان و بازگویی احادیث شان است؛ پس بدون شک تشکیل این گونه مجالس که در آن یاد فضایل امام(عج) و اموری که مربوط به آن حضرت(عج) است دارای برتری و استحباب است و ائمه(ع) به این کار علاقه مند هستند.
حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام نیز در حدیث «أربع مائة» مطالبی در این رابطه فرموده اند از جمله: «همانا خدای تبارک و تعالی با آگاهی و روشن بینی که نسبت به زمین و موجوداتش داشت ما را برگزید و شیعیان و پیروانی نیز برای ما انتخاب کرد تا ما را یاری کنند و به جهت شادی ما شادمان و برای ناراحتی و اندوه ما اندوهگین باشند و ثروت و جان خویش را در راه ما بذل و بخشش نمایند. اینان از ما هستند و به سوی مایند.»
در برخی زمان ها واجب است که چنین مجالسی تشکیل شود مانند وقتی مردم در حال کشیده شدن به انحراف و گمراهی باشند و بتوان با تشکیل این گونه مجالس آنان را از هلاکت و تباهی و انحراف بازداشت و به شاهراه هدایت ارشاد و راهنمایی کرد.
وجوب این امر با توجه به دلیل های امر به معروف و نهی از منکر و نیز راهنمایی گم شدگان و نیز بازداشتن اهل بدعت و گمراهی به دست می آید. البته در همه حالات تنها خدای متعال است که انسان را حفظ می کند و از گناه باز می دارد.