اگر در انجام هر کاری، از تمام ظرفیت‌های خود استفاده کنیم، مجاهدت کرده‌ایم. سخت‌کوشی و مجاهدت معنایش این نیست که بیش از ظرفیت خودمان کار کنیم، بلکه باید تمام ظرفیت خود را به‌کار بگیریم و تلاش کنیم و آن بخش از استعدادهای خودمان را که تاکنون به‌کار نیامده، فعال کنیم. یک جهادگر منّتی بر دیگران ندارد؛ تنها خود را بیش از دیگران شکوفا کرده و از مرگ استعدادهایش جلوگیری کرده است.

همان‌طور که حاکمیت امام در جامعه موجب برقراری عدالت می‌شود، حاکم‌بودن امام در قلب یک انسان هم موجب تعادل روحی و تعالی انسان خواهد شد. اگر مهم‌ترین محبت قلبت به امامت تعلق داشته باشد، در واقع این امام است که بر دل تو حکومت می‌کند و قلبت را سرشار از حکمت و عدالت خواهد کرد.

خدا اصرار دارد ما به مهربانی او دائماً توجه کنیم و آن را عمیقاً باور کنیم؛ به همین دلیل باید دائماً بسم الله الرحمن الرحیم بگوییم و هر کاری را با نام رحمانیت پروردگار آغاز کنیم. 

 ما و خدا، این تمام داستان زندگی ماست. اینکه هر لحظه چقدر به خدا نزدیک یا دور می‌شویم و یا چقدر زمینه‌های این دوری و نزدیکی را فراهم می‌کنیم، مهم‌ترین مسئلۀ حیات ماست؛ چه بخواهیم و چه نخواهیم. خدا مرکز هستی ماست و تمام زندگی ما طواف دور خانۀ خداست؛ حالا چه دور بشویم، چه نزدیک بشویم.

به خدا تواضع کن و در برابر فرامین‌اش مطیع باش تا زورگویان نتوانند تو را ذلیل و فرمانبردار خود کنند. ارزش هر فرد متناسب با ارزش فرماندۀ اوست.  ...

کسی که به خدا برسد دیگر نیاز به غیر خدا ندارد و از سر لطف و مهربانی با دیگران رفتار خواهد کرد؛ یعنی کسی را به دل نمی‌گیرد و برای همه دل می سوزاند. اگر با مردم اینگونه نیستیم هنوز به خدا نرسیده‌ایم. 

باید کنترل و مدیریت و فکر و توجه خود را خود به دست بگیریم و اجازه ندهیم دیگران هر لحظه حواس ما را پرت کنند و یا توجه ما را به این سو و آن سو بکشانند. مهم‌تر از اینکه به چه چیزی توجه داشته باشیم این است که قدرت کنترل توجه خود را در دست داشته باشیم و این، نیاز به توانایی و تمرین دارد.  ...

غالباً سبک زندگی ما یعنی عادات و طرز رفتار و گفتار ما خیلی بیشتر از افکار ما بر روحیات ما تأثیرگذارند. شما بگو چگونه زندگی می‌کنی، لباس می‌پوشی و چه رسم‌هایی را رعایت می‌کنی، تا من بگویم از چه احساسات و علائقی برخوردار هستی و حتی چگونه می‌اندیشی. به همین دلیل دین بر تنظیم رفتار انسان خیلی تأکید دارد...

برای رسیدن به محبت خدا باید صبور بود و رنج عبادت را بر خود هموار کرد. نشستن بر سجادۀ عبادت مانند نشستن پشت در خانۀ خداست. خدا بالاخره درِ خانۀ خود را به روی منتظران پشت در باز خواهد کرد. ...

وقتی از اذیت‌های دیگران زیادی ناراحت می‌شویم، این علامت ضعف‌ها و اشکالات درونی ماست. آدم سالم، قوی است و از آزار دیگران زیاد بهم نمی‌ریزد. ...

اگر نیاز ما به خدا بیدار شود مانند کودکی که به بزرگترش نیاز دارد دائماً دوست داریم با خدا باشیم و در حالی که در آغوش خدا هستیم. دنیا را گاهی تماشا خواهیم کرد و تا از آغوش خدا فاصله بگیریم بی‌قرار خواهیم شد. ...

اگر دست خودت را نگیری و مواظب خودت نباشی، در شلوغی‌های زندگی خودت را گم خواهی کرد. به حدّی که دیگر صدای گریۀ گمشدۀ خودت را هم نخواهی شنید. کم‌کم دیگر به‌دنبال خودت هم نخواهی گشت و دچار آلزایمر خودفراموشی می‌شوی. ...

حق‌طلبی با عقلانیت شروع می‌شود و در اثر رشد عقل و فهم به عاشقی می‌کشد. اگر کسی بدون رشد عقلانی عاشق حق بشود بعید نیست جوّگیر شده باشد و با کوچک‌ترین حادثه‌ای دست از طرفداری از حق بردارد. ...

یک کارشناس مذهبی با بیان امام علی(ع) فرمودند: یک چهارم آیات قرآن درباره ما و یک چهارم آیات قرآن درباره دشمنان ما است؛: همانطور که ارتباط انسان با خدا به زمان و مکان محدود نمی‌شود، ارتباط ما با ولایت امیرالمومنین(ع) هم به زمان و مکان محدود نمی‌شود.