خدا از انسان یک درخواست بیشتر ندارد و آن اینکه انسان خودش را برای لحظه دیدار با خدا «سالم و لایق» نگه دارد. چون بالاترین لذت برای انسان ملاقات خود خداوند است، ما باید با عبور سالم از کنار چیزهای کم‌ارزش و بی‌ارزش، بیشترین لیاقت را برای بالاترین سطح از ملاقات با خدا پیدا کنیم.

تجربۀ معنوی یعنی تجربۀ احساس خوب با خدا بودن و بیدار شدن استعداد لذت‌بردن از معنویات، هرچه بر تجربیات معنوی انسان افزوده شود کمتر تحت تأثیر تجربۀ لذت‌‌های مادی قرار می گیرد. این را باید تجربه کنیم که معنویات لذتش از مادیات بیشتر است و الّا دائماً در مبارزه با نفس شکست خواهیم خورد. 

قوّت روحی ناشی از امید به خداست. بعضی‌ها در طول عمرشان هیچ‌گاه این احساس قدرت را تجربه نمی‌کنند، از بس احساس بی‌پناهی دارند و به خدا تکیه ندارند. 

ما باید به مرور به خودمان بقبولانیم که حقیقت وجود ما از جسم‌مان جدا است و روزی خواهد رسید که جسم خود را مانند لباسی، ترک خواهیم کرد. این جسم فرسوده شدنی است اما روح ما جوان ولی پخته‌تر باقی خواهد ماند. با شکل و شمایلی که خودمان برای آن ساخته‌ایم. راستی شکل روح ما چگونه است؟ ...

همان‌طور که حاکمیت امام در جامعه موجب برقراری عدالت می‌شود، حاکم‌بودن امام در قلب یک انسان هم موجب تعادل روحی و تعالی انسان خواهد شد. اگر مهم‌ترین محبت قلبت به امامت تعلق داشته باشد، در واقع این امام است که بر دل تو حکومت می‌کند و قلبت را سرشار از حکمت و عدالت خواهد کرد.

حسن‌ظن به پروردگار دشواری‌های زندگی را آسان می‌کند و قدرت انسان را برای حل مشکلات افزایش می‌دهد. حسن‌ظن به پروردگار، تمام کائنات را با انسان مهربان و هماهنگ می‌کند و بصیرت را برای درک بهترین راه‌حل‌ها بسیار افزایش می‌دهد. این حسن‌ظن از اعتقاد به قدرت و مهربانی خدای بزرگ نشأت می‌گیرد.

امیرالمؤمنین علی(ع) صریحاً فرموده‌اند: «جهاد مرگ را جلو نمی‌اندازد و فرار از آن عمر را طولانی نمی‌کند.» شهادت، تنها انتخاب بهترین نوع مرگ است، که موجب می‌شود لحظۀ مرگ از تمام زندگی انسان زیباتر بشود و برای ابد جاودانه باقی بماند. این انتخاب را خدا انجام می‌دهد برای کسانی که تمنّا دارند. 

نگران نگاه خدا به خودت باش تا نگرانی از نگاه دیگران اسیرت نکند. مشکل خود را رسیدن به رضایت خدا قرار بده تا بسیاری از مشکلاتت برطرف شود.

انسان اگر عاشق نباشد زود پیر می‌شود و صفای جوانی را از دست می‌دهد و اگر عاقل نباشد دیر بزرگ می‌شود و در جهالت کودکی باقی می‌ماند. عشق نابجا عقل را می‌گیرد و عقل نابجا عشق را نابود می‌کند. عقل نابجا این است که دائماً در اندیشۀ دنیا باشد و عشق نابجا این است که به غیر خدا علاقه‌مند باشد. 

اگر نیاز ما به خدا بیدار شود مانند کودکی که به بزرگترش نیاز دارد دائماً دوست داریم با خدا باشیم و در حالی که در آغوش خدا هستیم. دنیا را گاهی تماشا خواهیم کرد و تا از آغوش خدا فاصله بگیریم بی‌قرار خواهیم شد.

زمان یکی از مظاهر قدرت الهی است. عبور بی‌رحمانه و منظم زمان، نشان ‌می‌دهد عالم چگونه تابع فرامین قاطع الهی است. اگر ابهت و انعطاف‌پذیر بودن زمان را درک کنیم، خواهیم فهمید در چه جهان با حساب و کتابی زندگی می‌کنیم و در نتیجه با حساب و کتاب زندگی خواهیم کرد. 

کسی که به خدا برسد دیگر نیاز به غیر خدا ندارد و از سر لطف و مهربانی با دیگران رفتار خواهد کرد؛ یعنی کسی را به دل نمی‌گیرد و برای همه دل می سوزاند. اگر با مردم اینگونه نیستیم هنوز به خدا نرسیده‌ایم. 

هرچه بر سنّ آدم افزوده می‌شود، سطح نگاهش بالاتر می‌رود؛ زمان را کوتاه‌تر می‌بیند و زمین را کوچک‌تر می‌یابد. اگر ارتفاع سطح نگاهش به بالاترین حد خود برسد، قیامت را هم می‌بیند. گویی وقتی سطح نگاه انسان بالا می‌رود، خود او را نیز به پرواز درمی‌آورد و اوج می‌گیرد و لذت پرواز را احساس خواهد کرد. 

 خانواده محلّ تمرین اجتماعی شدن است؛ اگر اعضاء یک خانواده نتوانند با هم کنار بیایند و با هم دشمنی کنند، در جامعه نیز با دیگران کنار نخواهد آمد و دشمنی‌ها را افزایش خواهند داد.