وقت نماز/ با شخص بي‏ نماز چگونه بايد رفتار كرد؟

1ـ معرفت و علم و آگاهي نسبت به نحوه درست امر به معروف و نهي از منكر و تسلط نسبت به احكام شرعي اسلام.
2ـ احتمال تأثير؛ در صورتي كه امر به معروف و نهي از منكر تأثير ندارد يا برعكس تأثير منفي دارد، اقدام به آن نكند؛ چرا كه بر او واجب نيست در مقامي كه احتمال تأثير نمي‏دهد امر به معروف كند.
3ـ مفسده‏اي نداشته باشد؛ خواه مفسده جاني‏ خواه مفسده مالي و خواه از نظر آبرو و ناموس. اگر نهي از منكر موجب آبروريزي خانواده‏اي مي‏شود يا فردي را بي آبرو مي‏كند جايز نيست.
4ـ اينكه بداند طرف مي‏خواهد اين كار را تكرار كند، در غير اينصورت نهي از منكر لزومي ندارد.
با حصول اين چهار شرط بايد با رعايت مراتب امر به معروف و نهي از منكر، اقدام كرد. مراتب امر به معروف و نهي از منكر عبارتند از:
مرحله اول، نشان دادن انزجار از انجام منكر و علاقه قلبي به انجام معروف. اين كار مي‏تواند با اخم كردن يا انجام رفتاري سرد در برخورد و احوال‏پرسي  يا... انجام پذيرد. اگر در اين مرحله، طرف متنبه شد حق ندارد از مراتب ديگر استفاده كند.
مرحله دوم، امر و نهي زباني: مثل اينكه به تارك نماز بگويد پاشو نمازت را بخوان. وقتي امري را خداوند بر تو واجب كرد بايد انجام داد.
نكته قابل توجه در اينجا لحن بيان است كه بايد خطابي باشد نه به صورت موعظه؛ براي نمونه گفتن اين جمله كه «نماز چيز خوبي است» امر به معروف محسوب نمي‏شود. افزون بر اين نكته كه بيان خطابي هم مراتبي دارد. اگر با زبان خوش و آرام مي‏توان او را متنبه كرد از امر و نهي شديد زباني بايد پرهيز كرد.
مرحله سوم، با اعضا و جوارح او را مجبور به معروف كند و از منكر بازدارد. البته بايد دقت كرد كه اين كار باعث ضرب و جرح يا فوت او نگردد؛ براي نمونه زني كه زن بي‏ حجابي را نهي از منكر مي‏كند و در مورد حجابش تذكر مي‏دهد، اگر اثر نكرد خودش به زور بر سرش روسري بگذارد.