آنکه در پی خود است هیچ نمی‌یابد؛ در پی او باش
«ماه رمضان را مبارک نامیده‌اند به دلیل اینکه قرآنِ مبارک و با برکت، در این ماه نازل شده است؛ «كِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَ لِيَتَذَكَّرَ أُولُو الْأَلْبَابِ» تا انسان‌های هوشمند و صاحب خرد، متذکر شوند و به فکر بی‌افتند. قرآن، کتاب تذکر و تدبر است.
فکر، تذکر و تدبر به معنای حرکتی است که در ذهن باید ایجاد شود. اگر این حرکت در ذهن ایجاد شد، فکر ایجاد شده است و اساساً تعریف فکر نیز حرکت به سمت مقصود و یافتن راه حل‌ها است. اگر این تفکر ایجاد شد از فصل بهار، طبیعت، شکوفه‌ها و تغییر سال به گرداننده سال پی می‌بریم.
تمام سعی قرآن این است تا شما که بهار و تغییر سال و دگرگونی‌ها را می‌بینید به دگرگون‌کننده، توجه کنید. تفاوت انسان مؤمن با غیر مؤمن در همین مسئله است، همه، تغییرات را می‌بینند، اما انسان موحد، تغییردهنده را هم می‌بینید. دعایی که در ابتدای سال می‌خوانیم، دعای بسیار زیبا و عمیقی است «یَا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوَالِ حَوِّلْ حَالَنَا إِلَی أَحْسَنِ الْحَالِ» از همان ابتدا به دنبال تغییردهنده رفته‌ایم.
تغییر، مسئله‌ای نیست، بلکه مهم تدبیرکننده و تغییرکننده مهم است. بنابر این نکته اساسی که قرآن به آن عنایت می‌دهد، این است که همه جا دست خدا و خالق را ببینیم «... فَأَنْبَتْنَا فِيهَا ...» شما اگر روییدنی‌ها را می‌بینید، ما رویانده‌ایم. در تمامی آیات قرآن این سیر را می‌بینیم که همه جا خداوند خودش را معرفی می‌کند تا انسان‌ها از غفلت بیدار شوند.
در پایان این بحث، رباعی از سروده‌های خودم را تقدیم می‌کنم؛
تا سوی دیار بی‌نشان رهسپریم **** عارف به زمان و آگه از هر خبریم
اما چو به سوی خویش برمی‌گردیم *** حتی ز وجود خویش هم بی‌خبریم
مادامی که با اصل هستی در ارتباطیم، همه هستی در مشت ما است. هنگامی که رابطه ما با مبدأ هستی قطع شد و به دنیا و خودخواهی‌ها برگشتیم، حتی خودمان را هم نمی‌توانیم، بشناسیم. امیدوارم در ماه مبارک رمضان با قرائت قرآن، رابطه با مبدأ را مستحکم‌تر کنیم.»
منبع: ایکنا
افزودن دیدگاه جدید