همان مهدی ای که به یاد ماست..

این توصیف صبح جمعه است که لبریز است از امید و احساس شوق وصال و پایان انتظار.

 و اما غروب جمعه…
همان لحظه ای است که احساس می کنی همه ی کائنات و موجودات دلشان گرفته است، دل گرفته و غمگین آن منجی ای هستند که "المعز الولیا و مذلّ الاعداء” است، همان مولایی که "السبب المتصل بین الارض و السماء” است، همان امامی که "الطالب بدم المقتول بکربلاء” است، همان ” المضطر الذی یجاب اذا دعی”(1) است.
همان مهدی ای که به یاد ماست و ما به یادش نیستیم…

انا غیر مهملین لمراعاتکم و لا ناسین لذکرکم. (2) 

ما نسبت به احوال شما بی تفاوت نیستیم و یاد شما را فراموش نمی کنیم.

آیا رواست دل آن امامی را از خودمان برنجانیم که همیشه به یاد ماست و

آیا رسم دوستی و دلدادگی است که خاطر آن کسی را آزرده کنیم که همواره به فکر ماست

و آیا شایسته است دلی را بیازاریم که وجودمان به طفیل وجود اوست؟

پی نوشت:

1. فرازهایی از دعای ندبه

2. شیخ صدوق، احتجاج، ج 2، ص 497.

/م118