فلسفه قرار گرفتن هفت عضو بر زمین در سجده

وارث: یکی از سوالات مطرح در خصوص فلسفه سجده و قرار گرفتن هفت عضو بدن بر روی زمین است؟

پاسخ:

1. زراره از امام باقر علیه السلام نقل می کند که فرمود: «سجده بر هفت استخوان است که باید آن ها را بر زمین گذاشت. پیشانی و دو کف دست ها و زانو و دو انگشت ابهام پاها و بینی خود را نیز بر زمین بگذاری، آن هفت تا واجب و بینی به زمین گذاشتن مستحب است»(الخصال، ج ‏2، ص 349)

2. علی بن حسن بن علی بن فضّال، از امام رضا علیه السّلام نقل نموده که حضرت فرمود: «سجده بعد از نماز واجب به خاطر تشکر نمودن بنده است از خداوند متعال که او را موفّق ساخت بر اداء واجب و انجام فریضه و کمترین عبارتی که در آن مجزی می باشد آن است که دو مرتبه بگوید: شکرا للَّه علی ما وفّقنی له من خدمته و اداء فرضه؛ یعنی: این سجده از من به جهت شکر خدا و تشکر از باری تعالی است که مرا بر خدمتش و اداء واجبش، موفّق نمود. باید توجه داشت که شکر موجب زیاده توفیق بوده و اگر در نماز نقصانی واقع شده باشد با این سجده تتمم و ترمیم می گردد»(علل الشرائع، ج ‏2، ص 360)

3. کلیب صیداوی از امام صادق علیه السلام از پدرانش نقل کرده است که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «هر کس یک سجده به جای آورد؛ یک گناه از او آمرزیده می شود، و یک درجه برای او بالا می رود»

4. سکونی از جعفر بن محمّد علیه السلام از پدرانش نقل کرده است که امیر مؤمنان علیه السلام فرمود: «هر گاه یکی از شما سجده کند و دو کف دست خود را بر زمین بگذارد؛ باشد که روز قیامت غل ها از او برطرف شود»

5. معاویة بن عمّار می گوید: از امام صادق علیه السلام شنیدم که می فرمود: «هر گاه بنده در جایی که کسی او را نمی بیند؛ سجده خود را طولانی کند، شیطان می گوید: وای بر من! مردم اطاعت خدا کردند و من نافرمانی کردم و آن ها سجده نمودند و من از سجده سر باز زدم» و زید شحّام می گوید: امام صادق علیه السلام فرمود: «نزدیک ترین حالات بنده به خدا حالت سجده است»(ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 34)