استاد علوی تهرانی: کسی که آرزوی رحمت خدا را دارد باید اهل ایمان و عمل باشد

جناب لقمان خطاب به فرزندش فرمودند:

پسرم دنیا را به اندازه کفایت دنبال کن و دنیا را به طور کلی ترک مکن تا جیره خوار دنیا شوی.

به امام صادق عیه السلام عرضه داشتند: آقا شخصی است که تمام روز را عبادت می کند تمام دعاها را دوره می کند، شب ها شب زنده داری می کند و روزها را به روزه می گذراند. شعبه ای از بندگی عبادت معصوم است.حضرت فرمودند: زندگی اش از کجا تأمین می شود؟گفتند مرد به او کمک می کنند. فرمودند: از چشم من افتاد کسی که هزینه زندگی اش را مردم می دهند.

دنیا را به آخرت نفروشیم ولی آن را رها نکنیم.

ترک دنیا به دوصورت است:1-هرچقدر هم که عابد باشی برای نمک سفره باید تلاش کنی.

2-دنیا را باید محلی برای آماده کردن آخرت قرار دهیم. (دنیا بازار آخرت است)

امروز حرف، حرف تکلیف است و فردا فقط ارزیابی تکلیف امروز است.

دنیا را به اندازه ای که آخرت آبادی داشته باشیم باید داشت. چطور می توانیم آخرت آبادی داشته باشیم؟ در دنیا باید اهل عمل باشیم.

حضرت هادی علیه السلام می فرماید: اَلَنَّاسُ فی الدنیا بالاموالِ و فی الاخرة بالاعمال؛
میزان ارزیابی مردم در دنیا با اموالشان و در آخرت با اعمالشان است.
_{بحارالانوار، ج75، ص368}

 مثلا شما بخواهید هرکاری در دنیا انجام دهید می گویند چقدر پول دارد!؟

در قیامت یک اداره بسیار دقیقی وجود دارد که میزان اعمال را محاسبه می کند.

اگر امید به آخرت خوب دارید و اگر ترس از آخرت بد دارید امید و مجاب باید شما را به عمل بکشاند.

اگر آرزوی مشمول رحمت خداوند را دارید باید عمل کنید. اگر بدون عمل بخواهیم مشمول رحمت الهی شویم پس فرق ما و شیطان در چیست؟

رحمت خدا بی واسطه است. چرا در قیامت رحمت خدا شامل حال شیطان نمی شود؟ چون بسترش را ندارد. چون عملی در برگشت ندارد.(رحمت خدا ناقص نیست شیطان موجودی است که رحمت خدا شامل حالش نمی شود.)

کسی که آرزوی رحمت خدا را دارد باید اهل ایمان و عمل باشد.

احمق کیست؟ کسی است که پیروی از هوای نفس می کند و با آرزوی بهشت زندگی می کند.

دنیا را به دو جهت نباید به طور کلی تمام کرد:

1-به اندازه کفاف که مسولیت دارید در بیاورید.

2- به وسیله اعمالت آخرتت را در دنیا باید بسازی. همیشه می گوییم ان شاالله خدا می بخشد. خدا ارحمن الراحمین است.اینکه خداوند ارحم الراحمین است و ستار العیوب و بخشایش گر هیچ شکی در آن وجود ندارد، اما مشکل این طرف قضیه است که آیا من هم کاری می کنم که رحمت خدا هم شامل حال من شود؟

رحمت خداوند شامل دو گروه می شود:

1کسانی که ایمان آورده اند.

2-عمل کردند و هجرت کردند و مجاهدت کردند در راه خدا.

مومن به حد ایمان نرسید مگر اینکه در مقام خوف و رجا باشد. اول مقام خوف و بعد مقام رجا و میل به سمت خوف و رجا ندارد مگر اینکه بر آنچه که می ترسد عمل کند.مثلا من از جهنم می ترسم، وقتی خوف دارم باید با عملم برای دوری از جهنم تلاش کنم.

به امام صادق علیه السلام عرضه داشتند: عده ای هستند از دوست داران شما که گناه می کنند و می گویند به امید رحمت خدا هستیم. فرمودند دروغ می گویند آنهایی که گناه می کنند دوستدار ما نیستند.اینها دچار آرزوها شده اند کسی که به چیزی امید دارد به آن عمل می کند و یا اگر از چیزی می ترسد باید از آن دوری کند.