بیمـاری وسیله ای براۍ کم شدن گناهان
وارث: آیت الله مجتهدی تهرانی میفرمودند: حضرت امیـر مؤمنان امام علی علیه السلام بہ عیادت یکی از اصحابشان که مریض بود رفتند، یه خـرده اون مریض ناله کرد، حضرت او را موعظه کردند و فـرمودند: «جـَعَلَ اللهُ ما کانَ مِن شَکْواکَ حَطّاً لِسَیِّئاتِک»
خـداوند بیماری تو را وسیله ی کاستنِ گناهانت قـرار داده است.
بعد حضرت او را دلداری دادند و فرمودند:«فَاِنَّ الْمَرَضٌ لا اَجْرَ فیہِ وَ لٰکِنَّهُ یَحُطُّ السَّیِّئاتِ، وَ یَحُطُّهَا حَتَّ الْاَوْرَاقِ»
مریضی و بیمارۍ پاداشی ندارد، اما از بین برنده ی گناهان است. برای مریضی به انسان پاداش نمی دهند، اما فایده اش این است که گناهان را از بین می برد. همانطور باد پاییزی برگ درختان را می ریزاند، مریضی هم باعث ریختن گناهان می شود.
به همین دلیل وقتی انسان از بستر بیماری بر می خیزد، یک نورانیتی دارد، چون گناهش آمرزیده شده، نورانی شده و باید از این به بعد حواسش را جمع کند که دیگر گناه نکند.
پس تب و لزری که انسان می کند، کفاره ی گناهانش است. البته ریزش گناهان در حالت مریضی براۍ انسان های خوب است، والا کسانی کہ نماز نمی خوانند و روزه نمی گیرند و تقوا ندارند، مرض برای آنها فایده ای ندارد، بیماری برای آنها عذاب است.
اما برای اولیای خـدا بیمارۍ خوب است، اگر انسان بیمـار نشود یک حالت غرور در او پیدا می شود. بنابراین مریضی و بیماری برای رفع غـرور آدم خوب است. بد نیست آدم گاهی مریض شود.
پس اگر یک وقت مریض شدید، شِکوه نکنید.
من در ”تفسیر شیخ ابوالفتوح راضی" دیدم که یکی از اولیای خـدا سی سال مریض بود و در بستر خوابیده بود. به عیادت او آمدند،و پرسیدند: می خواهی خوب بشوی؟ یا میخواهی خوب نشوی و بمیری؟
او در پاسخ گفت: « هرچه خـدا بخواهد. »
شکایت ابداً از او ندیدند، خیلی حـرف است که آدم سی سال بسترۍ باشد و شکایتی نکند.
منبع: کتاب بدیع الحکمة حکمت ۱۴ از مواعظ آیت الله مجتهدی تهرانۍ(ره)
/1102101305
خـداوند بیماری تو را وسیله ی کاستنِ گناهانت قـرار داده است.
بعد حضرت او را دلداری دادند و فرمودند:«فَاِنَّ الْمَرَضٌ لا اَجْرَ فیہِ وَ لٰکِنَّهُ یَحُطُّ السَّیِّئاتِ، وَ یَحُطُّهَا حَتَّ الْاَوْرَاقِ»
مریضی و بیمارۍ پاداشی ندارد، اما از بین برنده ی گناهان است. برای مریضی به انسان پاداش نمی دهند، اما فایده اش این است که گناهان را از بین می برد. همانطور باد پاییزی برگ درختان را می ریزاند، مریضی هم باعث ریختن گناهان می شود.
به همین دلیل وقتی انسان از بستر بیماری بر می خیزد، یک نورانیتی دارد، چون گناهش آمرزیده شده، نورانی شده و باید از این به بعد حواسش را جمع کند که دیگر گناه نکند.
پس تب و لزری که انسان می کند، کفاره ی گناهانش است. البته ریزش گناهان در حالت مریضی براۍ انسان های خوب است، والا کسانی کہ نماز نمی خوانند و روزه نمی گیرند و تقوا ندارند، مرض برای آنها فایده ای ندارد، بیماری برای آنها عذاب است.
اما برای اولیای خـدا بیمارۍ خوب است، اگر انسان بیمـار نشود یک حالت غرور در او پیدا می شود. بنابراین مریضی و بیماری برای رفع غـرور آدم خوب است. بد نیست آدم گاهی مریض شود.
پس اگر یک وقت مریض شدید، شِکوه نکنید.
من در ”تفسیر شیخ ابوالفتوح راضی" دیدم که یکی از اولیای خـدا سی سال مریض بود و در بستر خوابیده بود. به عیادت او آمدند،و پرسیدند: می خواهی خوب بشوی؟ یا میخواهی خوب نشوی و بمیری؟
او در پاسخ گفت: « هرچه خـدا بخواهد. »
شکایت ابداً از او ندیدند، خیلی حـرف است که آدم سی سال بسترۍ باشد و شکایتی نکند.
منبع: کتاب بدیع الحکمة حکمت ۱۴ از مواعظ آیت الله مجتهدی تهرانۍ(ره)
/1102101305