زیارت عاشورا و انس با نور اباعبدالله(ع)

بعضی‌ها سریعاً نمازشان را می‌خوانند و می‌روند گوشه‌ای می‌نشینند و به دیوار تکیه می‌دهند. این‌ها چون عبادت را یک عمل می‌دانند و نه یک سِیر که باید آن را با استمرار و آرامش به دست بیاورند، آن عمل را سریعاً انجام می دهند و لذا بهره کافی از نماز خود نمی‌برند. اگر حق زیارت عاشورا درست ادا شود انسان طوری با نور حضرت مأنوس می‌گردد که «آنچه اندر وَهم ناید آن شود» (إن‌شاءالله).

آن بزرگان بزرگ که خیلی هم در زندگی‌شان کار داشتند و هر دقیقه‌ عمرشان برای مردم مفید بود، از این زیارت دست نمی‌کشیدند. خدایا! با لطف و کرم خودت رزق ما را بهره‌مندی کامل از زیارت عاشورا قرار بده.

وقتی خود امامان معصوم به ما یاد دادند که از خدا بخواهیم «رَزَقَنِی الْبَرَائَةَ»؛ رزق ما را برائت از قاتلان امام حسین قرار دهد، پس از طریق «صد لعن» باید رزق خاصی نصیب خود کنیم و آن را عامل سیر و سلوک خود گردانیم. در حدیث قدسی روایت شده: «أَنَّ مُوسَى قَالَ یا رَبِّ أَخْبِرْنِی عَنْ آیةِ رِضَاكَ مِنْ عَبْدِكَ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیهِ إِذَا رَأَیتَ نَفْسَكَ تُحِبُّ الْمَسَاكِینَ وَ تُبْغِضُ الْجَبَّارِینَ فَذَلِكَ آیةُ رِضَای»؛ حضرت موسی گفت: ای پروردگار! به من خبر ده از نشانه رضای از بنده‌ات، پس خداوند به او وحی کرد؛ آن‌گاه که نفس خود را در حال محبّت به مساکین و بغض بر ستمگران یافتی، آن را نشانه‌ رضایت من بدان. پس باید از طریق ایجاد تنفّر در قلب‌مان از ستمگران و ایجاد محبّت به اباعبدالله، مقام رضای الهی را برای خود فراهم کنیم.


ملاحظه بفرمائید که چگونه قلب انسان با تنفّر بر متجاوزینِ به استوانه‌های هدایت بشری جهت می‌گیرد و در آخر هم گروهی را لعنت کردید که به ظاهر خود را دین‌دار می‌دانند ولی به جنایتی دست می‌زنند که معلوم نیست کافران چنین اجازه‌ای به خود بدهند. چون این‌ها با پشتوانه‌ برداشت غلطی که از دین داشتند گمان می‌کردند عمل آن‌ها حق است و لذا دین را وسیله‌ پنهان‌کردن کفر خود قرار می‌دادند.
قلب ما باید از این دینداری کور فاصله بگیرد

عمر سعد«لعنت‌الله‌علیه» در روز عاشورا به لشکرش می‌گوید: «یا خَیلَ اللَّهِ ارْكَبِی وَ بِالْجَنَّةِ أَبْشِرِی»؛‏ «ای لشکر خدا! سوار شوید و حمله کنید و بهشت بشارت باد بر شما!» چنانچه حضرت امام سجاد در این رابطه می‌فرمایند:«لَا یوْمَ كَیوْمِ الْحُسَینِ ازْدَلَفَ عَلَیهِ ثَلَاثُونَ أَلْفَ رَجُلٍ یزْعُمُونَ أَنَّهُمْ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ كُلٌّ یتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِدَمِهِ وَ هُوَ بِاللَّهِ یذَكِّرُهُمْ فَلَا یتَّعِظُونَ حَتَّى قَتَلُوهُ بَغْیاً وَ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً»؛ روزى چون روز حسین نباشد، سى هزار مرد كه گمان می‌كردند از این امت‌اند دور او را گرفتند و هر كدام به كشتن او به خدا تقرب می‌جست و او به آن‌ها خدا را یادآور می‌شد ولی پند نمی‌گرفتند تا او را به ستم و ظلم و عدوان كشتند.


قلب ما باید از این دینداری کور فاصله بگیرد و تنفّر از این نوع انحراف را در خود جدّی بداند تا رویکرد صحیحی نسبت به دین در او ایجاد شود و نقش و جایگاه اهل البیت در هدایت مسلمین را به خوبی درک کند.